[Fic]RebornxLambo: Dark story of RL - 3

แค่เพียงคิดเท่านั้น...ว่าถ้าหากอ่อนโยนกว่านี้..

ร่างบางนั้น...จะคอยติดตามเขาตลอดไปไหม...

แต่มันก็เป็นได้เพียงความคิด..




เพราะความเป็นจริง...ไม่มีวันที่เขา..

จะอ่อนโยนต่อคนที่ต่อยต่ำกว่าได้...




ถึงจะพูดงั้นก็เถอะ...ความใจดีที่แสดงให้เห็นก็แค่ความสมเพทเท่านั้น

............................

................

........

...

.




แอ๊ดดด!




เสียงเปิดประตูห้องพักของผู้พิทักษ์อัสนีแห่งวองโกเล่ดังขึ้น พร้อมๆกับร่างสูงร่างหนึ่งอุ้ม คนตัวเล็กกว่าเข้ามา
รีบอร์นโยนแรมโบ้ที่หลับอุตุไม่รู้เรื่องรู้ราวลงที่เตียงอย่างเบื่อหน่าย
จะพูดได้ว่านี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาที่ ห้องพักของ วัวโง่ที่หลับไม่ได้สติ ก็ว่าแปลกอยู่หรอกว่าทำไม มาอยู่ในเมืองแต่ไม่โดยสอยตายสักที

ก็เล่นมาซื้อห้องพักเก่าๆถูกๆที่อยู่ในหลืบแบบนี้ นักฆ่าที่ไหนมันจะคิดว่า
ผู้พิทักษ์แห่งวองโกเล่ แฟมิรี่ที่แสนมั่งคั่งจะมาอยู่ในที่แบบนี้





“ตัวหนักขึ้นเยอะเลยนะแก...ตอนเด็กๆพอเตะหน่อยก็ปลิวแล้ว”

รีบอร์นบ่นขึ้นก่อนจะเริ่มสำรวจห้องนอนของหนุ่นน้อยเสื้อลายวัวอย่างถือวิสาสะ ห้องนอนที่ตกแต่งอย่างเรียบๆไม่มีอะไรโดดเด่น
มีเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างคบครันไม่ขาดเหลือ เงียบสงบและปลีกห่างจากเมืองเล็กน้อย



“ให้ตายเถอะเสื้อผ้ามีแต่แบบนี้รึไงนะ”

เฮียแกเริ่มเปิดตู้เสื้อผ้าดูอย่างชอบใจ นิสัยเอาแต่ใจไม่มีใครเกินไม่เคยเปลี่ยนไปจากวัยเยาว์สักนิด มือเรียวก็ค้นนู้นค้นนี้ไปอย่างนึกสนุก
เปิดดูเสื้อผ้าบ้าง กล่องเก็บของบ้าง ดูรูปถ่ายของร่างบางบ้าง ค้นออกมาก็ไม่เคยจะคิดเก็บกองไว้อย่างนั้น
เมื่อไม่มีอะไรให้ค้นแล้ว ก็หันไปสนใจพวกโต๊ะข้างเตียงที่มีลิ้นชัก



“ดูสิมีอะไรบ้าง..”

ว่าเสร็จก็เปิดออกดู ปืนกระบอกสีดำ ที่สลักตัว L เอาไว้ถูกวางอยู่ รีบอร์นหยิบมันขึ้นมาดูอย่างชอบใจ
ถึงแม้ว่าปกติเขาจะชอบใช้เรออนแต่ว่าจะให้พกไปไหนบ่อยๆ เดี๋ยวมันจะเหนื่อยก็เลยฝากไว้กับสึนะเป็นบางครั้ง ตอนนี้ก็เหมือนกัน...



“คิดยังไงเก็บปืนดีขนาดนี้ไว้ในห้องเนี๋ยไอ้วัวโง่...เป็นแค่พวกชั้นกลาง ดันมีปืนดีซะได้…”

ก็บ่นไปนั้น หยิบกระบอกปืนมาถือพรางจับอย่างถนัดมือ รีบอร์นมองปืนในมือ ก่อนจะมองร่างบางที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว




เก็บไว้ที่นี้แสดงว่าไม่ได้เอาไปยิงสวะที่ไหนมาสินะ

ยิงมันเลยดีไหม?ไม่เอาอ่ะ...น่าเบื่อ..




มือเรียวคว้าปืนกระบอกโปรดของตนที่ชอบใช้เป็นประจำเมื่อเรออนไม่อยู่ออกมา
กระบอกปืนมี อักษรสลักไว้ว่า R ถูกว่างแทนที่


เมื่อตอนนี้ตนเจอของที่ถูกใจกว่า ของชิ้นเก่าก็ไม่จำเป็น



“ภูมิใจด้วยละแก..ไอ้วัวโง่ที่ได้ปืนของฉันไปน่ะ”

พี่แกพูดก่อนเก็บปืนที่สับเปลี่ยน แล้วเริ่มหันไปสนใจที่โต๊ะเครื่องแป้ง
น้ำหอมและกล่องของขวัญมากมายวางอยู่ตรงนั้น ก็รู้ๆกันอยู่ว่าป๋าแกไร้มารยาทมีหรือจะไม่เปิดดู



“ถึง คุณแรมโบ้ ได้โปรดมาเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียวเถอะครับ..อะไรกัน...เสน่ห์แรงขนาดมีคนส่งสูทอามานี่มาให้เลยหรอเนี๋ย...ร้ายเหมือนกันนี่”

อ่านการ์ดที่แนบมาก่อนดูของข้างใน แล้วโยนไว้ข้างๆ รีบอร์นดูมีท่าทางแปลกใจเมื่อเห็นของขวัญมากมายถูกว่างโดยไม่แกะออก




หรือมันเป็นเรื่องปกติ....โห..เนื้อหอมเหลือเกินนะ




กลิ่นน้ำหอมที่มักได้กลิ่นเมื่อร่างบางเดินผ่านลอยแตะจมูก
ท่ามกลางกองของขวัญมีเพียงน้ำหอมขวดเดียวที่ถูกใช้ กลิ่นนี้เป็นกลิ่นเดียวที่สัมผัสได้เมื่อร่างบางเดินผ่าน



น้ำหอมถูกๆที่หาซื้อตามได้ทั่วไป...ช่างเป็นคนที่รสนิยมแย่นักมีน้ำหอมแพงๆส่งมาให้แท้ๆ




รีบอร์นละความสนใจจากของตรงหน้าแล้วเดินไปที่ครัวเล็กๆอีกห้อง ตู้เย็นถูกเปิดออก พบแต่กล่องนมเต็มไปหมด
เมื่อไม่มีอะไรกินจึงคว้าเอากล่องนมออกมาหนึ่งกล่องแล้วเดินไปที่เตียงที่ แรมโบ้ยังคงนอนนิ่ง ไม่รู้ไปเสียเรี่ยวแรงจากไหนมา



รีบอร์นนั่งลงที่ข้างเตียง กระดกนมดื่ม สายตามองไปที่ใบหน้ามล มือก็เผลอเอื้อมไปสัมผัสที่แก้มเนียน
แรมโบ้ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมีสัมผัสเย็นมาแตะที่ข้างแก้ม



“อะ..อือ~”

เสียงครางในลำคอทำให้รีบอร์นยิ้มขำ
เขาวางกล่องนมไว้ข้างเตียงแล้วนอนลงข้างๆ กลิ่นหอมอ่อนยังคงลอยอกมาจากร่างที่หลับเป็นตาย



พอหัวถึงหมอน ตาก็เริ่มที่จะปิดลง เป็นนิสัยเสียแล้วที่หลับง่ายแบบนี้มาแต่เด็ก

น่าแปลกใจทั้งที่เขาไม่เคยหลับโดยมีใครอยู่ด้วยนอกจาก สึนะ แต่นั้นก็เพราะความไว้วางใจ
แต่นี้กับคนที่พยายามฆ่าเขามาตลอด 10 กว่าปี น่าแปลกที่เขากลับไม่ลังเลที่จะนอนร่วมเตียงกับมัน



“แกตอนเงียบก็น่ารักดีเหมือนกันนะ”

พูดออกไปพรางพินิจในหน้าตอนหลับ อยู่ๆร่างบางก็พลิกตัวมากอดเขาไว้ซะงั้น




“นอนซะ~อือ~”

เสียงเบาๆดังออกมาคลายคำสั่ง มือเล็กนั้นตบที่หัวของเขาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
นี้ละเมอคิดว่านอนกับใครอยู่กันเนี๋ยไอ้วัวบ้า!



ถีบตกเตียงซะดีไหม?



ความคิดนั้นก็พลันหยุดลงเมื่อเห็นสีหน้ายามหลับใกล้ๆ แก้มสีชมพูนั้นน่าสัมผัสมากกว่าผู้หญิงคนไหนเสียอีก
เพราะกินนมตั้งแต่เด็กสินะถึงผิวดีขนาดนี้



“ฉันจะใจดีกับแกหน่อยก็ได้..”

เขาพูดออกไปแล้วโอบอีกคนให้เข้าใกล้ชิดมากขึ้น กลิ่นหอมของนมวัว และน้ำหอมเข้ากันอย่างประหลาด
ชวนให้ร่างกายคลายความหนักอึ้งแล้วหลับตาลงอีกครั้ง...



ฉันจะใจดีกับแกหน่อยก็ละกัน...ตอบแทนที่แกสงบปากสงบคำวันนี้...

..............

.......

...

.




กลิ่นโคโลนจางๆที่คุ้นเคยหอมกรุ่นจนทำให้แรมโบ้ต้องลืมตาตื่นขึ้น
ห้องสีเหลี่ยมกว้างขวางถูกตกแต่งด้วยฟอนิเจอร์ชั้นดีที่เรีบยง่ายแต่หารู้ไม่ว่าราคาเฉียดแสน

แรมโบ้กำลังนอนอยู่บนเตียงกว้างของตน เสื้อผ้ายังคงใส่ชุดเดิม แสดงว่า ความบริสุทธิ์ของเขายังปลอดภัยอยู่สินะ...



“ที่ไหนละเนี๋ย...”

เสียงหวานพึมพำขึ้นเบาๆ ร่างบางยันตัวขึ้นจากเตียง พรางปรับสายตาที่ยังพร่ามัวเพราะความงัวเงีย
แต่ก็ต้องกลับไปนอนที่เดิมเมื่อแขนแกร่งของใครบางคน ล๊อคตัวเอาไว้ให้นอนต่อ แรมโบ้พริกตัวกลับไปมอง



“ไหงมานอนนี้ได้ละเนี๋ย..รีบอร์น”

พูดขึ้นเสียงเบาอย่างแปลกใจ ร่างสูงยังคงหลับตานิ่ง ไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมา แรมโบ้ไม่ได้ขืนตัวออก
แต่กลับมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยรอยยิ้มบางๆ

มือเล็กหยิกที่แก้มของคนที่หลับอย่างชอบใจ



55555+ ได้โอกาสแล้วโว๊ย~~




“หน้าตอนหลับนี่ดูดีกว่าตื่นเยอะเลยแหะ...ถ้าพูดออกมาสักคำมันหน้าฆ่าทิ้งจริงๆ”

แรมโบ้บ่นขึ้นก่อนจะ นอนมองใบหน้าของคนที่ตนรักเงียบๆไม่แปลกที่จะมีผู้หญิงมาติดรีบอร์นเยอะ

แต่ทำไม เขาถึงมีแต่ผู้ชายมาติดนะ?



หน้าตาแบบนี้มีดีตรงไหนกัน...

รอยยิ้มบางปรากฎขึ้นจางๆ แรมโบ้รู้สึกดีใจจนแทบอยากร้องไห้ ถ้าหากนี้เป็นความฝันคงจะเป็นฝันดีที่สุดเมื่อรีบอร์นมานอนอยู่ข้างกาย
ร่างสูงที่ตนเองโหยหามาตลอดกลับนอนนิ่งราวเด็นน้อยอยู่ข้างๆ

มือบางแตะเบาๆที่เส้นผมสีดำของร่างสูง ก่อนละไปลูบไล้ใบหน้าคมที่หลับไหลอย่างเบามือ
แรมโบ้ซบหัวลงที่หมอนดวงตาสีมรกตจ้องมองใบหน้ายามหลับราวต้องการจดจำ

หากเมื่ออรุณรุ่งของพร่งนี้มาถึง ความจริงที่โหดร้ายก็จะกลับมาอีกครั้ง
ความจริงที่ว่า ตนและ ชายที่อยู่ข้างกายไม่มีทางจะอยู่ด้วยกันได้....ช่างเป็นความจริงที่แสนเจ็บปวดนัก...

"ขอแค่ตอนนี้ก็ยังดี....อยากให้เวลาหยุดตรงนี้จริงๆ"
น้ำตาที่ไม่เคยหลั่งไหลออกมาเป็นเวลานานกลับพรั่งพลูออกมาจากดวงตาคู่งาม
แรมโบ้ซุกตัวเข้ากับอกแกร่งของร่างสูงที่หลับอยู่ราวกับต้องการตักตวงความสุกในราตรีแสนสั่นที่ราวกับความฝันยามค่ำคืน



หากต้องฆ่าคนต่อไป....แล้วนายจะหันมามองฉันบ้าง...

มันก็ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไปแล้ว....

เพียงแค่นายเห็นฉันในสายตา....แม้ต้องทำลายโลกทั้งใบฉันก็จะทำ....



TbC