[Fic]RebornxLambo: Dark story of RL - 4

ความเปลี่ยนแปลงที่กำลังมาเยื่อน

ในค่ำคืนที่เงียบสงบนี้ ฉันจะโอบกอดเธอไว้...

แต่ในรุ่งอรุณเธอและฉัน...ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้

เพราะว่าเราเปรียบดังด้ายสีขาวและดำที่ไม่อาจบรรจบ

.......................
............
......
..

เพร้ง!!

เสียงของกระเบื้องแตกทำให้ร่างสูงสะดุ้งตื่นจากนิทรา ช่างน่าแปลกที่ถึงถูกปลุกให้ตื่น
ตัวเขากลับรู้สึกเต็มอิ่มกับการนอนแค่เพียง 4 ชั่วโมง

รีบอร์นหันไปมองทางต้นเสียงอย่างหงุดหงิดใจ กลิ่นเลือดอ่อนๆลอยจางๆมาจากทางห้องครัว

ปัง!!

ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะลุกขึ้นไปดูต้นเสียงเอะอะ เสียงปืนลั่นไกรดังขึ้นทำให้เข้าต้องคว้าปืนที่อยู่ใกล้ตัวออกมา
กระบอกปืนสีดำที่สะลักตัว L เอาไว้ถูกนำมาถือเตรียมพร้อม

ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ที่หมายด้วยฝีเท้าที่เบาสมเป็นนักฆ่ามือหนึ่ง
เลือดคาวเจิ่งที่พื้นประตูก่อนทางเข้าห้องครัว ร่างสูงตัดสินใจพิงหลบที่กำแพงเพื่อรอดูสถานการณ์

ปัง!ปัง!ปัง!
ลูกตะกั่วทะลุผ่านร่างของชายชุดดำสองคนไปด้วยน้ำมือของร่างบางชุดลายวัวที่ใส่ผ้ากันเปื้อน รีบอร์นลอบมองอัสนีแห่งวองโกเล่ราวกับสำรวจเก็บข้อมูล

เป็นโอกาสดีที่จะดูความพัฒนาของผู้พิทักษ์ของสึนะ

ศพของชายชุดดำคนหนึ่งอยู่ที่พื้นสาเหตุการตายเพราะกระสุนทะลุกะโหลกศีรษะ ร่างบางล้มโต๊ะกินข้าวเป็นที่กำบังก่อนจะยิงเข้าให้ที่ร่างสูงอีกร่าง
เลือดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนราวกับเทวทูตสีขาวที่นำพาความตาย ศพของชายปริศนา 3 คนกองอยู่ที่พื้น แรมโบ้ยื่นนิ่งก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อนหน่าย

“แค่จะเตรียมของทำข้าวเช้าสักเดี๋ยว...รอให้เสร็จก่อนแล้วค่อยบุกเข้ามาไม่ได้รึไงนะ”
แรมโบ้พูดเบาๆผ้ากันเปื้อนสีขาวเปรอะไปด้วยเลือดสีแดงฉาดถูกถอดออกและโยนทิ้งไว้
ร่างเล็กที่หันหน้ากลับหมายจะไปอาบน้ำกลับต้องแปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงที่เมื่อครู่ยังหลับอุตุ กลับยื่นพิงกำแพงมองอยู่

“ตื่นแล้ว?”
เสียงแปลกใจถามออกมา ร่างบางมองหน้ารีบอร์นเรียบเฉยราวกับว่าไม่มีเหตุการณ์นองเลือดเกิดขึ้นเมื่อครู่ รีบอร์นมองใบหน้านั้นอย่างแปลกใจ
อัสนีตรงหน้าของเขาเปลี่ยนไปขนานไหนกันแล้วนะ...

ไม่หวั่นเกรงแม้ความตายที่อยู่ตรงหน้า ยืนอยู่ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดอย่างนิ่งเฉย
อัสนีที่เคยสดใสและขี้กลัว กลับแปรเปลี่ยนไปอาจเพราะช่วงเวลาที่ผ่านเลย

หรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น....?

“เสียงเอะอะขนาดนั้นใครจะหลับลง...”
ตอบออกไปแบบนั้นพรางลอบมองกิริยาของร่างบาง แรมโบ้มีท่าทีแปลกใจที่เขาตอบคำถามก็หน้าอยู่หรอก ร้อยวันพันปีไม่เคยจะคุยกันดีๆ

“นั้นสินะ...นี่ปืนของนายรึป่าว? ฉันคงหยิบผิดมา”
แรมโบ้ถามพรางส่งกระบอกปืนในมือให้ชายตรงหน้า รีบอร์นทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนเดินหนีซะเฉยๆ

“ในเมื่อแกเอาปืนฉันไปยิงสวะแถวนี้มาแล้ว...ฉันจะขอรับปืนของแกไปละกัน..”
อ้างเหตุผลไปร้อยแปด แรมโบ้ทำหน้างงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ทักทวงอะไร รีบอร์นลอบยิ้มเมื่อคิดว่าร่างบางจับไม่ได้ว่าตนสลับปืน

ใครเดาไม่ออกก็โง่แล้ว...ปืนนายคงจะมาอยู่ในลิ้นชักฉันได้เองหรอก...

แต่จะพูดออกไปก็คงไม่ได้ในเมื่อใครๆก็รู้ว่ารีบอร์นทั้งเอาแต่ใจและฟอร์มจัดขนาดไหน ถ้าเกิดหน้าแตกมีหวังหยิบกระบอกปืนมาสาดกระสุนใส่แน่ๆ

“แล้วนายจะไปเมื่อไหร?”
ถามเชิงไล่ แรมโบ้เริ่มก้มลงเก็บข้าวของที่จำเป็นรอบๆตัวอย่างอ้อยอิ่ง รีบอร์นมองร่างเล็กด้วยความหงุดหงิด

นี่แกกล้าไล่ฉันออกจากห้องเชียวหรอเนี๋ย!!

เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับแรมโบ้สองต่อสอง เมื่อเจอหน้ากันจะมีเพียงคำทักท้ายเบาๆหรือสิ่งจำเป็นที่ต้องพูด
หากเทียบกับเมื่อครั้งอดีตความห่างเหินดูจะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

“เดี๋ยวนี้...กล้าไล่ฉันแล้วหรอ...ไอ้วัวโง่”
พูดออกไปอย่างที่คิด ร่างเล็กเพียงส่ายหน้าแล้วตอบ

“ฉันไม่ได้ไล่นายแต่ว่าฉันต้องเก็บของเตรียมย้ายออก นักฆ่าแฟมิรี่อื่นรู้ที่อยู่แล้วก็ต้องเปลี่ยนไม่ใช่รึไง?”
ดูถ้าว่าคนตรงหน้ารู้ว่าอะไรเป็นอะไรมากขึ้น เสื้อผ้าถูกยัดใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ ของที่ร่างบางหยิบมีแค่ไม่กี่ชิ้น

“นี่แกจะทิ้งสูทอามานี่ราคาเฉียดแสนไว้งั้นหรอ?”
ถามขณะที่สายตายังคงจับจ้องที่ของขวัญราคาแพงตรงหน้า ที่ร่างเล็กไม่มีทีท่าจะแตะมันสักนิด

“นายค้นห้องฉันหรอ?รีบอร์น?”

“........”
ร่างสูงไม่ตอบก่อนเดินหนีไปซะ เฉยๆมือหนาหยิบชุดสูทของตนขึ้นสวมพรางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จะว่าไปยังไม่อาบน้ำเลยนี่นา

“ห้องแกมีห้องน้ำไหม”

แรมโบ้หันหน้ากลับมามองก่อนพยักหน้า เชิงตอบ

นี่นายเห็นห้องฉันกันดาลขนาดนั้นเชียว?

“จะอาบน้ำหรอ? ไม่มีอ่าง จากุดชี่ หรอกนะ อาบน้ำถังไปละกัน”
ตอบอย่างไม่ใส่ใจคนฟัง มันคงจะไม่หน้าหงุดหงิดถ้านี่เป็นหน้าร้อน การอาบน้ำจากถังที่เก็บไว้คงคลายร้อยได้ดี แต่กับต้นฤดูหนาวแบบนี้

นี้แกจะให้ฉันแข็งตายใช่ไหม?

“ไปต้มน้ำให้ฉันซะ!!จะให้ฉันหนาวตายรึไง?”

“นายจะเรื่องมากทำไมนักเนี๋ยรีบอร์น มาห้องคนอื่นเขาเคยได้ยินไหมอยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวควายให้ลูกท่านเล่นน่ะ”

“ไม่เคยได้ยิน!!ฉันรู้แต่ว่าฉันอาบน้ำเย็นไม่ได้แกต้องต้มน้ำให้ฉัน!”
ท่าทางงี่เง่าที่หาดูได้ยากนั้นไม่ได้ทำให้แรมโบ้ดีใจสักนิด ตอนนี้เขาเองก็อยากอาบน้ำเหมือนกัน เหม็นกลิ่นคาวเลือดจนจะเป็นลมอยู่แล้ว คนตรงหน้าก็ยังงี่เง่าไม่เลิก

“งั้นนายก็ไม่ต้องอาบ! ฉันจะต้องออกไปข้างนอกแล้ว อยู่นานเดียวพวกมันตามกลิ่นเจออีก!”
ตอบกลับก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ รีบอร์นชักจะยากฆ่าวัวทำเสต็กขึ้นมาตะหงิดๆ นี่แกกล้าขึ้นเสียงกับฉันแล้วเรอะ!!เป็นเมื่อก่อนโดนยิงทิ้งไปแล้ว...

แล้ว...ทำไมเราไม่ยิง?

ช่างเหอะ!!

รีบอร์นเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเหมือนคิดอะไรได้ เขาเดินไปทางตู้ที่เปิดอยู่ด้วยรอยยิ้ม
ร่างสูงคว้าผ้าเช้ดตัวอีกผืนที่ผับในตู้ออกมาก่อนถีบประตูห้องน้ำเข้าไป แรมโบ้สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงกลอนหลุดกระเด็นและประตูถูกเปิดออก

ปัง!!!ผ่าง!!!

“เข้ามาทำไมฉันจะอาบน้ำ!”
วัวน้อยถามออกไปเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาในห้องน้ำก่อนดันประตูปิด แล้วกดลูกบิดล๊อกแทน เพราะกลอนหลุดไปแล้ว
รีบอร์นเริ่มปลดกระดุดออกจนแรมโบ้ต้องร้องโวยวายอย่างเขินอาย

“นายจะถอดเสื้อทำไม!!ออกไปเลยนะ!!”

“ฉันจะอาบด้วย..”
ตอบอย่างเอาแต่ใจ แรมโบ้แทบกรี๊ดเมื่อได้ฟังคำตอบ เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่มีทีท่าจะเสด็จออกไป แรมโบ้จึ่งจะจรรีไปแทน แต่อีกฝ่ายกลับดึงไว้ก่อน

“แกจะไปไหนถ้าไม่อาบด้วยกันมันก็ไม่มีความหมายน่ะสิ! แล้วถอดเสื้อสักทีเหมือนกลิ่นคาว”
รีบอร์นกระชากคนตัวเล็กให้เข้าใกล้ ร่างเล็กนั้นขืนตัวหนีอย่างสุดกำลัง เมื่อวัวน้อยไม่ทำตามที่ตนสั่ง
มือหน้าจึกกระชากเสื้อเชิ้ลายวัวเปื้อนเลือดอย่างแงจนกระดุมหลุด

กรี๊ดเสื้อ!!!

“ทะ...ทำอะไร!!”
เสียงเล็กนั้นสั่นอย่างประหม่า ใจที่เคยคิดว่าไม่มีแล้วนั้นกลับเต้นตูมตามเมื่อคนที่หลงใหลเข้าใกล้แนบชิด
รีบอร์นโอบร่างวัวน้อยให้ชิดใกล้จนแผ่นหลังบางแนบอกแกร่ง กางเกงยังใส่อยู่แต่ถึงอย่างนั้นสัมผัสนี้มันก็มากพอที่จะทำให้ แรมโบ้หัวใจแทบหยุดเต้น

ลมหายใจของร่างสูงอยู่ที่ใบหู รีบอร์นเอื้อมหยิบขันก่อนจะราดน้ำเย็นเฉียบใส่ร่างกายของตนและร่างเล็กในอ้อมกอด

ซ่า!!!

“อ๊ะ!!ทะ..ทำอะ..อะไรน่ะ...”
แรมโบ้เสียงสั่นเพราะความหวานเย็นของน้ำ รีบอร์นกระตุกยิ้มพรางกระชับอ้อมแขนให้แนบแน่น

“อาบน้ำไง....ในเมื่อแกไม่ต้มน้ำงั้นแกก็ต้องเป็นเครื่องทำความร้อนให้ฉัน..ไม่ดีรึไงจะได้ประหยัดเวลา อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วไม่จัดการศพจะเป็นปัญหานะ”
เหตุผลร้อยแปดว่าไปนั้น ยังไม่ทันได้ทักทวงน้ำอีกขันก็สาดใส่จนต้องเงียบเสียงสกัดความหนาเย็น รีบอร์นมองดูร่างเล็กสั่นเทาด้วยความชอบใจ
เมื่อเห็นว่าร่างนั้นหนาวก็ยิ่งเข้าทางสาดน้ำใส่อย่างมันมือ

ซ่า~~ซ่า~~ซ่า~~~

ไอ้บ้า!!!!
หนาวจะตายแล้วเว๊ยยย!!

ยิ่งแรมโบ้ขืนหนีร่างสูงเท่าไหร ทุกๆครั้งที่น้ำเย็นสาดกระทบผิวกาย อ้อมแขนก็จะกระชับแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวต้องการถ่ายเทความร้อย

“หนาวรึไงแก...สั่นเชียวนะ”
ถามออกไปอย่างนึกสนุก ร่างบางนั้นกลับพยักหน้ารับอย่างง่ายๆ
มือเล็กเย็นเฉียบแตะที่แขนของเขาที่ล็อกร่างบางไว้เบาๆ

“ปะ..ปล่อยฉันเถอะ”
พูดขึ้นด้วยเสียงสั่น รีบอร์นนิ่งค้างเพราะดันคิดเตลิดไปไหนต่อไหน แต่แทนที่จะปล่อยไปกลับพลิกร่างเล็กให้เข้าหาแล้วกดกอดให้แนบลำตัว

จะบริการพิเศษให้ละกันนะ

“กอดไว้สิจะได้ไม่หนาวอาบน้ำให้เสร็จๆจะได้ออกไปกัน”





TBC