[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 6

P.6

“ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ?”
เสียงของหมอหนุ่มถามขึ้นกับ “ญาติ” คนไข้ของสควอโล่ เด็กทารกอัลโคบาเรโน่
ไวเปอร์หรือมามอนนั่งมองหน้าหมอหนุ่มนิ่ง ก่อนพยักหน้า....

“ใช่ฉันเอง...”
เสียงเล็กๆนั้นบอก ท่าทางกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัดทำให้
คุณหมอมือหนึ่งเริ่มคิดภาพว่าเด็กตรงหน้าเป็นคนดูแลบัญชีของวาเรียได้ยังไง

ชักเริ่มสงสัยแล้วสิว่าวาเรียนี่อยู่กันยังไง...

“เฮ้ยแก!!มาม่อนไหงเป็นแกมาได้ละว่ะเนี๋ย..”
สคอโล่ในชุดผู้ป่วยเดินออกมาจากห้องพิเศษที่อยู่ติดของของคุณหมอมือหนึ่ง
ร่างเพรียวผมเงินมีท่าทางกระชับกระเชงจนดูไม่เหมือนคน “ท้อง”สักนิด

“นี่คุณ...บอกให้นอนเฉยๆฟังไม่รู้เรื่องรึไง...หรือต้องให้ผมพูดภาษาปลาเนี๋ย”
คุณหมอดุเข้าให้อย่างหงุดหงิดตลอดวันที่เขารับงานอื่นไม่ได้ก็เพราะ
มีปลาฉลามที่ชอบอยู่ไม่สุขอยู่ในการดูแลเนี๋ยละ

ให้ตายเหอะ!!จะอยู่เฉยหน่อยได้ไหมเนี๋ยยยย!!

“เอาน่า...แล้วไหงแกทำผมสีทองละว่ะเนี๋ย”
สควอโล่มองอย่างแปลกใจเมื่อคุณหมอผมสีชาในอดีต
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีทองเหมือนของม้าพยศหนุ่มแห่งคาบัลโลเน่แทนซะแล้ว...

“ก็แค่คิดว่าสีทองมันแจ่มดีเท่านั้นละ”
ดวงตาสีฟ้าหันมามองสบคนถามอย่างแปลกใจ คำตอบสั่นง่ายได้ใจความทำให้สควอโล่ยิ้มแหยๆ

นี่คงไม่ใช่ว่า...เห็นผมไอ้ดีโน่มัน สวยก็เลยไปทำตามใช่ไหมเนี๋ย....
แต่มองไปมองมาหน้าตาชักคล้ายๆใครกันนะ?

“เอาละ...ในเมื่อคนไข้กับญาติก็อยู่กับพร้อมผมจะพูดเกี่ยวกับการดูแลตัวเองในระหว่างตั้งครรถ์นะ...อย่างแรกคือห้ามให้คุณสควอโล่ไปทำงานที่ต้องใช่แรงหรือต่อสู้เพราะจะมีผลกระทบกับร่างกายและเด็กในท้อง ข้อสอง เรื่องอาหารการกินต้องบำรุงเป็นพิเศษ ข้อที่สามต้องมาให้ผมตรวจ 2 อาทิตย์ 1 ครั้ง ข้อที่ 4 ต้องพักผ่อนให้มากๆ และข้อสุดท้าย กรุณาอย่าไปทำเรื่องอย่างว่ากับใครนะคุณ อันตรายต่อเด็ก”
กฏ 5 ข้อที่ออกมาจากปากคุณหมอ มาม่อนจดเอาไว้ราวกับเป็นการบ้านวิชาคณิต

ไอ้ข้อ 1 – 4 น่ะเข้าใจ แต่ข้อ 5 มาบอกทำเพื่อ!!!

สควอโล่ทำท่าจะโวยวายเมื่อได้ยินคำสั่งคุณหมอทั้ง 5 ข้อ แต่ก็ต้องโดนไล่ออกไปก่อน เพราะคุณหมอต้องการคุยกับ ญาติ 2 ต่อ 2

“นี่คุณมาม่อน....สำหรับเรื่องเลือดที่ผมอยากให้คุณรู้ไว้”
เสียงนุ่มนั้นเกรนนำ ทำให้ทารกน้อยสนใจ

“เลือดของคาบัลโลเน่มีปัญหา?”
หมอหนุ่มเพียงส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำถาม และถอนหายใจราวกับเรื่องร้ายแรง

“ความจริงแล้วเลือดที่ฉีดเข้าไปเป็นเลือดของ...........”

.........................
...........
......
..

“อะไรกันว่ะแค่นี้มีลับลมคมใน คนท้องมันฉันนะเว้ย!!”
ร่างบางนั้นบ่นกระปอดกระแปดอย่างหัวเสีย พรางเริ่มนั่งคิดว่าหมอหนุ่มหน้าตาเหมือนใครที่ตนรู้จัก
โปรแกรมรันหน้าตาเริ่มวิ่งในสมองของปลาฉลามน้อย

อืออ...ใครกันหว่า หน้าตาดูซื่อๆ แต่ตอนจริงจังก็เหมือนเสะขั้นเทพ?
ผมสีทอง? ไอ้คนผมทองที่เรารู้จีกมันก็มีไม่เยอะด้วยสิ...

ไอ้ดีโน่? ไม่ใช่เมื่อวานก็อยู่ด้วยกันไม่เห็นจะเหมือนเลย
บาจิล? ไอ้เด็กนั้นมันคมสีชานี่หว่า
ตาเหม่งร้านขายปลาทูน่า? ไม่ใช่ๆก็ตาลุงนั้นเหม่งนี่นา
สวะหัวทองร้านหนังสือ?ไม่ๆนั้นแค่หนอนหนังสือธรรมดา
เฮียที่ขายข้าวมันไก่?แต่นั้นก็หัวดำ

ความคิดเริ่มจะออกห่างความเป็นจริงเข้าไปทุกที ร่างเพรียวเริ่มคิดถึงสิ่งอื่นที่พอจะนึกได้บ้างขึ้นมาแทน

จะว่าไปถ้าหมอนั้นถอดแว่นออกจะเป็นไงน่า?....
ถ้าผมมันไม่ใช่สีทอง แล้วตามันไม่ใช่สีฟ้า...ไม่ใส่แว่น แล้วทำตัวซื่อๆ...มันเหมือนกับ...

“อ่าใช่แล้ว!!!เจ้านั้นไงละ!!”
เสียงตะโกนราวบรรลุสัจจธรรมดังขึ้น เหล่านางพยาบาลและผู้ป่วยละแวกนั้นหันมามองร่างเพรียวที่ทำเสียงดังเป็นตาเดียว

“เฮ้ยย!!มองหาอะไรกันฟ่ะ!!”
สควอโล่ตวาดใส่ พรางทำท่าทางหงุดหงิด

ครืดดด!!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับร่างเพรียวของคุณหมอที่เดินออกมาพร้อมกับมือนั้นถือกระทะสีดำขนาดเหมาะมือออกมาด้วย

ผัวะ!

“เงียบๆหน่อยสิคุณ...คนเป็น ‘แม่’ น่ะทำตัวก้าวร้าวมากเด็กจะก้าวราวตามนะ”
คุณหมอหนุ่มแว่นที่บัดนี้หัวทองไปเสียแล้วบ่นขึ้นหลังจาก พี่แกเอากระทะจากที่ไหนไม่รู้มาฟาด กบาลฉลามน้อยดังผัวะ

นี่แกมีความเป็นหมอยู่หรือป่าวหา!!

“แล้วหมอเวนที่ไหนเขาเอากระทะฟาดหัวคนท้องกันบ้างละว่ะ!!”
สควอโล่ก็โวยกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ร่างนั้นดูไม่ใส่ใจ มือเรียวลูบที่รอยบุบของกระทะราวกับเสียดายของ

“มามอนละ?”

“สติหลุดไปแล้ว...พอพูดเรื่องอะไรนิดหน่อยให้ฟังก็ช๊อคสลบไปเลย”
คำบอกกล่าวเริ่มทำให้สควอโล่อยากรู้ว่า หนุ่มแว่นพูดอะไรกับอัลโคบาเรโน่หนูน้อย
คุณหมอเดินเข้าไปนั่งเยียดตัวในห้องพักของสควอโล่ เพราะว่าไม่อยากไปปลุกร่างเล็กของเด็กน้อยที่หลับ (สลบ) อยู่อีกห้อง

นี่แกไปพูดอะไรให้เด็กมันฟังเนี๋ย!!!

“นี่ๆพูดเรื่องอะไรกันน่ะ?บอกมั้งดิ”
ท่าทางอยากรู้อยากเห็นทำให้หมอหนุ่มแปลกใจ เขายันตัวขึ้นและยื่นหน้าเข้าใกล้ร่างที่สูงเพรียวกว่า

“ไม่บอก”
ตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะยื่นยาบำรุงครรถ์มาให้เป็นของตอบแทนแล้ว
หนุ่มแว่นจอมกวนส้นตริงก็นอนแผ่ลงบนเตียงคนไข้อย่างอ่อนแรง

เฮ้อ...พึ่งรู้ว่าเป็นหมอประจำวองโกเล่ แล้วมันจะเหนื่อยแบบนี้ รู้งี้ตอนนั้นไม่น่ารับงานเพราะเงินดีเลยแฮะ

“เฮ้ย!!นี่แก!งานการไม่มีทำรึไงมานอนกลิ้งเตียงของฉันเนี๋ย”
สควอโล่ทำท่าทางไม่พอใจเมื่อหนุ่มแว่นบนเตียงเริ่มกลิ้งเกลือกไปมา

ฟันมันสักฉับจะเป็นอะไรไหม!

“เออใช่...ได้ข่าวมาว่าบอสของคุณอยู่อีกตึกหนึ่งด้วย..ไปเยี่ยมไหมละเดียวผมบอกห้องให้”
คำพูดนั้นทำให้ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจ

แซนซันเข้าโรงพยาบาล!!!

“แซนซันเป็นอะไร!!”
ท่าทางกระวนกระวายและร้อนใจนั้นทำให้ร่างสูงนึกสนุก

“ก็หนักอยู่...ในช่วงที่รอ อัลโกบาเรโน่นั้นตื่น จะไปไหมละ?”
ไม่รีรอที่จะตอบสควอโล่ฉุดกระฉากลากถูคุณหมอหนุ่มให้ออกจากห้องตามไปด้วย
หนุ่มแว่นถอนหายใจ เมื่อคิดได้ว่าไม่นาพูดเลยให้ตาย

“ยังไงบอกเลยนะว่าผมจะไปด้วย”
หนุ่มแว่นพูดออกไปอย่างเบื่อหน่ายเหล่า
นางพยาบาลเมื่อเห็นหมอใหญ่ของโรงพยาบาลโดนฉุดอยู่ต่างก้มหัวทำความเคารพเป็นแถว

“มาแล้วไม่ต้องพูดมาก!!”

“นี่คุณ.....”

“อะไรละว่ะ!!!”

“ผิดทางแล้ว”
พูดเพียงแค่นั้นทำเอาสควอโล่เบรคแทบไม่ทัน!

“แล้วทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้ละว่ะ!!!แกกก!”
ฉลามหนุ่มหัวเสียหนักเข้าไปใหญ่ คุณหมอแกะมือออกจากการจับกุมแล้วเดินนำหน้า

“ตามมา...แล้วก็เรียกชื่อผมบ้างก็ดีนะ..ยังไง 9 เดือนนับจากนี้เราต้องเจอกันบ่อยๆอยู่แล้ว”
ร่างนั้นพูดขณะเดินนำไปอย่างช้าๆ สควอโล่ทำหน้าแปลกใจก่อนภาพของคนที่อยู่ในความคิดจะซ้อนทับขึ้นมา
ภาพของคนที่หน้าเหมือนกับหนุ่มแว่นหัวทองอย่างกับตัวก๊อปปี้

“แกน่ะ...ชื่อเจมส์ ?”
คำถามห้วนๆทำให้คุณหมอเงียบไปพักหนึ่งก่อนหันหน้ากลับมา
แว่นตาถูดถอดออกมาเช็ดทำให้ สควอโล่เริ่มคิดว่าตัวเองตาฟาดแหงมๆ

“เรียกผมว่า จ๊อตโตะ ก็ได้”
ตอบเพียงแค่นั้นก่อนสวมแว่น และเดินนำหน้าไป

ใช่แล้วหน้าของไอ้หมอนั้น เหมือนไอ้หนูรุ่นสิบอย่างกับแกะ จะมีก็ตรงสีผม กับสีตา แล้วก็ผมที่ไม่ชี้ฟู เท่านั้นละที่ไม่เหมือน

นอกนั้นเหมือนหมดเลย!!

“แล้วจะนิ่งอีกนานไหม?ไม่ไปแล้วรึไงหาแซนซันน่ะ”
จ๊อตโตะถามออกมาเมื่อสควอโล่ยืนนิ่ง ร่างเพรียวนั้นเหมือนกับจะพึ่งนึกได้เลยเดินมามาติดๆ

ตกลงแซนซันมันเข้าโรงพยาบาลมาทำไมว่ะเนี๋ย?

.....................
..............
........
...
..


TBC~