[Fic]RebornxLambo: Dark story of RL - 5

ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้าผู้สร้างโลก ข้าได้กระทำบาปอันใหญ่หลวงนัก

ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้าผู้ให้กำเนิดมนุษย์ ข้าได้ละเลยกฏของท่านดั่งเช่น อดัม กับ เอวา

ข้าแต่พระองค์....โปรดยกโทษแก่บาปของลูกแกะที่ไม่เชื่อฟังพระองค์

ได้โปรดประทานอภัยแก่ข้าที่แปดเปื้อนไปด้วยโลหิตอันโสมม

โปรดประทานอภัยแก่ข้า...เหตุเพราะข้าหลงรักชายผู้เป็นดั่งยมทูตนั้นด้วย..

.....
.........
............

มือหนาเย็นเฉียบเริ่มร้อนขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ลมหายใจของร่างสูงร้อนระอุเป่ารดอยู่ที่ข้างใบหู เรี่ยวแรงทั้งหมดหายไปราวกับไร้ทางขั้นขืนต่อสู้
แผ่หลังของผมถูกดันชิดจนติดกำแผงกระเบื้องตั้งแต่ตอนไหน จำไม่ได้ ในสมองมีเพียงความว่างเปล่า หูอื่ออึงไม่ได้ยินเสียงใดๆ
จะมีก็เพียงสัมผัสเร่าร้อนที่ริมฝีปากเท่านั้นเป็นตัวบ่งบอกว่าตอนนี้....

.....ไม่ได้ฝันไป....

แท่งเนื้อแข็งแสดงความเต็มไปด้วยอารมย์ร่านราคะ เสียดสีกับบันท้ายมนและหว่างขาเรียวจนไปสัมผัสถึงแก่นกายของร่างเล็ก
ที่โดนกดแนบกำแพงเย็นเฉียบ ดวงหน้าหวานแดงกล่ำแต่ไร้ซึ่งเสียงอันใดเล็ดรอดออกจากริมฝีปากที่โดนบดเบียดจนแดงฉ่ำนั้น
จะมีก็เพียงเสียงครางต่ำในลำคอแสดงความพึงใจของร่างสูงที่ได้ลูบไล้ร่างกายเปลื่อยเปล่าที่ตนใช้แทนเครื่องทำความร้อน
และตอนนี้กำลังจะการเป็นเครื่องสำเร็จความใคร่แทน

“..............”
ไร้เสียงใดรอดออกจากวัวน้อยที่แต่ก่อนชอบแหกปากร้องไห้ ริมฝีปากนั้นเงียบกริบไม่มีเสียงครางออกมาสักแอะอย่างที่ควรจะเป็น
ดวงตาสีเขียวเหม่อมองออกไปอย่างเลื่อนลอย ขณะที่ร่างสูงข้างหลังไม่ได้สนใจเลยว่าอีกคนมีท่าทีอย่างไร

สนใจแต่ตัวเอง....
เห็นแก่ตัว...
เย็นชาหน้าด้าน...

นั้นคือส่วนหนึ่งที่รวมให้เป็นชายคนนี้ ชายที่ชื่อว่า รีบอร์น แต่เมื่อไร้ท่าทีตอบสนองมากเกินไป
ร่างสูงจำต้องกระชากอีกคนให้หันมาดูใบหน้าหวานนั้น

ไม่มีสีหน้าแดงระเรื่อ อย่างหญิงโสเพณีร่านราคะ หรือ คู่นอนคนอื่น
ไม่มีเสียงร้องเว้าวอน เฉกเช่นเด็กหนุ่ม หรือ สาวน้อยที่ไม่ประสีประสา

มีเพียงสายตาเรียบที่มองสบอย่างไร้เยื่อใยจนกระแทกลงไปกลางใจร่างสูงคาสโนว่า
เหมือนเอาฝ่าเท้าเหยียบขยี้ศักดิ์ศรีเพล์บอยผู้มากประสบการณ์

“แกตายด้านรึไง?ไอ้วัวโง่”
พูดออกไปอย่างหงุดหงิดใจกับสีหน้าของอีกฝ่ายที่ไม่เป็นอย่างที่หวัง วัวน้อยเพียงถอนหายใจเบาๆ
มือเรียวโอบรอบคอร่างสูงขณะอีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว กดจูบเร้าร้อนที่ริมฝีปากหนา ลิ้นเล็กชำชอง
เย้ายวนในโพร่งปากจนรีบอร์นเผลอเคริ้มตามรสจูบที่ร้อนเหมือนไฟเผ่าอารมณ์สวาท
มือที่เริ่มลูบไล้แผ่นหลังเล็กให้แนบกายกลับต้องหยุดลงเมื่อร่างเล็กนั้นผละตัวออกมาเสียเฉยๆ

“ไม่ใช่เพราะฉันตายด้านแต่เพราะนายมันไม่ได้เรื่องต่างหาก...รีบอร์น”
กล่าวเสียงเรียบแล้วเดินออกจากห้องน้ำปล่อยอีกคนนิ่งค้างอยู่ในห้องน้ำ อย่างตกตะลึง

ตั้งแต่จำความได้ไม่เคย โดนด่าว่าไร้น้ำยามาก่อน
รีบอร์นเมื่อรวบรวมสติได้ก็รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ
แต่วัวน้อยที่นิสัยเปลี่ยนแปลงไปจากหน้ามือเป็นหลังฝาเท้านั้นก็ได้หายไปเสียแล้ว....

“ปัดโธ่เว้ย!!”
โว๊ยวายออกมาอย่างหัวเสียพรางปัดข้าวของทิ้งด้วยความโกรธกริ้ว

หน่อยแหนะไอ้วัวบ้า!!!อย่าให้เจอตัวนะพ่อจะยิงให้พรุนเชียว!!!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

กริบ...
เสียงแก้วปรันดีถูกวางลงที่โต๊เคาเตอร์ ในผับหรูแห่งหนึ่ง ร่างสุงสีดำปล่อยรังสีอาฆาตไปทั่วเสียจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
ใช่แล้วตอนนี้รีบอร์นกำลังโกรธ ทั้งวันนี้เขาตามหาตัวไอ้วัวโง่ทั้งวันแต่ก้ไม่พบ สึนะเองก้บอกว่ายังไม่ติดต่อเขามา

หายหัวไปไม่ยอมโผ่หัวไปที่คฤหาส มันน่าหงุดหงิดนัก!!!

ยั่วให้อยากแล้วจาก แล้วยังด่าว่าไร้น้ำยาอีก มันน่านัก!!

“ฮ่า ฮ่า เจ้าหนูอารมย์เสียหรอ..คนอื่นเขากลัวกันหมดแล้วนะ~”
เสียงร่าเริงของนักดาษแห่งวองโกเล่ดังขึ้นขณะนั่งลงข้างกายร่างสีดำที่ดูหงุดหงิดใจ ยามาโมโตะ ทาเคชิ
แย้มยิ้มตามแบบฉบับหนุ่มอารมณ์ดี รีบอร์นไม่ตอบกลับกระดกเหล้าเข้าปากไปเงียบๆ

“เรื่องแรมโบ้เรอะ?”
คำถามตรงประเด็นทำเอาคนฟังหันควับไปมองคนพุดที่ยังคงแย้มยิ้มไม่หุบ

“ทำไมคิดแบบนั้น?”
ถามหยั่งเชิง อีกฝ่ายเพียงหัวเราะเบาๆ

“ก็เห็นเมื่อเช้าโกคุเดระหัวเสียใหญ่ที่วัวน้อยมาบอกให้หาที่อยู่ใหม่ให้หน่อยในสภาพเลือดเต็มตัว แถมแต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกสังสัยเจอศัตรูระหว่างทาง…แล้วแรมโบ้เองก็บอกว่าพอดีมีปัญหากับนายที่บ้านพักนิดหน่อยน่ะ”
ยามาโมโตะเล่าสาวความย้อนเหตุการไปเมื่อเช้าที่ แรมโบ้มาปรากฏตัวที่หน้าห้องพักของสุดที่รักของเขาในสภาพดูไม่ได้
รีบอร์นหัวเราะเหอะในลำคอแสร้งทำเป้นไม่สนใจทั้งที่ดวงตาสีดำนั้นฉายแววแค้นเคือง

“ฉันไม่จำเป็นต้องไปสนใจคนชั้นตำแบบนั้นหรอก เจ้านั้นแค่ยิงปืนเป็นก็อัศจรรย์แล้ว”
พูดไปเสียงเรียบ ยามาโมโตะเพียงหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเงียบลงแล้วทำเสียงเศร้าถนัดหู

“แต่เขาก็เปลี่ยนไปเยอะเกินไป จากลูกวัวที่ไม่รู้เรื่องอะไร บริสุทธิ์ วุ่นวาย และร่าเริง ชอบสร้างแต่ปัญหา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็น นักฆ่าอันดับต้นๆเสียได้ โลกนี้เปลี่ยนเขามากเกินไปจริงๆ”

จากเด็กหนุ่มผู้เคยสดใส แต่จนเมื่อ 3 ปีก่อนเด็กคนนั้นก็เปลี่ยนแปลงไปจนทุกคนแปลกใจเริ่มตั้งแต่วันที่ อัสนีผู้ไม่เคยแผลงฤทธิ์แห่งวองโกเล่นั้นกลับมาที่คฤหาสพร้อมเอกสารสั่งฆ่า แก็งมาเฟียคู่อริ ในสภาพเลือดโทรมกาย แต่กลับไม่มีบาดแผลสักที่

รายงาน “ทำความสะอาด”ยกแก๊งถูกส่งถึงมือบอสแห่งวองโกเล่แฟมิรี่ทามกลางสายตาของเหล่าผู้พิทักษ์ที่แตกตื่นอย่างเก็บไม่อยู่
หลังจากนั้นแรมโบ้ก็ไม่เคยร้องไห้ โวยวาย เหมือนแต่ก่อนอีกเลย.....

“มันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเยอะนี่...วัวโง่ๆนั้นคงจะซิงอยู่ละมั้ง”
พูดไปถึงเรื่องเดียวที่เคยมั่นใจจนถึงเมื่อเช้า เหตุที่เขาหงุดหงิดมาจนถึงตอนนี้คือต้องการรู้ว่าร่างนั้นยังคงบริสุทธิ์อยู่ไหม....
ยังไม่ถูกชายใดแตะต้องใช่ไหม เท่านั้น....

ถึงจะเสียซิงแล้วก็ช่างประไลแค่อยากจะรู้ว่ามันไม่ร่านนอนกับใครหน้าไหนมาบ้าง...

พ่อจะฆ่าทิ้งเสียให้หมด...

“นายอาจจะประมาทเกินไปนะรีบอร์น.....ถึงทุกคนจะรู้ว่าแรมโบ้ชอบนาย แต่ตอนนี้เขาน่ะไม่ได้บริสุทธิ์อย่างที่นายคิดแล้วละนะ....เขาไม่ใช่คนที่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว...”
ยามาโมโตะตอบขึ้นขัด ก่อนจะค่อยๆวางแก้วลงที่โต๊ะพร้อมเงิน แผ่นกระดาษเล็กๆถูกวางไว้ข้างๆกายอัลโกบาเลโนไร้หัวใจ
ทั้งที่มอบใจให้เด็กหนุ่มบางคนไปแล้วโดยไม่รู้ตัว ร่างสูงยันตัวขึ้นพร้อมออกเดินไปสอง – สามก้าว
ก่อนจะพูดบางสิ่งออกมาจนคนฟังต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง

“ปืนที่อยู่ที่เอวของนายไม่ใช่แค่นายคนเดียวหรอกนะที่เคยเห็น....แล้วนายรู้รึป่าว...ที่สะโพกของแรมโบ้น่ะมีไฝอยู่สองเม็ดนะ...รู้ไหมรีบอร์น...ถ้าไม่เชื่อลองไปถาม โกคุเดระ หรือ โคโรเนโร่ดูก็ได้นะ....ฉันไปละ”

อัสนีที่เคยสดใสและบริสุทธิ์ ทั้งที่มั่นใจว่าต้องเป็นของเขาคนเดียว
แต่พอคาดสายตาไป กลับกายเป็นของคนอื่นมากมายโดยที่เขาไม่รู้....

อัสนีนั้นไม่ใช่ อัสนีที่ส่องสว่าง ใสซื่อเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว
แต่กลับถูกแต่งแต้มไปด้วยสีดำจนราวกับแสงที่มืดมน....

TBC