[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 9.2

P.9.2

“อ๋า~สควอโล่จังพ่อรู้ลูกทำได้!!พ่อดีใจจริงๆที่ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว”
แกเป็นใครพ่อฉันตายไปแล้ววววว!!ลูกแกนั่งยิ้มอยู่ในโน่นไม่ใช่รึไงว่ะ!!อิเอมิซึ!

เสียงสะอืนกระดี๊กระด๊าของชายรุ่นคุณลุงดังขึ้นขณะกอดหมับที่ร่างของนักดาบแห่งวาเรีย ตอนนี้เขาอยู่หน้าประตูก่อนเข้าห้องพิธี
โดยมีผู้ดูแลนอกแก๊ง ป๊ะป๋าของวองโกเล่รุ่นที่ 10 อาสามาเป็นตัวแทนฝ่ายเจ้าสาว เบลและมาม่อนอาสาจะเป็นคนโปรยดอกไม้ตามทาง
หวั่นใจเหลือเกินกลัวเจ้าชาย SM มันจะปามีดแทนดอกไม้ในตะกล้า

แต่พอเห็นท่าทางกระดีกระด๊าของไอ้สองตัวนั้นก็ดันยอมมันไปซะได้....

“เออใช่...อิเอมิสึแกน่ะ แอบไปไข่ทิ้งไว้ที่อื่นนอกจากไอ้หนูรุ่น 10 ป่าว”
คุณเจ้าสาวที่สวยแต่ตัวถามขึ้นด้วยถ่อยคำที่เป็นกันเองจนน่าตบให้คว่ำ

“บ้าหรอ สควอโล่ ฉันน่ะรักนานะคนเดียวเสมอ นอกจากสึนะแล้วก็เธอน่ะ ป๊ะป๊าไม่มีลูกคนอื่นหรอกนะ”
ใครลูกแกกันฟ่ะ!
พูดไปก็ทำน้ำตาปริมเหมือนเวลา โดนลูกสงสัยว่าแอบหนีไปอาบอบนวด
สควอโล่ได้แต่มองภาพชวนอนาถจิตตรงหน้าก่อนจะเบือนหนีไป

คงจะมีแต่ แม่ของไอ้หนูรุ่น 10 เท่านั้นละมั้งที่จะรับคนแบบนี้ได้น่ะ
เฮ้อ...พวกผู้หญิงนี้มีพลังยากเกินหยั่งถึงจริงๆแฮะ....

แอ๊ดดดด~~
เสียงเปิดประตูเป็นดั่งสัญญาณให้พิธีเริ่ม อิเอมิซึยกแขนขึ้นเพื่อให้จับ
พร้อมเอามืออีกข้างมากุมไว้แน่นเพื่อช่วยระบายความประหม่า

“ไม่เป็นไร...ทุกอย่างต้องเป็นไปด้วยดี....สควอโล่”
คำพูดให้กำลังใจดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะพาก้าวเดินไปบนเส้นทางปุพรมที่โรยไปด้วยรีบดอกไม้สีขาว ฝีเท้าทีก้าวช้าๆพาเอาใจเต้นตึกตัก
มือเรียวเผลอเกาะอีกฝ่ายแน่นอย่างลืมตัว เสียงดนตรีบรรเลิงไม่ได้ทำให้จิตใจที่หวาดหวั่นสงบลงเลยสักนิด

“ไม่เป็นไรอีกนิดเดียวก็จะถึงแท่นพิธี เงยหน้าขึ้นแล้วแสดงให้ทุกคนเห็นซะว่าไม่มีใครหน้าไหนเหมาะกับแซนซัสเท่าเธอ”
คำพูดนั้นพัดเอาความกลัวให้ลอยไป ร่างบางค่อยๆเงิยหน้าขึ้นและมองไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ ที่แท่นพิธีนั้นมีบาทหลวงและ
ร่างสูงของคนที่กำลังจะกลายเป็นสามีของเขายืนอยู่ แซนซัสในสูทสีขาวครีมและเชิ้ตสีดำ ประดับด้วยเนคไทสีขาว
ดวงตาสีแดงนั้นกำลังมองมาที่เขาด้วยแววตาชอบใจจนทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว เหล่าผู้คนต่างมองดูเจ้าสาวที่แสนสง่างามด้วยความชื่นชม
มือหนายื่นออกไปรับร่างเล็ก พร้อมๆกับที่อิเอมิซึค่อยๆปล่อมมือออกและละจากไป


“มัวรออะไร...ไอ้สวะ”
คำถามนั้นถูกส่งมาจากเจ้าชีวิตที่กำลังจะกลายเป็นคู่ชีวิตด้วย มือเรียววางลงที่มือหนาพร้อมเดินไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่...

ฉันคนนี้นี่ละ...คือคนที่จะครอบครองแซนซันเอาไว้
ขอสาบานต่อหน้าพระเจ้าได้เลย...

“แซนซัส เจ้าพร้อมจะดูแลและรักสควอโล่เพียงผู้เดียวตลอดไปหรือไม่?”
คำถามนั้นถูกถามขึ้น สควอโล่ใจเต้นตึกตักเพื่อรอคำตอบ...

“รับ”
คำตอบนั้นทำเอาน้ำตาแทบไห้ริน ตลอดเวลาที่เฝ้ารับใช้ติดตาม และจงรักภัคดีไม่เคยมีครั้งใดที่จะรู้สึกคุ้มค่าเท่านี้

“แล้วเจ้า สเปลบี สควอโล่ เจ้าพร้อมจะดูแลและรักแซนซัสเพียงผู้เดียวตลอดไปหรือไม่?”

“รับ”

“สวมแหวนเป็นหลักฐานแสดงคำมั่นสัญญา”
สิ้นคำกล่าวของบาทหลวง มือหนาเอื้อมจับที่มือกลที่สวมถุงมือสีขาวขึ้นมาสวมแหนวที่นิ้วนางข้างซ้าย
ก่อนจะส่งมือตนเองให้ร่างเพรียวสวมแหนวอีกวงให้ตน แหนวเงินประตับเพชรสีขาวพิสุธ 99 กระรัด
ประกายระยิบระยิบแม้ดูเรียบๆไม่โดดเด่นแต่มูลค่าของมันนั้นช่างหาใดเปรียบเมื่อมันคือแหนวสั่งทำพิเศษ
ที่สลักขื่อของนายเหนือหัวแห่งวาเรียและท่านรองฉลามครั่งผู้เก่งกาญลงไปที่แหวน

เป็นแหนวเพียงคู่เดียวในโลกเท่านั้น...แหนวของเราสองคน...

“ถ้าเช่นนั้นพ่อขอประกาศให้เข้าเป็นสามีภรรยากันจงประทับพันธสัญญาแห่งรักด้วยการจูบ”
เฮ้ย!!จูบเรอะ????!!!จูบหมายถึงการเอาปากประกบปากแล้วจวบๆนั้นน่ะเรอะ!!ไม่เอา!!
สิ้นเสียงร่างเพียวถูกดึงให้เขาใกล้ร่างสูงข้างกาย ริมฝีปากกดลงแนบสนิท เฟรสคิสถูกชิงไปด้วยรสจูบหวานล้ำ ไม่มีการรุกเร้าเร้าร้อน
แต่กลับนุ่มนวลจนชวนใจหาย ลืมกระทั้งการขัดขืนต่อต้าน เมื่อร่างสูงละริมฝีปากออกราวกับได้พรากหัวใจของฉลามน้อยไปอีกครั้ง

“ต่อจากนี้แกเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฏหมายของฉันแล้ว...อย่าคิดให้สวะหน้าไหนจับตัวแก! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่ามันให้หมด!!”
เสียงกระซิบข้างหูราวกับคำที่จะจองจำเขาไว้ข้างกายตลอดไป หากแซนซัสไม่ประเมินค่าสควอโล่ต่ำไปละก็

เขาจะรู้ว่า ฉลามน้อยตัวนี้ ไม่ใช่แมวเชื่องๆที่จะอยู่ในโอวาทแน่นอน...

......
........
...........
.......
.....
พองานแต่งจบคุณเจ้าบ่าวตัวดีก็หายหัวไปเสียอย่างนั้นทิ้งให้ฉลามน้อยต้องมายืนส่งแขกคนเดียว
ผู้คนมากมายที่เคยเสวนาก็เขามาทัก บางคนถึงขั้นร้องห่มร้องไห้เลยทีเดียว...

“แม่ดีใจกับหนูจริงๆฮึก...สึนะเองสักวันก็ต้องมีวันนี้สินะ...อ๋า...เหมือนได้ย้อนกลับไปตอนสาวๆเลยน้า~”
น้ำเสียงสะอื้นเบาๆก่อนจะพูดอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกชายตัวตัวเท่าปลาทูน่า อยู่หนึ่งตัวซะแล้ว
ฝ่ามืออุ่นเกลี่ยผมที่ปรกที่ใบหน้ามนของคุณเจ้าสาวหมาดๆ รอยยิ้มปลื้มปิติถูกส่งมาให้ราวกับเวลามารดามองดูลูกของตนเป็นฝั่งเป็นฝา

เอ๊ะ...แต่นี่ไม่ใช้แม่ฉันนี้นา!!เพราะแกเลยอิเอมิสึมากลอกหูให้เรียก ป๊ะป๊า อยู่ได้!!

“ฮึก...ฉันดีใจกับนายจริงๆนะสควอโล่...ฮึก”
เสียงสะอื้นทั้งรอยยิ้มของวองโกเล่รุ่นที่ 10 ดังขึ้นขนับยืนเช็ดน้ำตาอยู่ตรงหน้าของเขา ผู้พิทักษ์ทั้ง 6 ยืนพร้อมหน้า จะว่าไปคงต้องยกเว้น
โรคุโด มุคุโร่ เอาไว้คนหนึ่งเพราะตอนนี้อยู่ในสถานภาพ จำคุก อยู่ แต่วันดีคืนดีก็ใช้ร่างมายาโผล่มาก่อกวนเป็นบ้างครั้ง

“คุณจะร้องไห้ทำไมแค่เพื่อนสัตว์น้ำแต่งงาน...ถ้าคุณอยากแต่งเมื่อไหร่ก็บอกสิผมจะได้ไปขอ”
คำพูดที่เริ่มดูสุภาพขึ้นมากเพราะเวลาผ่านมาได้หลายปีของฮิบาริดังขึ้นข้างกายเอกนภาที่แสนขี้แง

“ฮะฮะฮะ สควอโล่วันนี้นายสวยมากๆเลยนะ อ่าดอกไม้สีแดงเหมาะกับสีผมนายมากๆเลยละ ฮะฮะฮะ”
เสียงหัวเราะพร้อมพูดเรื่องไร้สาระของพิรุนยามเช้าเชกเช่น ยามมาโมโตะ ทาเคชิ ดังพร้อมกับสัมผัสที่เส้นผมสีเงินนุ่มของคุณเจ้าสาว
แต่ก้ถูกปัดออกโดยคนที่มีผมสีเงินอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆกาย

“อย่าไปเนียนไอ้แหล! หัวฉันก็สีเงินเหมือนกันละน่า”

“แต่มันไม่เหมือนกันนี้โกคุเดระ...หรือว่าหึงที่ฉันชมคนอื่น?”
ถามทีเล่นทีจริงแต่คนฟังเดินฟึดฟัดหนีไปเสียแล้ว หลายปีที่ผ่านมาอัลโกบาเร่โนต่างๆก็โตขึ้นมาก
แต่ทำไมมาม่อนมันสูงช้ากว่าทุกคนนักฟ่ะเนี๋ย อย่างรีบอร์น เผลอแปบๆ 5 ปีก็สูงกว่าไอ้หนุรุ่น 10 สะแล้ว ไอ้ลูกวัวก็โตขึ้นมานิดนึงละนะ
ส่วนไอ้บ้ามวยนั้นไปวิ่งสุดหูรูดที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ พอมาคิดๆดูแฟมิรี่ของรุ่นที่ 10 เนี๋ยมีคนปกติบ้างไหมนะ???

“ไปได้แล้วสึนะ! เจ้าสาวต้องพักแล้ว”
อัลโกบาเรโน่รีบอร์นดุขึ้นพรางยันโครมคนตัวเล็ก ทางฮิบาริเองก้ไม่มีท่าทางห้ามปรามหรือเข้าช่วย แต่กลับ...

“จะนอนเล่นอีกนานไหมคุณน่ะ ที่ผมยอมมาสุ่มหัวกับคุณวันนี้ต้องกลับไปขย้ำเสียให้เข็ด”
ว่าแล้วก็เดินอ่าปากหามวอดๆเดินไปซะงั้น จะว่าดีใจนิดนึงก็ได้ที่พอรู้ตัวอีกทีก็มีคนรู้จักที่คุยกันได้มากขนาดนี้แล้ว

เอาเป็นว่าฉันจะดีใจนิดๆละกัน

“สควอโล่อ่า~นายนี่สวยจังน้า ทำไมไม่มาแต่งกับฉันนะ”
เสียงขอดีโน่ คาบัคโรเน่ เพื่อนเก่าแก่สุดขี้แง และ แหยเป็นที่สุด เดินเข้ากอดพรางสะอึกสะอื้นร่ำไห้ มันก็น่าดีใจที่มีคนมาร้องไห้ดีใจให้
แต่ไหงมันรู้สึกเหมือนกับว่า ไม่ดีไม่งามอย่างไรอย่างนั้น

หรือเรื่องนี้จะเปลี่ยนสมการเป็น DS ??

ไร้ปฏิกิรกิยาตอบโต้ ไม่มีท่าทางปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น ภาพของเจ้าสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์ เส้นผมสีเงินสวยประดับดอกกุหลาบสีแดงโดดเด่น
ใบหน้าหวานมีสีหน้าเหนื่อยหน่าย ขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของบุรุษผมสีทองผู้งามพร้อมราวกับเจ้าชายขี้ม้าขาว แห่ง คาบัคโรเน่
ดูจะเป็นภาพที่งดงามในสายตาประชากรโดยรอบ หากเป็นคนอื่นคนไกลที่ไม่ได้ร่วมงานคงจะคิดว่า

เจ้าชายผมสีทองอร่ามนั้นคือเจ้าบ่าวของงานแต่งนี้เป็นแน่แท้ แต่ไอ้เจ้าบ่าวตัวจริงนั้นมันกลับ.....


ไปตายห่าอยู่ที่ไหนไม่รู้....


“เฮ้ยสควอโล่...ถ้าบอสละก็....”
เสียงเข้มของเลวี่อัสนีผู้ไม่ถูกโฉลกกับพิรุธสีเลือดอย่างร้ายกาจ ดังขึ้นเรียกขณะส่งดาบประจำตำแหน่งของหลาม
ที่ถอดออกจากมือเก็บเอาไว้ มาให้ สีหน้าฉงนฉายชัดก่อนที่จะเบิกตากว้างอย่างตกใจในสิ่งที่ได้ยินจากปากศัตรูคู่อาฆาต

ที่ตอนนี้กลายเป็นพันธมิตรที่แสนมีประโยชน์

....
......
..........
.....
...
ทางด้านคนที่หายหัวไปหลังงานแต่ง บาร์หรูไฮโซตกแต่งอย่างหรูหราดูมืดสลัวเหมาะแก่บรรยากาศทำเรื่องผิดศีลธรรม
บุรุษผมสีดำ ผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีแดง และผมทรงเกาหลีเทรนใหม่ ใบหน้าคมเข้มนั้นกระตุกยิ้มร้ายกาจแสนทรงเสน่ห์
ขณะนั่งอ้อมล้อมไปด้วยหญิงสาวร่างอรชรขนาบข้างสองด้านค่อยออเซาะเอาอกเอาใจ ชุดสูทสีขาวถูกถอดทิ้งไว้ข้างกาย
เหลือเพียงเชิ้ตสีดำสนิทที่ปลดกระดุมสองเม็ดบนเผยเห็นร่องกล้ามสุดแมนสุดแสนจะ เซะซี่ชวนน้ำลายหก

ใช่แล้วตอนนี้เจ้าบ่าวหมาดๆที่ “ไปตายห่าที่ไหนไม่รู้” นั้น…..

กำลังรื่นเริงลั้นล้าอยู่กับอีหนูในคลับหรูไฮโซสังกัดวองโกเล่แฟมิรี่!!!

“ท่านแซนซันแต่งงานแล้วแบบนี้...ก็คงไปไหนไม่ค่อยได้สินะค่ะ ฉันเหงาจัง”
เสียงหวานกระแนะกระแหนพรางซบลงที่บ่าร่างสูงพรางแนบชิดอกที่แสนอึ๋มบึ๋มกับร่างสูง
แซนซันเพียงจิบเหล้าในแก้วพรางยิ้มเยาะขึ้น

“ไม่จำเป็นต้องสนใจ มันก็แค่งานแต่งสวะๆที่จัดฉากหลอกตาไอ้แก่เพื่อให้มันเลิกยุ่งกับฉันเท่านั้นละ”
ตอบไปพรางโน้มหน้าลงซุกไซ้แก้มเนียนของร่างอรชรที่จัดได้ว่าสวยข้างกาย

“แต่สวมแหวนแบบนี้ใครๆก็รู้ว่ามีเจ้าของแล้วสิค่ะ แต่แหวนนี้คงแพงน่าดูฉันก็อยากได้บ้างจัง”
อีกสาวนางหนึ่งก็ไม่น้อยหน้าทำสีหน้าเศร้าใจอย่างมีจริตมารยาก่อนจะซบลงที่อกอีกข้าง
แซนซันละจากหญิงสาวคนแรงมามองอีกคนที่แสร้งทสายตาเศร้าสร้อยเรียกร้องความเห็นใจ

“แหนวนี้มันก็แค่แหวนสวะๆจะให้ฉันสั่งทำแบบนี้อีกกี่วงก็ได้”
ว่าเสร็จก็กระดกเหล้าเข้าปากอีกครั้ง ช่างไม่รู้เลยจริงว่ามีฉลามยักษ์ตัวโตที่องค์ลงยืนมองอยู่ห่างไปไม่ถึง 10 เมตร
เหล่าแขกทั้งร้านค่อยๆถูกอพยบ ออกจากเขตอันตรายเพราะจะมีคนโดนเฉือดตายไม่รู้ตัว จนตอนนี้เหลือเพียงโต๊ะของเอกนภา

ที่เริงรื่นลั้นล้ากับชู้สาวไม่สนใจสภานการณ์

“อ๋อหรอ?แหวนสวะๆหรอ?ดาร์ริ่ง~”
เสียงหวานดังขึ้นเรียกร่างสูงด้วยสรรพนามหวานหู แต่คนฟังกลับขนลุกเกรียว ชายตามองที่มาของเสียงขณะกระดกปรันดีเข้าคอ
ก่อนจะแทบพุ่งพรูดออกจากปากเมื่อมองเห็นบุคคลไม่พึ่งประสงค์ยืนในชุดเจ้าสาวยาวลากพื้น ร่างเพรียมสูงในชุดแต่งงาน
ที่ประดับด้วยเครื่องประดับอัญมณีสี แดงและดำ รอยยิ้มวาดขึ้นช่างงามชวนฝันหากแต่งที่มีข้างซ้ายนั้นกลับมีดาบยาววาบวับติดอยู่และ

ที่นิ้วนางข้างซ้ายนั้นก็มีแหวนเงินสวมอยู่เช่นกัน!

“สวัสดีคุณสามี”
พูดทักทายทั้งที่พึ่งห่างกันได้ไม่ถึง 3 ชั่วโมง ใบหน้ายียวนนั้นยังคงแย้มยิ้มจนตาปิด
แต่รังสีฆ่าฟันที่ปล่อยออกมาก็มากพอที่จะทำให้รู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์เสียแค่ไหน

“แกมาได้ยังไง?ไอ้สวะ”
ถามออกไป ทั้งที่ไม่ได้อยากจะรู้คำตอบมากนัก แต่สิ่งที่ทำให้ชวนแปลกใจมากกว่าก็คือ
คนเจ้าทิฐิอย่างฉลามครั่งแห่งวาเรียกล้าใส่ชุดแต่งงาน กระโปรงยาวชวนรำคาญนั้น ออกมาเดินข้างนอกได้ยังไง

หรือมันจะโกรธจนลืมตัว?

“ว่าไง ...นี่ขนาดแต่งกันแล้วแกยังกล้าทำกับฉันแบบนี้....งั้นก็เตรียมอำลาเมียน้อยแกไว้เหอะ! ฉันจะสับไม่ให้เหลือ”!!
พูดพรางจ่อดาบยาวไปที่คอของแม่สาวอกบึ๋มที่ตัวสั่นอย่างหวาดกลัว

“โธ่ๆๆๆดูสิเมียน้อยแกกลัวจนร้องไห้แล้วน้า~ที่รักจะไม่ปลอบอีหนูนี้หน่อยหรอ?”
ว่าขณะที่นั่งไขว้ห้างดั่งเช่นราชินีมือก็จ่อดาษอยู่ที่คอสาวสุดอึ๋มใส่กระโปรงแหวกเห็นถึงน่องขาขาว
หล่อนตัวสั่นขณะเกาะที่แขนร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่ข้างกาย ไม่น่าเชื่อว่าการแต่งงานทำให้คนเปลี่ยน

จากเคะทาสที่โดนย่ำยีทุกชาวค่ำอัพเกรดเป็นเคะราชินีได้ในพริบตา!!!

“ทะ..ท่าน..แซน..ซัส..ฮึก.”
สะอื้นไห้เรียกความเห็นใจ ดวงตาสีซีดแข็งกร้าวดูน่าหวาดกลัวแซนซันยันตัวลุกขึ้นก่อนเดินหนีไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด
ร่างเพรียวบางเดินตามไปติดๆ บรรยากาศชวนอึดอัดเมือ่ มือเรียวคว้าแขนร่างสูงไว้เพื่อรั้งให้เครียให้รู้เรื่อง

มาเที่ยวกับอีหนูหลังงานแต่ง ขอด่าสักฉอดหน่อยเหอะ!!

ฉากแบบนี้ชักเหมือนจะเคยเห็นในหนัง ฉลามน้อยมองร่างสูงด้วยสายตาเดือดดาลอย่างหงุดหงิดใจ คนต้นเหตุก็ทำมึนเมินเสียอย่างนั้น

“ทำไม่แกมันไม่รู้จักพอสักทีว่ะแซนซัส แกแต่งงานกับฉันแล้วนะเว้ย “
เสียงหวานโวยวาย มือก็เขย่าแขนร่างสูงเหมือนกับนางเอก MV ที่เห็นบ่อยๆไม่มีผิด

“ก็แค่แต่งงานไม่ได้หมายความว่าฉันต้องผูกติดชีวิตกับสวะอย่างแก!”
เอกนภาแห่งวาเรียก็ตรงตามคอนเซ็ป ชั่ว โฉด หล่อ เลว ไม่มีผิดเพี้ยน คำตอบนั้นทำเอาร่างเพรียวนิ่งค้างอย่างอึ้งสนิท
มือก็เผลอกุมที่ท้องของตนอย่างลืมตัวตามสัญชาตญาณความเป็นแม่คน...

หรือนี้จะเริ่มเข้าบทดาร์ก???

“ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว!!”
ด่าไปด้วยคำพูดที่ดูจากหนังมาเมื่อวาน ไม่ได้คิดจะโฆษณาแต่งอย่างไรแต่ตอนนี้ปากมันพาไป
หลามน้อยจ้องมองนายเหนือหัวด้วยสายตาร้าวราน

“แล้วไงไอ้สวะ!!”
ตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้านหน้าด้านๆ

“เออดี!!แต่งงานบังหน้าหนีพ่อแบบนี้!! แกไม่เห็นความสำคัญของลูกเลยใช่ไหม!!ถ้าต้องให้มีพ่อแบบแกไปแต่งกับไอ้แหยมันยังดีซะกว่า!!”
ว่าเสร็จก็เดินหันหลังหนีทันทีคนฟังชักเดือนปุดๆเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่ 3 คนไม่พึ่งจะได้ยินจากปากภรรเมีย...

หรือเรื่องนี้จะ DS จริงๆ?

“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว!!และไม่คิดเปลี่ยนด้วยจำไว้ไอ้สวะ!”

“เออ!!ในเมื่อมันเลิกสำสอนไปหาอีหนูไม่ได้ก็หย่ากันไปเลย!!ฉันไม่อยากให้ลูกฉันมีพ่อเวรๆแบบแก!!”
ยังแต่งกันได้ ไม่ถึงวัน ก็จะหย่ากันเสียแล้ว สควอโล่พยายามถอดแหนวออกจากนิ้วของตน
แต่แซนซัสกับผลักอีกคนเสียล้มกระแทกพื้นซะงั้น!!

แม่งพาลนี้หว่า!!

“กล้าดียังไงมาขอหย่า!!ฉันไม่หย่าให้แกหรอกไอ้สวะ!!”
ปฏิเสธอย่างเอาแต่ใจ แต่กลับต้องแปลกใจเมื่อไร้เสียตอบกลับจากฉลามน้อยที่ชอบโวยวายหนวกหู
ดวงตาสีแดงมองที่ร่างเพรียวที่นั่งก้มหน้านิ่งที่พื้น

“...ซะ..แซน..ซัส...”
เสียงนั้นสั่นขึ้นชวนให้แปลกใจ

“อะไรไอ้สวะ?เป็นอะไรอีก?”

“ปะ..ปวดท้อง”
ใบหน้าหวานซีด และฉายแววตื่นตกใจ แซนซัสพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามันท้อง ดันลืมเสียสนิทว่ามันท้องก่อนแต่งเมื่อกี้ผลักเสียเต็มแรง

หรือมันจะแท้ง?

พอคิดได้แค่นั้นร่างสูงก็คว้าคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้นขึ้นทันที!!สควอโล่กอดกุมท้องของตนเองแน่นอย่างตื่นตกใจกลัวว่าจะแท้งจริงๆ
บอสใหญ่แห่งวาเรียเร่งรีบรุดหน้าไปที่รถขันหรูของตนมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที!!

สรุปนี่...จะเข้าดราม่าจริงๆแล้วใช่ไหม?


TBC!!!!!