[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 9.1

P.9.1

“เฮ้ย...ไม่เข้าไปไม่ได้หรอว่ะบอส”
เสียงฉลามน้อยสั่นอย่างหวาดระแวงตอนนี้เอกนภาแห่งวาเรีย และว่าที่สะใภ้ของรุ่นที่ 9 กำลังยื่นโต้เถียงกันอยู่หน้าคฤหาสวองโกเล่
อย่างเอาเป็นเอาตาย

“เรื่องมากทำไม!!จะช้าจะเร็วก็ต้องมาอยู่ดีละว่ะ...”
แซนซันเริ่มหัวเสียเมื่อร่างบางนั้นไม่ยอมเข้าไปในคฤหาสอย่างที่สั่ง

“แต่ว่า..บอส...ฉันไม่อยากไปเจอพ่อแกนี่หว่า”
มันจะอะไรนักธรรมดาเจอกันออกบ่อยพอตอนนี้ทำมาเป็นกลัว!!สวะเอ๊ย!!

“แซนซัน...ที่หลังห้ามเรียกฉันว่า บอส อีก แล้วนั้นก็ไม่ใช่พ่อฉันคนเดียวอีกหน่อยก็เป็นพ่อแกแล้ว”
ตอบออกไปพรางยิ้มอย่างนึกสนุก ร่างบางหน้าเหวอไปพักหนึ่งก่อนจะพยายามตั้งสติ

ไอ้บ้านี่ต้องสติหลุดไปแล้วแน่ๆ มาทำดีด้วยผิดหูผิดตาแบบนี้มาแผนชั่ว เอ๊ย!!ชัวว์

“แต่ฉันยังไม่พร้อมนี่หว่า...กลับไปเตรียมใจก่อนเหอะ!!ได้เวลาให้นมลูกแล้ว!!”
ว่าแล้วก็ยื่อแขนร่างสูงไว้ แซนซันก็ไม่ใช่พระเอกที่ดีตามแบบฉบับหนังเกาหลี
อีกฝ่ายคว้าร่างเพรียวขึ้นบ่าแล้วออกเดินทันที

“ลูกมันยังไม่คลอดอย่ามาแหลสดไอ้สวะ!!”

อ๊ากกกกกกก!!!อิบอสเฮงซวยยยย!!!

……..
………….
…………….
…………
…….

“แหมๆๆๆรักกันดีจังน้า~~”
เสียงของชายแก่บอสรุ่น ที่ 9 แห่งวองโกเล่พูดขึ้นขณะมองดูภาพลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมัดร่างบางของว่าที่ “สะใภ้”
ไว้กับเก้าอี้ด้วยเชือกผลิตพิเศษจากวองโกเล่อย่างแน่นหนา ตอนนี้ร่างสูงคงเริ่มจะเห็นความดีของวองโกเล่รุ่นที่ 10
ขึ้นมาบ้างหลังจากหัวเสียเรื่องประตูสั่งทำพิเศษที่ถีบยังไงก็ไม่พัง

ชายแก่ที่เป็นไม้ใกล้ฝังนั่งยิ้มพรางฮัมเพลงอารมณ์ดีโดยมีฉลามน้อยนั่งสถบด่าในใจ

ตรงไหนของแก๊!!!ไปตัดแว่นเหอะ!!เพราะมีพ่อแบบแกนี่ละ แซนซันถึงกลายเป็นไอ้บ้าตัณหากลับ โหด ดิบ เถื่อน ครบสูตรแบบนี้!!
เลี้ยงลูกให้เป็นเหมือนพระเอกในหนังหน่อยไม่ได้รึไงว่ะ!!หน้ากับทรงผมมันผ่านแต่นิสัยเอามันกลับที่เดิมแล้วคลอดใหม่เหอะ!!

“มีอะไรพูดมาซิจ๊ะ!!แซนซัน”
ถามเสียงหวานอย่างอารมณ์ดีราวกับแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าลูกของตนจะมาพูดเรื่องอะไร...

จะไม่รู้ได้อย่างไรก็ในเมื่อแผนทั้งหมดถูกวางโดย บอสคนปัจจุบัน วองโกเล่รุ่นที่ 10 และวองโกเล่รุ่นที่ 9 เองนี่นา
ที่ส่งข่าวเท็จว่าท่านชายซาดิสผู้พิทักษ์เมฆาของ วองโกเล่รุ่นที่ 10 แพ้ เพื่อล่อสควอโล่ออกไป เป็นไปตามที่ต้องการซะขนาดนี้
ไม่ให้นั่งยิ้มจะให้ทำอะไร แต่ว่าที่ลูกสะใภ้ของเขาก็ช่างแสนซื่อนั่งมองตาปริบๆเป็นฉลามเกยตื้นอยู่ได้...

“ไอ้แก่...สควอโล่มันท้อง...ลูกฉันเอง”
อยู่ๆแซนซันก็พูดผ่างออกไปเสียอย่างนั้น ท่ามกลางสายตาของประชากรนับสิบในห้องโถง ไม่มีการบอกสาเหตุที่ทำให้ผู้ชายทั้งแท่ง
ท้องได้ ไม่มีการบอกว่าทำไมถึงเป็นลูกของมัน ไม่มีการพูดอะไรไรอีกเลย...

กรี๊ดดดดด!!!ไอ้บ้า!!!!!

“แซนซัน!!เดี๋ยวพ่อแกก็หัวใจวายตายหรอก!!”
ตวาดร่างสูงข้างกายเสียงสูง อีกฝ่ายกลับทำหูทวนลมหันหน้าหนีไปทางอื่นเสียอย่างนั้น

สนกรูบ้างเด้!!

“แย่แน่ๆ....ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป รู้ถึงไหนอายถึงนั้น”
เสียงที่เคยสุขุมนุ่มลึกเสมอๆของชายแก่วัยทอง เริ่มเครียดขึ้นมาทันตา ชายชรายัดตัวลุกขึ้นพรางก้มหน้าลงต่ำ
ก่อนจะกำมือแน่นราวโกรธเคือง เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นจนทำเอาเหล่าผู้อารักขาโดยรอบสะดุ้งสุดตัวด้วยความหวั่นเกรงต่อนายเหนือหัว
ผู้แสนอารมณ์ดีเสมอ

ไม่โกรธก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว อยู่ๆลูกมาบอกว่าทำผู้ชายท้อง
ชาวบ้านรู้เขาคงต้องมองว่าวองโกเล่เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

“เฮ้อ…”
เสียงถอนหายใจเบาๆดังขึ้นอย่างหนักใจ สควอโล่เหล่ไปมองร่างสูงข้างกายอย่างจนปัญญาเมื่อดูเหมือนว่าที่สาระมีจะไม่ให้ความสนใจ
ต่อท่าทีผู้เป็นพ่อกลับกระดกเหล้าเข้าปากอย่างเยือกเย็น...แกช่วยสนใจพ่อแกหน่อยเหอะ

“ทำไม...”
เสียงของชายชราดังขึ้นอีกครั้งเรียกร่างบางหนึ่งเดียวที่โดนมัดติดเก้าอี้หันไปมอง
รังสีอึมครึมแผ่กระจายออกมาจนฉลามครั่งแห่งวาเรียต้องกลืนน้ำลายลงคอดังอึกอย่างอึดอัดใจ

โกธรแหงมๆ

“ทำไมแกไม่รีบมาบอกเร็วกว่านี้ถ้าชาวบ้านเขามารู้ว่าท้องก่อนแต่งจะทำยังไง!!!”

เฮ้ยย!!!เครียดผิดเรื่องแล้วไอ้แก่!!!

ชายชราเริ่มออกอาการหัวเสียพรางคว้าเอาโทรศัพท์โทรสั่งเตรียมของเสียยกใหญ่

“แซนซัน...พ่อแกบ้าแน่ๆพาไปเช็คสมองเหอะ”
กระซิบบอกร่างสูง อีกฝ่ายกลับแย้มยิ้มราวกับคำนวนไว้แล้วอย่างดี เพิ่งจะรู้ว่าร่างสูงก็มีสมองไว้ใช้ก็คราวนี้
ธรรมดาเห็นใช้แต่กำลัง เรื่องชั่วๆนี้ถนัดนัก!!

“แซนซัน!!จัดงานแต่ง!!”
เฮ้ย!!

“OK”
มันจะง่ายไปไหมไอ้คุณบอสสสสส

ยกนิ้ว OK ยินยอมแต่โดยดีไม่สนคนที่จะ KO อยู่ข้างๆ ร่างบางเริ่มเหงื่อแตกพลักๆ เมื่อเห็นสายตาปิติยินดีของว่าที่พ่อสามี
ร่างนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะวางมือลงที่บ่าของฉลามน้อยแหนมมัดเบาๆ

“อีก 3 วันเราก็จะเป็นพ่อลุกกันแล้วนะ สควอโล่จังเอ๊า!!เรียกคุณพ่อสิ”
ผู้ออกมาไม่ดูหน้าตาคงฟัง สควอโล่ช๊อคไปเสียแล้ว ดูท่าทางงานนี้มีหวังคงได้สละโสดจริงๆ
ฉันยังซิงอยู่เลยนะเว๊ย!จะให้แต่งเลยเรอะหมั่นก่อนไม่ได้รึไง ถึงจะท้องก่อนแต่งก็เหอะขอแค่หมั่นก่อนก็ได้!!

“ซะ...แซนซัน..”
เรียกร่างสูงอย่างต้องการความช่วยเหลือแต่กลับได้ตอบกลับมาเพียงรอยยิ้มโฉด

“อะไร?อีก 3 วันแกจะเป็นเมียฉันแล้ว ดีใจหน่อยสิ ฮึ”
พูดเพียงแค่นั้นก่อนกระดกเหล้าต่อไม่สนใจคนที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อ

เห็นทีคงจะไม่รอแน่งานนี้...สงสัยต้องซ้อมเรียกมันว่า ดาร์ริ่ง ด้วยมั่งเนี๋ย...

…..
…….
………
……
….

วันแต่ง
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก นับตั้งแต่วันที่ไปปราสาทวองโกเล่เขาก็ไม่ได้เจอบอสอีกเลยเพราะว่า ไอ้หนูรุ่น 10 บอกเป็นธรรมเนียม
ที่ห้ามให้คู่บ่าวสาวเจอหน้ากันก่อนแต่งงาน ไม่อย่างนั้นจะอยู่กันไม่ยืด อยากจะบอกมันเหลือเกินว่ายังไม่ทันได้แต่ง
ก็มีรางว่าจะได้หย่าร้างอยู่รอมร่อ

สควอโล่ถูกจับเข้าคอสเจ้าสาวฉบับเร่งด่วนแบบวองโกเล่ ตลอด 3 วัน บอสรุ่นที่ 9 ก็แวะเวียนมาหาตลอดพร้อมบังคับให้เรียกตนว่า
“ท่านพ่อ หรือ ป๊ะป๊า” ช่างน่าอนาถใจที่ต้องมามีพ่อสามีแบบนี้

ถ้าลูกฉันเกิดมาขอสาบานเลยว่าจะเลี้ยงเองไม่ให้โตขึ้นแล้วกลายเป็นแบบพ่อมัน และวันนี้ก็ถูกลากออกจากเตียงตั้งแต่ตี 3
มาแต่งองค์ทรงเครื่องเหล่าช่างแต่งหน้าต่างกระดี้กระด๊าเสียยกใหญ่เวลาแต่งหน้าให้เขา

“ว๊ายๆๆๆเธอดูสิผิวดีมากเลยนะเนี๋ย!!แหมๆสวยแบบนี้ท่านแซนซันต้องปลื้มมากแน่ๆ”
เสียงหนึ่งในเผ่าพันธุ์ของลุซซูเรียดังขึ้นขณะจับที่ผิวสีขาวของฉลามน้อยแห่งวาเรียที่กำลังทำหน้าเซงสุดจิต เมื่อชุดที่ตนต้องใส่นั้น....
ดันเป็นกระโปรงยาวลากพื้นสีขาวสะอาดเสียจนน่าหงุดหงิดและส้นสูงส้นเข็ม!!

ทำไมฉันต้องมาแต่งตัวน่าอายแบบนี้ว่ะ!!แต่พอโดนย้อนกลับถามว่า “ถ้านายไม่แต่งจะให้แซนซันใส่รึไง”
แค่นั้นแหละก็เผลอตกปากรับคำไปเสียได้!! แค่คิดสภาพหมอนั้นใส่มีหวังได้หัวเราะน้ำตาเล็ดจนโดนกระทืบจนแท้งลูงแหงๆ

ดีใจไว้ด้วยละไอ้หนู ฉันทำเพื่อแกเลยนะ...ว่าแต่ต้องให้เรียกว่า ป่ะป๋า หรือ ม่าม๊า ละเนี่ย...

“นี่ๆๆดูสีผมสีสวยมากเลยนะเนี๋ยถ้ายาวกว่านี้คงดี...เหลือแค่บ่าแบบนี้คงต้องรวบละมั้งเนี๋ย”
สาว(?)อีกคนว่าพรางจับที่เส้นผมสีเงินที่เคยยาวถึงเอว แต่บัดนี้เหลือแค่ไหล่ พรางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จัดทรงผมให้เขา
เหล่าผองเพื่อนประเภทเดียวกับลุซซูเรียต่างดุกระตือรือร้นเสียเหลือเกิน

เอาเหอะจะแต่งก็รีบแต่งเหอะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว...

……
…….
……..
……
…..

“กรี๊ดดดดดดดด!!สควอลี่อกอิเจ๊จะแตกกก!!”
เสียงเพื่อนสาว(?)คุณเจ๊สุดเริ่ดนามลุซซูเรียดังขึ้นมาจากห้องแต่งตัวเจ้าสาว
พาเอาคนข้างนอกชักจะเป็นห่วงสวัสดิภาพทางพรมหจรรย์ของเจ้าสาวตะหงิดๆ เพราะยังไงเจ้าสาวก็ยังเป็น

“ผุ้ชาย”

“เฮ้ยแกไม่มีอกจะแตกได้ไงใหญ่นักนี่อกน่ะ!!”
ฝ่ายเจ้าสาวที่นั่งทำหน้าเซงเป็ดอยู่หน้ากระจกพรางมองสารรูปตัวเองในกระจก
จะว่าแปลกใจก็แปลกอยู่แต่หงุดหงิดใจตัวเองชะมัด เรื่องอะไรน่ะหรอ?

ก้เรื่องที่ดันเผลอคิดได้ว่าตัวเองสวยอ่ะดิ!!
ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ยจะมาหลงรักตัวเองตอนแต่งหญิงแบบนี้ได้ยังไง!!

“แหม~สควอโล่ละก็...ให้หมอเสริมหน่อยเดี๋ยวก็มีเองแหละ..ว่าแต่มีหมอดีๆหล่อแนะนำให้บ้างป่ะ เจ๊จะได้ไป..ตั-”

“หุบปากไปเลยอิเจ๊!”
ยังไม่ทันพูดจบสควอโล่ก็พูดขึ้นขัดก่อนจะยืนเต็มความสูง มือเรียวยาวที่สวมถุงมือสีขาวกำแน่น ร่างสง่าในชุดสีขาวยาวลากพื้นดูบริสุทธิ์
ดั่งเทพธิดามาจุติ เส้นผมสีเงินถูกรวบขึ้นและประดับด้วยดอกไม้สีขาวเล็ก ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีอ่อน
ผิวขาวกระจ่างใสเพราะไม่ค่อยได้ต้องแดดต้องลมเนื่องจากใส่แต่เสื้อแขนยาวตลอดตอนนี้ดูเปร่งปรั่งยิ่งกว่าเก่า
เพราะการบำรุงด้วยคอสเจ้าสาวสูตรวองโกเล่ คงจะดีไม่น้อยหากดวงตาคู่สีฟ้าสวยไม่ขุ่นมัวอย่างอารมณ์เสีย

“ไม่เอาน่าสควอโล่จังวันนี้จะแต่งงานแล้วนะ!!ยิ้มหน่อยสิ”
เสียงสูงดัดดังขึ้นพูดปลอบใจพรางประคองร่างที่เก่ๆกักๆเดินด้วยส้นสูงมานั่งที่โซฟาข้างกาย
มือเรียวนุ่ม(?)จับเบาที่เขาเล็กของคนที่ทำสีหน้าปั่นยาก

“แต่ฉันยังไม่พร้อมนี่หว่า...ลุซซูเลีย..พวกไอ้บอสมันไม่ถามความเห็นฉันเลยนะเว้ย”
ว่าพรางทำสีหน้าไม่พอใจ ตอนนี้ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ก็คนมันกลัวนี้หว่า

แต่งงานมันยากเกินไป ให้ไปฆ่าคนมันยังง่ายกว่าเลย

“น่าๆสควอโล่เจ๊ว่าดีออก...ได้แต่งงานกับคนที่รัก...มีลุกกับคนรัก..มันก้ดีแล้วนา...สควอโลโชคดีแล้วนะที่ท้องได้ ทีเจ๊อยากท้องยังไม่ได้เลย”
พูดพรางทำเสียงเศร้า ฉลามน้อยนั่งก้มหน้าพรางถอนหายใจ ใช่ว่าที่ลุซพูดมาจะผิด แต่อยากจะบอกเหลือเกินว่าจะดีมากท่าตูไม่ได้ท้องเอง...
ลุซซูเรียหัวเราะเบาๆก่อนจะบีบที่แก้มนวนเบาๆ จะว่าไปแล้วไม่ว่าเรื่องอะไรเขามักจะมาปรึกษากระเทยเพื่อนสาว(?)คนนี้เสมอ

“ขอบใจนะเว้ย...ฉันสบายใจขึ้นมากแล้ว”
ตอบไปแล้วยิ้มน้อยๆ อีกฝ่ายยิ้มตอบพรางหัวเราะคิกคัก

“ว่าแต่”

“หือ?”

“สควอโล่จังรู้จักหมอหล่อๆบ้างไหมอ่ะ เจ็อยากได้สาระมีเป็นคนมีความรู้อ่ะ”
อิเจ็พูดพรางทำสายตาปิ๊งๆจนน่าบีบตกโซฟา ทีเรื่องผู้ชายนี้ขาดไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว
ฉลามน้อนถอนหายใจพรางคิดถึงหมอที่ตนรู้จัง มันก็มีอยู่คนเดียวอะนะ...

“มีหมอที่รู้จัก...แต่มันเป็นหมอทำคลอดนะ”

“ผมไม่ได้เป็นหมอทำคลอดนะคุณ...ผมเป็น อายุรแพทย์ต่างหาก รู้จักป่ะ?”
เสียงกวนพระบาทดังขึ้นจากด้านหลัง ปรากฏร่างกายสมส่วนในชุดสูทและคลุมด้วยเสื้อกราวสีขาวตัวยาว
ราวกับกลัวว่าชาวบ้านจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นหมอ ดวงตาสีฟ้าสดใสจ้องมองร่างเพียวของคนไข้พรางแย้มยิ้ม

“ใครอ่ะสควอโล่น่ารักมั๊กๆสเป็กเจ๊เลย…หนุ่มแว่นโมเอะมั๊กๆ”
พูดกระซิบกับร่างเพรียวข้างกายก่อนทำสีหน้าเขินอายเสียจนน่าขนลุก

ผู้ชายทุกคนบนโลก ก็สเป็กแกหมดนั้นแหละ

“ก็บอกว่าหมอไม่ได้ยินไง...ไปรับแขกหน้างานได้แล้วไป!!ฉันจะพักก่อนเริ่มพิธี”
สควอโล่พูดไล่อีกฝ่ายแล้วดันให้ออกจากห้องไป อิเจ๊ก็ยังไม่วายส่งสายตาปิ๊งๆ พร้อมส่งจูบชวนสยองให้
คุณหมอหัวทองทำสี ที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด จนตอนนี้เหลือเพียงคุณหมอหนุ่มผมทองและคุณเจ้าสาวหัวเงิน

“ไก่งามเพราะคน ฉลามงามเพราะแต่งจริงๆนะเนี่ยคุณ”
หัวเราะฮึๆก่อนจะยื้นถุงยาพร้อมกล่องของขวัญเล็กๆกล่องหนึ่งให้คุณเจ้าสาวสายฟ้าแลบตรงหน้า
จ๊อตโตะมีท่าทางนิ่งเฉยก่อนจะแสร้งทำเป็นเส่มองทางอื่นปกปิดความกระดากอายที่ต้องให้ของขวัญคนอื่น

มองมุมไหนก็คล้ายไอ้หนูรุ่น 10 แฮะ อิเอมิสึ แกแอบไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนป่าวเนี๋ย!!

“ให้ฉัน?แกนี้ใจดีกับคนไข้จังนะ...ยังไงก็ขอบใจละกัน”
มือเรียวรับกล่องของขวัญมาพรางเปิดดูเซ็ตเครื่องประดับสีดำแดง อยู่ในกล่องที่แสนเรียบนั้น ความแปลกใจปรากฏบนใบหน้าหวาน
อย่างไม่ต้องสงสัย มือของคนในชุดกราวเอื้อมไปปรดสร้องไข่มุกสีขาวนวนออกจากคอระหง ดอกไม้สีขาวดอกเล็กดูอ่อนหวานค่อยๆถูกดึงออก
จากผมที่ม้วนไว้ ต่างหูเพชรระยิบระยิบโดนแกะออกอย่างเบามือ

“ทำอะไรของแก...จะเอาไปขายรึไง..เป็นหมอริอาจขโมย โดนลดเงินเดือนมารึไงแกน่ะ”
บ่นฉอดๆจนคนฟังระอาใจขอให้ลูกมันเกิดมาไม่นิสัยแบบนี้ละกันนะ

“ชุดสีขาวก็ไม่เลวแหะ....แต่คุณไม่เหมาะกับเครื่องประดับสีขาวหรอกนะ มีแต่สีแดงกับดำเท่านั้นละที่เหมาะกับคุณ เพราะคุณคือหยาดพิรุนที่จะเคียงคู่กับนภายามราตรีที่ฉโลมไปด้วยเลือดไงละ”
ว่าพรางค่อยใส่ต่างหูประดับอัญมณีสีดำเล็กและมีรูปทรงหยดน้ำสีแดงอยู่ข้างใต้ คอระหงที่เคยประดับไข่มุก ถูกแทนที่ด้วยสร้อยดีไซค์เรียบ
ที่ประดับไปด้วยเพชรเม็ดสีแดงที่ดูแปลกตา ตรงกลางดูเรียบๆแต่กลับน่าสยใจจนพิรุนสีเลือดแอบถูกใจ ดอกกุหลาบสีแดงสดทราถูกเสียบไว้
ในแจกันถูกดึกออกและตัดก้านอย่างระมัดระวังก่อนจะเสียบแทนที่เหล่าดอกไม้ที่แลดูอ่อนหวาน

“นี้ละถึงจะเรียกว่าสมบูรณ์...”
พูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อมองดูผลงานของตน สควอโล่มองตัวใจกระจกเมื่อตนถูกแต่งแต่มด้วยอัญมณีสีเข็ม น่าแปลกใจ
ทั้งๆที่ยอมรับว่าใส่เครื่องประดับสีขาวแล้วดูสายแต่พอมาใส่สีแดงและดำกลับถูกใจยิ่งกว่า
มือเรียวสวมถุงมือจับที่สร้อยเพชรบนคออย่างชอบใจลึกๆ

ของจริงรึป่าวว่ะ...แต่รสนิยมดีใช้ได้นี่ ไอ้หมอปากหมา

“นี่คุณอย่าเล่นมากรู้ไหมว่าเซ็ตเครื่องประดับนี้ราคาเท่าไหร่ โดยเฉพาะไอ้เพชรสีแดงที่คุณเล่นนั้นนะทำเอาขนหน้าแข้งผมร่วงหมดขาเลยนะ”
หมอหนุ่มพูดขึ้นเมื่อมองสร้อยที่ประดับคออีกฝ่าย เพชรแท้ยิ่งมีสีเข้มราคายิ่งแพง
แม้เพชรมีสีจะไม่ค่อยเป็นที่นิยมแต่ราคาของมันก็ไม่เคยตก เพราะเป็นของหายาก

เฮ้อ...ทำงานคราวนี้เปลื้องตัวจริงๆเชียว...

“โอ้...ทุ่มทุนนะเนี๋ย...เอาละฉันจะรับไว้ละกัน..ขอบใจนะหมอ...ไปเหอะอีก 10 นาทีจะเริ่มพิธีแล้ว...”
ได้ของเสร็จก็ออกปากไล่แต่อย่างน้อยยังดีที่พูดขอบคุณคุณหมอหนุ่มเดินออกจากห้องไป
ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตัดสินใจออกไปเผชิญหน้ากับความจริงที่เลี่ยงไม่ได้

คงต้องลุยเท่านั้นสินะ!!
.......
...........
..............
.........
....

TBC!!!!