[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 3

P.3

....................

.............

........

....

.

ฐานทัพลับ ของ ดีเอโก้ แฟมิรี่ กำลังโดนถล่มโดยคนๆเดียว
บุรุษหนุ่มผมเงินที่กำลังเดือดระอุฟาดฟันศัตรูที่กู่เขามาราวกับต้องการระบายอารมณ์ที่คุกกรุ่น


“อ๊ากกกก...ช่วยด้วย”

เสียงร้อยโหยหวยดังขึ้นตลอดทางเดิน ร่างบางระเลงเพลงดาบไม่ยั้ง



“อ๊ากกกก!!”


“อุ๊ก!!อั๊ก!!”

เสียงร้องยังคนดังขึ้น เหล่าผู้คนที่บาดเจ็บแต่ไม่ถึงตายต่างร้องโหยหวน อยู่ๆร่างบางที่ยืนอยู่เหนือกอง
ผู้คนที่โชกเลือดก็ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

“พวกแก!!!โดนฟันแล้วร้องอย่างอื่นไม่เป็นรึไงว่ะ!!ร้องอยู่ได้ ‘อ๊าก อุ๊ก อั๊ก’น่ะที่หลังหัด ร้องเป็น อ๊า อู๊ โอ๊ บ้างดิว่ะ จะได้ไม่เจ็บไง!!”
พอพูดเสร็จเพียงแค่นั้น สควอโล่ก็เดินไปทันที มุ่งหน้าไปห้องในสุดของฐานทัพลับ อันเป็นที่กบดาลของหัวหน้าแฟมิรี่ พ่อเลี้ยงของมาเรีย
สาวแพศยาที่อาจหาญกล้าลองดีกับ สเปลบี สควอโล่


หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด!!

คำๆนี้เป็นเพียงคำเดียวที่จะอธิบายอารมณ์ของฉลามหนุ่มได้ คำว่า ของเล่น ที่ออกมาจากปากของแซนซันยังวนเวียนอยู่ในหัว
เป็นเสียง เซอว์ราวร่างบางขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนถีบประตูเข้าไปเพื่อจัดการภารกิจให้เสร็จก่อนจะอำลาวาเรียไป


ปัง!!

“พ่ออินังมาเรียนั้นโผล่หัวมาดิ”

สควอโล่ตะโกนราวเมียหลวงบุกบ้านพ่อเมียน้อยดังขึ้น ในห้องในสุดที่เป็นดั่งห้องทดลองวิทยาศาสตร์ ก็ได้ข่าวมาอยู่เหมือนกัน ว่า ดีเอโก้ แฟมิรี่ เป็นแฟมิรี่ที่มีความสามารถด้านวิทยาการที่ล่ำสมัยมาก
เป็นหนึ่งในแฟมิรี่สำคัญที่เป็นผู้คิดค้นวิทยาการใหม่ๆให้วองโกเล่ ไอ้เด็กรุ่น 10 นั้นบริหารแฟมิรี่ยังไงให้เขาคิดทรยศได้ว่ะเนี๋ย แต่จะไปว่าเขาก็ไม่ถูก หากให้แซนซันเป็นวองโกเล่ อาจจะหนักกว่านี้ก็ได้


พอพูดถึงแซนซัน.....โมโหเว้ย!!


“เข้ามาไม่เคาะประตูแบบนี้ วาเรียไม่สั่งสอนเธอรึไง สเปลบี สควอโล่”

เสียงชายแก่ในชุด กราวเดินออกมาจากความมืด สายตาคมจับมองที่ร่างบางหน้าประตู สคอโล่ถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนเอื้อมมือออกไปทางประตูไม้ที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่


ก๊อก ก๊อก


“พอใจยัง”

เคาะประตูพังๆนั้นก่อนถาม ชายแก่ยิ้มเยาะน้อยๆ ดูก็พอรู้ว่า ไอ้แก่ตรงหน้าไม่ใช่คนเลวร้ายแต่ก็ต้องระวัง!

สควอโล่ตั้งท่าเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ชายคนนั้นกลับเดินเข้ามาใกล้และพินิจดูใบหน้าหวานใสที่มีแววหงุดหงิดตลอดเวลา


“ช่างเป็นเด็กที่สวยแต่ก้าวร้าวจริงๆนะ...เฮ้อ~ไอ้ฉันก็อยู่มาจน 50 แล้วไอ้เรื่องความตายก็เตรียมใจไว้แล้ว แต่ถ้างานทดลองที่ฉันทำมาตลอดทั้งชีวิตสำเร็จก็คงจะดี”

ชายคนนั้นกล่าวก่อนจะหยิบหลอดเข็มฉีดยาหลอดใหญ่ที่บรรจุของเหลวสีประหลาดอยู่ในนั้นขึ้นมาดู


“เอาเหอะไอ้แก่...ลูกสาวแกทำเรื่องแสบกับฉันไว้พอดู...แกจะชดใช้ยังไง”

สำเนียงราวยากูซ่าเรียกเก็บค่าที่ ทำเอาชายแก่ยิ้มขำ เขามองใบหน้านั้นอย่างตัดสินใจบางอย่าง หลอดฉีดยาในมือคือหลอดสุดท้าย และเป็นเพียงหลอดเดียวที่ทำสำเร็จ
มือหนาหยิบแก้วบรรจุของเหลวขึ้นมาดื่ม สควอโล่มองชายแก่นิสัยประหลาดตรงหน้าอย่างสงสัย


“นั้นไม่ใช่ลูกฉันหรอก...เป็นลูกของน้องชายที่ตายไป...ฉันรับเลี้ยงเอาไว้เพราะสงสารน้องสะใภ้”

สรุปพ่ออินังตัวดีหนีตายไปก่อนแล้วสินะเนี๋ย...


“เอาเหอะ...ฉันก็ไม่อยากฆ่าแกหรอกนะ..แต่ในเมื่อแกมีแผนทรยศ วองโกเล่ แฟมิรี่ ฉันก็คงปล่อยแกไปไม่ได้”

สควอโล่พูดพรางง้างมืออกเตรียมฟัดร่างชายแก่ให้ขาดสะบั้น ในจังหวะเดียวกันนั้น ชายคนนั้นกลับก้มต่ำลงพรางแทงเข็มฉีดยาในมือเข้าที่ท้องน้อยของสคอโล่ ความเจ็บจี๊ด
และความกระอักกระอวนเมื่อมีของเหลวบางอย่างเข้าสู่ร่างกายโดยไม่พึงประสงค์


ร่างบางทรุดลงทั้งที่หากเป็นเมื่อก่อนแผลแค่นี้ไม่คณาเขาหรอก แต่ทำไมรู้สึกหมดแรง?


ชายแก่มองดูเด็กหนุ่มที่อ่อนแรงบนพื้น มือเรียวที่จับท้องของตนเองอย่างอ่อนแรงทำให้เขาพอใจเล็กน้อย
มือหนาขยี้ลงที่ผมสีเงินสั่นแค่ไหล่ เบาๆ
สควอโล่เงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเห็นสายตาปิติยินดีอยู่ในดวงตานั้น ร่างชราค่อยๆทรุดลงพรางหอบหายใจอย่างรุนแรง


“กะ..แก..เป็นอะไรน่ะ...หรือว่า?ยาพิษ”

ฉลามครั่งถามอย่างไม่เข้าใจ แก้วน้ำดื่มที่ชายแก่ตรงหน้าดื่มไปคือยาพิษ แล้วมันฉีดอะไรเข้ามาในตัวเขากัน


“งะ..งานทดลองของฉัน...คงต้องฝากเธอทำต่อแล้วละ”

เสียงนั้นเริ่มอ่อนแรง ชายตรงหน้าเอื้อมมือจับผมสีเงินอีกครั้งอย่างเอ็นดู วาระสุดท้ายที่ใกล้เข้ามาของนักวิทยาศาสตร์อันดับหนึ่งคือความตายที่แสนปิติยิ่ง


“อะ..ไอ้แก่!!แกฉีดอะไรให้ฉัน!!”

สควอโล่เริ่มสติแตกเมื่อตอนนี้มีแต่เรื่องที่เขาไม่เข้าใจ กระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนชื่อและที่อยู่ของ นายแพทย์ เจมส์ เฮเลสั่น ถูกยื่นให้เขาจากมือชายชราที่อ่อนแรง
มือเปื้อนเลือดของสควอโล่รับมันไว้ ก่อนมองหน้าชายที่ยิ้มอย่างมีความสุข

จะตายแล้วยิ้มบ้าอะไรเนี๋ย...

“อย่าลืมไปหาคนๆนี้ภายใน 3 วันละ...ไอ้หนู”

สิ้นเสียงสั่งสุดท้าย ชายชรานิสัยประหลาดก็จากโลกนี้ไปด้วยรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนริมฝีปากแห้ง
สควอโล่กำกระดาษแผ่นนั้นแน่ ก่อนที่สติจะเลือนรางและดับวูบไป พร้อมกับแผลที่ท้องน้อยที่สมานกันราว ปฏิหาร


เหมือนกับได้ยินเสียงเต้นตุบๆที่ท้อง...

มีอะไรเขามาให้ตัวเรากันแน่...

.............................

................

.......

...

..

“นี่มันอะไรไอ้แก่”

แซนซันถามขึ้น เมื่อตอนนี้ตนอยู่ในประสาทวองโกเล่ พร้อมกับวองโกเล่ รุ่นที่ 9 และ10 รวมถึงเหล่าผู้พิทักษ์วองโกเล่รุ่นที่ 10 ด้วย


“แหมๆแซนจังพ่อแค่อยากจะเจอหน้าลุกชายหน่อยจะเป็นอะไรไป”

วองโกเล่รุ่นที่ 9 พูดขึ้นพรางมองหน้าคุณลูกชายสุดเลิฟ

ซาวาดะ สึนะโยชิที่นั่งอยู่ข้างๆพ่อของเขาคอยประคบประงมผู้พิทักษ์เมฆา จนเขาหมั่นไส้

“แล้วสคอโล่ละ แซนซัน”

ยามาโมโตะ ทาเคชิ ถามขึ้นเมื่อไม่เห็นหน้านักดาบผมเงิน แซนซันกระตุกเล็กน้อยก่อนจะพาลไปนึกถึงประโยคสุดท้ายที่ได้พูดกับฉลามสวะของตน



ไอ้คนไร้สมัทภาพทางเพศ!!

ไอ้คนไร้สมัทภาพทางเพศ!!!

ไอ้คนไร้สมัทภาพทางเพศ!!!!!!!



ราวเสียง ออโต้ เซอร์ราวตอกย้ำให้โมโหขึ้นมาอีกครั้ง...

คำก็ไร้สมัทภาพ สองคำก็ไร้สมัทภาพ นี่แกด่าเป็นคำเดียวรึไงไอ้ฉลามสวะ...

หน่อยแหนะริอาจมาวัดดีดรีความเร้าร้อนของฉันกับมาตฐานป่องไม่ป่องเนี๋ยนะ!

แกเคยมาลองรึไงถึงรู้ว่าฉันไม่มีน้ำยา ไอ้ฉลามหัวเงินปากเสีย ไอ้เคะหัวเงินไม่เจียมบอดี้
คิดว่าฉันไม่รู้เรอะว่าแกแอบสนใจไอ้เด็กสวะนักดาบนี่ อย่าได้หวังเลยแกมาจะได้เปลี่ยนที่อยู่อย่างแกรับไปอย่างเดียวก็พอแล้ว!!


แซนซันก็ได้แค่บ่นในใจอย่างหัวเสียพรางมองจิกไปที่ยามาโมโตะที่ไม่รู้อิโน่อิเน่อะไรด้วยเลย...

“มันไปตายที่ไหนแล้วก็ไม่รู้!!”

พอพูดเพียงแค่นั้น เสียงในห้องก็เงียบไป ประชากรที่ไม่รู้ อิโน่อิเน่ต่างลงมติว่า


ทะเลาะกันชัวว์!

“มีอะไรก็ว่ามา...ถ้าไม่มีธุระฉันจะกลับแล้ว”

แซนซันพูดขึ้นพรางมองหน้า ชายแก่ผู้พ่ออย่างหาเรื่อง


“ที่พ่อมาวันนี้อยากจะให้แกไป ตรวจเลือด ตรวจร่างกายหน่อยน่ะ เผื่อว่ามีปัญหาอะไรจะได้ให้หมอแก้ไข ...พ่อเข้าใจลูกนะ แซนซัน ไม่ต้องเครียดไปพ่อเข้าใจ...ตอนนี้พ่อก็เป็น..ไม่สิพ่อยังไม่เป็น...”

น้ำเสียงเห็นใจจากผู้เป็นพ่อทำให้ แซนซันชักหงุดหงิด อิเอมิสึนำขวดยาสีประหลาดมาวางตรงหน้าเขาก่อนจะตบที่ไหลอย่างเห็นใจ

พวกวองโกเล่รุ่นที่ 10 ขอตัวกลับเพราะฮิบาริ เคียวยะ เริ่มออกอาการ งี่เง่า อยากขย้ำคนสุ่มหัวกัน ทุกคนต่างส่งสายตาเห็นใจมาทางเขา แต่ที่อดแปลกใจไม่ได้คงไม่พ้นไอ้หนูรุ่น 10 กลับเดินเข้ามาใกล้แล้วบอกว่า


“ฉันเข้าใจอย่าเครียดนะ...ถึงพวกคุณฮิบาริ กับมุคุโร่จะไม่เคยเป็นแต่ฉันก็เข้าใจความรู้สึกนายนะ”

แล้ววองโกเล่ ที่แสนอ่อนโยนก็จากไปพร้อมปริศนาให้บอสใหญ่วาเรีย



มันเข้าใจอะไรของมัน แล้วอิเอมิซึ เอาอะไรมาให้ เข้าหยิบมันขึ้นมาดูก่อนที่จะตัดสินใจปามันทิ้งแล้วควักปืนยิงเฉียดหัว
วองโกเล่รุ่นที่ 9 ไป 0.182769 เซน


ปัง!!!


“แกคิดอะไรของแกเนี๋ยไอ้แก่!!”

แซนซันคำรามลั่นพรางพุ่งเข้าไปหมายทำร้ายท่านพ่อบังเกิดกร้าว


“กะ..ก็พ่อไม่รู้นี่นา ก็เห็นส่งผู้หญิงไปให้ต้องเยอะ แต่ว่า...”

ชายชราตอบอย่างลังเลพรางมองหน้าลูกชาย


“ก็เลยคิดว่าฉัน ไร้สมัทภาพทางเพศจนต้องเอายาปลุกกำลังยอดชายมาให้เรอะ!!ไอ้แก่สวะ!!”

นภาสีนิลโวยลั่นอิเอมิสึล๊อกตัวเด็กหนุ่มที่ฟิวว์ขาดไว้เพื่อไม่ให้เกิดคดีฆาตกรรมขึ้น


“เอาน่าแซนซัน รุ่นที่ 9 แค่อยากอุ้มหลานเร็วๆเท่านั้นเอง..... ก็เล่นส่งผู้หญิงให้เป็นร้อย มันไม่ป่องขึ้นมาสักคนเลยนี่นา….ใครๆเขาก็ต้องคิดว่านาย...”

อิเอมิสึอิบาย ชายชราที่พื้นพยักหน้าเห็นด้วยอย่ารีบเร่ง


“แกก็เลยคิดว่าฉันเป็น คนไร้สมัทภาพ!!นี้รู้ไว้ซะว่าฉันรู้จักป้องกันเฟ้ย!!มันไม่ท้องง่ายๆหรอก!!”


“แต่ว่าไม่รู้ละก็พ่ออยากอุ้มหลานนี้นา!!”

ท่าทางงอแงชวนสงสารลูกตา ชายชรายังคงโวยวายและทกเทียงกับลูกชายเรื่องอยากได้หลานต่อไป...

.........................

........

...

..


ตอนนี้สควอโล่กำลังจะสติแตก....


“นี่หมอ!...หมอว่าอะไรนะพูดใหม่ดิ”

ร่างบางในชุดคนไข้นั่งมองหน้า นายแพทย์ผมสีชา นาม เจมส์ เฮเลสั่น
หนุ่มแว่นหน้าตาเนียบๆตรงหน้าทำสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง...


“คุณท้องครับและกำลังจะตาย”

ราวกับมีคนมาแสกกลางหน้า สควอโล่มองหน้าหมอหนุ่มอย่างตกใจ

แต่สีหน้าจริงจัง ไม่มีท่าทางล้อเล่นนั้นทำให้ชักหวั่น


ชะตาชีวิตของคนเราช่างเล่นตลก...

...เป็นผู้ชายอยู่ดีๆ...ก็....ท้องได้ซะงั้น!!!


TBC