วันศุกร์ที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

เนื้อเพลง :Butterfly (Feat. Jin Jung)

0 ความคิดเห็น
Butterfly (Feat. Jin Jung)

It's all About you a Butterfly
ทั้งหมดนี้ เกี่ยวกับเธอ... ผีเสื้อของฉัน

Every time I come close to you (Every time I want that know you)
ทุกๆครั้ง ที่ฉันได้มาใกล้ชิดกับเธอ (ทุกๆ ครั้งที่ได้จุมพิตเธอ)
Feel like I gonna Dream every time (I get butterfly Check it)
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป (ว่าฉันได้เจอกับผีเสื้อ)

무심코 하늘을 봐 Like
มู ชิม โค ฮา นือ รึน บวา Like
โดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันมองไปยังท้องฟ้า

네 웃는 모습을 닮아
เน อด นึน โม ซือ บึล ดา มา
มันดูเหมือนกับเวลาที่เธอกำลังยิ้ม

유난히 눈부신걸 Baby
ยู นัน ฮี นุน บู ชิน กอล Baby
โดยเฉพาะประกายแวววับนั้น (ยิ้ม) ที่รัก

내 하루속 너랑만 로맨틱 한 drama
แน ฮา รู ซก นอ รัง มัน โร แมน ทิก ฮัน Drama
ในวันๆ นึงของฉันนั้นราวกับละครรักโรแมนติก

날 울고 웃게 하죠 no no no
นัล อุล โก อด เก ฮา จโย no no no
ที่ทำให้ฉันทั้งร้องไห้และยิ้มออกมาพร้อมๆ กัน ไม่ ไม่ ไม่

잠들지 못하는데 (네 이름을 불러보는데)
ชัม ดึล จี มด ฮา นึน เด (เน อี รือ มึล บล รอ โบ นึน เด)
ฉันไม่สามารถหลับลงไปได้ (ฉันต้องเรียกชื่อเธอ)

난 수줍은듯 고개를 돌리고
นัน ซู จู บึน ดึช โก แก ดก รึน ดล รี โก
แล้วก็หลบหน้าหนีไปด้วยความอาย (ไม่ว่ายังไงก็ตาม)

이렇게 좋아하는데
อี รอ เค โช วา ฮา นึน เด
ฉันชอบที่จะทำแบบนี้

좀처럼 걸음말 뗄수가 없어
ชม ชอ รอม กอ รึม มัล เตล ซู กา ออบ ซอ
ฉันไม่ค่อยอยากจะหยุดมันเลย

Every time i come close to you
ทุกๆครั้ง ที่ฉันได้มาใกล้ชิดกับเธอ
(Every time I'm kissing you)
(ทุกๆ ครั้งที่ได้จุมพิตเธอ)
Fell like I gonna Dream every time
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป
(I get butterfly beautiful girl)
(ว่าฉันได้เจอกับผีเสื้อที่สวย)

무심코 땅을 봐 like
มู ชิม โก ตัง อึล บวา Like
โดยไม่ได้ตั้งใจฉันมองไปที่พื้นดิน

너의 이름 세글자 너무나 설레는걸 Baby
นอ เย อี รึม เซ กึล จา นอ มู นา ซอล เร นึน กอล baby
เห็นผีเสื้อกระพือปีกในจำนวนเท่าๆ กับชื่อทั้งสามพยางค์ของเธอ

네 작은 상처 하나 내가 아물게 해줄게
เน จา กึน ซัง ชอ ฮา นา แน กา อา มุล เก แฮ ชล เก
ฉันจะช่วยสมานรอยแผลเล็กๆให้เธอนะ

나의 사랑 그대
นอ เย ซา รัง คือ แด
ความรักของฉัน คือเธอ

Yo 넌 마치 나비처럼
Yo นอน มา ชี นา บี ชอ รอม
เหมือนกับผีเสื้อ

꽃을 찾아 날아다니는 저 아이처럼
โก ชึล ชา จา นา รี ดา นี นึน จอ อา อี ชอ รอม
เธอกำลังมองหาดอกไม้ วิ่งไปรอบๆ ราวกับเด็กๆ

순수한 눈망울을 머금고
ซุน ซู ฮัน นุน มัง อู รึน มอ คืม โก
ดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอมีรอยยิ้ม

늘하늘 거리는 몸짓
นึล ฮา นึล กอ รี นึน มม จิด
ร่างกายของเธอเคลื่อนไหวไปราวกับท้องฟ้า...ท้องฟ้า

아른아른한 니 눈빛
อา รือ นา รึน ฮัน นี นุน บิช
ดวงตาของเธอระยิบระยับ

나 어떻게 됐나봐
นา ออ ตอ เก ดแวซ นา บวา
ฉันได้กลายเป็นแบบนี้...

Every time I come close to you (Every time I want that know you)
ทุกๆครั้ง ที่ฉันได้มาใกล้ชิดกับเธอ (ทุกๆ ครั้งที่ได้จุมพิตเธอ)
Feel like I gonna Dream every time (I get butterfly Check it)
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป (ว่าฉันได้เจอกับผีเสื้อ)

내가 약속할게 약속한게
แน กา ยัก ซก ฮัล เก ยัก ซก ฮัน เก
ฉันจะสัญญาในสิ่งเหล่านี้ ฉันสัญญา

어긋나더라 속타게
ออ กึช ดอ รา ซก ทา เก
ฉันกังวลว่าเราจะพรากจากกันไป

Just to now the game 다 똑같애
Just to now the game ทา ตก คา แท
แค่ได้รู้ว่าเกมทั้งหมดล้วนเหมือนกัน

뭐 이렇게 복잡해
มวอ อี รอ เก บก จับ แฮ
มันก็ทำให้ฉันสับสน

넌 남자를 못믿는데
นอน นัม จา รึน มด มิด นึน เด
แม้ว่าคุณจะไม่เชื่อในตัวผู้ชายคนนี้

사랑도 영원할 수 있는데
ซา รัง โด ยอง วอน ฮัน ซู อิซ นึน เด
แต่ความรักสามารถคงอยู่ได้ตลอดกาล

밀고 당기는건 왜 하는데
มิล โก ดัง กี นึน กอน แว ฮา นึน เด
ทำไมเธอถึงยังดื้อดึงล่ะ

좀 더 솔직 하게 굴 순 없는데
ชม ดอ ซล จิก ฮา เก กุล ซุน ออบ นึน เด
ในเมื่อฉันไม่สามารถแสดงอะไรที่ซื่อสัตย์ไปกว่าที่ทำอยู่ตอนนี้ได้อีกแล้ว

내 눈을 봐
แน นู นึล บวา
มองตาฉันสิ

You See my eyes, You See my lips
มองที่ตาของฉัน มองที่ริมผีปากของฉัน

You listen to my heart
ฟังเสียงหัวใจของฉัน

들린다면 내 말에 답해줘
ดึล ริก ดา มยอน แน มา เร ดาแฮ จวอ
ถ้าเธอได้ยินคำตอบในนั้น

내 볼에 Kiss & High
แน โบ เน Kiss&High
ก็ช่วยจูบเบาๆที่แก้มของฉันที

내 추억아
แน ชู ออ กา
ความทรงจำของฉัน

Ye that be all i say
ใช่ หัวใจของฉัน

너와 내 설레임만 가득 하다면은
นอ วา แน ซอล เร อิม มัน กา ดึก ฮา รา มยอ นึน
ใช่ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูด

우린 never ever no breaker trust me
อู รี never ever no breaker trust me
ความรักของเราจะคงอยู่ไปอีกนาน แล้วเราจะไม่แยกจากกันแน่ๆ เชื่อฉันสิ

i make love to you
ฉันจะมอบความรักให้เธอ

Every time i come close to you (Every time i want that know you)
ทุกๆครั้ง ที่ฉันได้มาใกล้ชิดกับเธอ (ทุกๆ ครั้งที่ได้จุมพิตเธอ)
Fell like I gonna Dream every time (I get butterfly)
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป (ว่าฉันได้เจอกับผีเสื้อ)
Ye yo special to me your turn
ye! เธอคือคนพิเศษ ของฉัน ตาเธอแล้วล่ะ
la la la la la la la
Ye Butterfly
yeah! ผีเสื้อของฉัน

---------------------------------------
รู้สึกดีกับเพลงนี้นะ 555+

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 10

34 ความคิดเห็น
P.10

ปวดท้อง....มากๆ
ความรู้สึกเดียวที่บอกตอนนี้มีแค่เรื่องนี้เท่านั้น

“แซน..ซัส...ลูกจะเป็นอะไรไหม?”
เสียงที่เคยโวยวายลั่น 180 เดสิเบล ตอนนี้กลับสั่นเคลืออย่างน่าประหลาด
ดวงหน้าซีดเสียวนั้นชวนให้ความรู้สึกผิดกระแทกเข้าอย่างจังจนแทบ น๊อกเอ๊า

“แกทำใจดีๆไว้ไอ้สวะ!ลูกเราไม่ตายง่ายๆหรอก เลือดพ่อมันแรง”
พูดออกไปขณะที่วิ่งไปบนทางเดินของโรงพยาบาลชั้นนำในอิตาลี่ อันเป็นที่พำนักของ แฝดคู่ขนานของวองโกเล่รุ่นที่ 1
คุณหมอ จ๊อตโตะ ผู้กลับชาติมาเกิด!!

ขายาวรีบวิ่งไปหมายมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า.....
ไอ้คุณหมอที่หาอยู่นั้น มันอยู่ตึกไหน...

“เฮ้ย!!!!!!!!!!ไอ้หมอสวะอยู่หนายยยยยยยยยยย!!”
เสียงตะโกนโวยวายดังเช่นผู้มีมารยาทดีไม่ควรทำดังขึ้นสนั่นจนผู้คนสะดุ้งตัวเกร็งเป็นแถวๆ

“นี่คุณ...จะเรียกน่ะฝาก โอปาเรเตอร์เขาประกาศก็ได้”
เสียงพูดเอื่อยๆดังขึ้นจากข้างหลัง คุณหมอหนุ่มหน้าอ่อนยืนดูดนมสตอเบอรี่จวบๆมองร่างสูงด้วยสายตาดูแคลน
ก่อนจะมองดูร่างบางของคนไข้พิเศษของเขาที่อยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่าย

อ่า....เป็นเรื่องแล้ว...

แม้ในใจจะคิดแบบนั้นแต่ท่าทีกลับสงบเสียจนดูไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ มือเรียวละจากกล่องนมสีชมพู่ ตบมือเพียง 2 ครั้ง
เหล่าบุรุษพยาบาลก็กู่เข้ามาพร้อมอุ้มร่างเพรียวในชุดเจ้าสาวขึ้นวางบนเตียงผู้ป่วย
ไม่ถึงเสี้ยวนาทีสควอโล่ถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินในที่สุด....

......................
..........................
...............

เวลาผ่านไปพักใหญ่...ไม่มีวี่แววใครออกมาจากห้องฉุกเฉิน
ร่างสูงในชุดสูทดูสง่านั่งหน้าเครียดแผ่รังสีมาคุไปทั่ว เสียจนคนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้...

มันจะเป็นอะไรไหม?
คำถามแรกผุดขึ้นมาในใจของ บอสใหญ่แห่งวาเรีย มือกำแน่นเพียรพยายามข่มสติให้นิ่งสงบ

“เธอๆรู้รึยังพึ่งมีคนไข้ที่ตั้งครรถ์เสียชีวิตละ”
เสียงนางพยาบาลกลุ่มหนึ่งนั่งคุยกันอยู่ข้างๆ ราวกับกลุ่มสมาพันธ์แม่บ้านมานั่งนิทานสามีหลังเลิกงาน

ตะ...ตาย?...
บ้าแค่ถูกผลักไม่ถึงกับแท้งหรอกน่า.....

“นี่ๆเธอแล้วได้ข่าวรึป่าว...ว่าคนไข้ห้อง 6927 น่ะตกบันไดถึงกับแท้งเลยนะ น่าสงสารจริงๆ”
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาร่างสูงที่นั่งอยู่ใกล้ๆสะอึก เหงื่อเริ่มตกเพราะความเครียดเริ่มรุมเร้า

แท้ง...มันแท้งง่ายขนาดนั้นเลยเรอะ!!

“แหม~เธอก็..คนเราพอจะท้องน่ะติดง่ายจะตาย พอจะแท้งถ้าไม่ดูแลดีๆก็แท้งเอาง่ายๆเหมือนกันนะ เหมือนคนไข้ห้อง 1827 ไง ที่จับได้ว่าสามีมีชู้ เครียดมากแท้งเลยนะ”
ราวกับมีลูกศรมาปักลงที่กลางหัว ชักไม่แน่ใจว่านางพยาบาลกลุ่มข้างๆอ่านใจได้รึป่าว เหงื่อเริ่มออกชุ่มเพราะอาการวิตกกังวล

ยะ..แย่แน่ๆ ถ้ามันแท้งละ? นั้นมันก็ลูกเรานะเว้ย...
ดูจากท่าทางแล้วไอ้สวะมันห่วงลูกมากซะด้วย ถ้าแท้งมาจริงๆ ฆ่าตัวตายแหง...

เฮ้ย...ไม่หรอกมั้ง...มันคงเข้มแข็งพอที่จะรับได้...ใช่แล้ว!มันต้องยืนหยัดและทำใจได้ว่ามันแท้ง!

ดวงตาสีแดงเป็นประกายมีกำลังใจเต็มเปี่ยม เหมือนมีแสงสปอตไลท์มาส่องราวกับพระเอกมองเห็นทางสว่างในความมืดมิด
กำลังใจ UP ขึ้น 100% ริมฝีปากหนายิ้มบางๆอย่างโล่งใจ

“แต่ก็น่าสงสารนะเธอ คนไข้ห้อง 10051 น่ะพอรู้ว่าแท้ง ฆ่าตัวตายเลยนะ สามีเขาพึ่งมารับศพเมื่อเช้านี้เอง”
แถบพลังใจที่เต็ม Max เมื่อครู่ตอนนี้กลับไปเหลือ O อีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว...
แซนซัสเริ่มปลงตกอีกครั้ง สมองที่ขาดโอเมก้า 3 อยู่แล้ว ตอนนี้กำลังใช้งายอย่างหนักคิดหนทางช่วยร่างเพรียวผู้เป็นภรรยาหมาดๆของตน

ถ้ามันแท้งจะเอาหน้าที่ไหนไปบอกไอ้แก่ว่า พึ่งแต่งงานยังไม่ถึงวันก็ทำมันแท้งซะแล้ว...
คนผิดมันใครละ?...ก็เราเต็มๆเลยนี้หว่า...ถึงจะป็นป๋าก็มีสำนึกดีชั่วนะเฟ้ย...
ถึงเราจะเป็น ป๋า ก็ยังห่วงเมียบ้างนะเว้ย...

“ก็นี่ละนะเธอ พวกสามีน่ะ พอจะรู้ตัวก็ตอนที่ทำพลาดไปทั้งนั้น พอเสียไปแล้วก็มาร้องไห้คร่ำควร น่าสมเพศจริงๆ…ไปกันเถอะเธอ..เดี๋ยวคุณหมอมาเจอจะแย่เอา”
ฉึก!!!
มีดปักแท่งจากข้างหลังทะลุถึงหัวใจ ร่างสูงแทบกระอักเลือดเมื่อได้ยิน นางพยาบาลสาวเดินจากไปโดยหารู้ไม่เลยว่าได้ทำร้ายจิตใจของ ป๋าแซนเข้าเสียแล้ว...

แอ๊ดดดดดดด....

เสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉินดังขึ้นพาเอาหัวใจกระตุก ร่างสูงรีบรุดเข้าไปใกล้คุณหมอหัวทอง ที่ทำหน้าเครียดเดินออกมาจากห้อง พร้อมๆกับเหล่าบุรุษพยาบาล

“ไอ้สวะเป็นไงบ้าง”
ถามขึ้นอย่างร้อนรน ดวงตาสีแดงเพลิงฉายแวววิตกกังวลอย่างที่สุด ยิ่งเมื่อเห็นคุณหมอตรงหน้าถอนหายใจหัวใจราวกับตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ทะ...แท้งจริงๆงั้นหรอ?
เรื่องนี้มันจะเข้าดราม่าจริงๆใช่ไหม...?
ขอร้องละอย่าให้ฉันต้องเป็นพระเอก หล่อ โฉด ชั่วเลย....

“คุณ...ดูแลภรรยายังไงถึงได้ปล่อยให้ห..”
“เดี๋ยวหมอ!!”
ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบ แซนซัสก็ขัดขึ้นเสียก่อน ในใจนึกประนามตัวเองที่ไม่ระงับอารมณ์ให้ดี เผลอทำร้ายฉลามท้องอ่อนไป กำปั้นชกที่กำแพงจนเลือดออกเพื่อระบายอารมณ์ และความรู้สึกผิดในใจ

เพราะฉันมันมั่วไม่รู้จักพอ เลยทำให้ไอ้สวะนั้นเสียใจ
เพราะฉันมันไม่เคยแคร์อะไร เลยทำให้มันต้องร้องไห้
เพราะฉันไม่ดูแลมันให้ดี เลยทำให้มันต้องแท้ง...

ทั้งหมดมันเพราะฉันเอง!!!

“รู้ตัวก็ดีนะคุณ”
เสียงบอกจากคุณหมอหัวทองตอกย้ำอีกฝ่ายให้จมดิน ตกลงพยาบาลกับหมอโรงพยาบาลนี้มันอ่านใจได้ใช่ไหมเนี๋ย?
ร่างเพรียวในชุดกาวเดินผ่านหน้าไป ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบๆว่า...

“พอสควอโล่ฟื้นแล้วอย่าลืมพอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กับ หาอะไรกินละ...คนท้องน่ะถ้าไม่กินข้าวให้ตรงเวลา หรือใส่เสื้อผ้าที่ต้องรัดแน่นเกินไป จะปวดท้องเอาง่ายๆนะคุณหัวหน้า แห่งวาเรีย”
พูดเสร็จก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงร่างสูงที่สมองเริ่มประมวลผลคำพูดของอีกฝ่ายที่ทิ้งไว้ให้

ใส่เสื้อผ้ารัดไป....กับไม่ได้กินข้าว?
ตกลงมันไม่ได้แท้งเรอะ!!!

TBC.

วันพุธที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 9.2

3 ความคิดเห็น
P.9.2

“อ๋า~สควอโล่จังพ่อรู้ลูกทำได้!!พ่อดีใจจริงๆที่ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว”
แกเป็นใครพ่อฉันตายไปแล้ววววว!!ลูกแกนั่งยิ้มอยู่ในโน่นไม่ใช่รึไงว่ะ!!อิเอมิซึ!

เสียงสะอืนกระดี๊กระด๊าของชายรุ่นคุณลุงดังขึ้นขณะกอดหมับที่ร่างของนักดาบแห่งวาเรีย ตอนนี้เขาอยู่หน้าประตูก่อนเข้าห้องพิธี
โดยมีผู้ดูแลนอกแก๊ง ป๊ะป๋าของวองโกเล่รุ่นที่ 10 อาสามาเป็นตัวแทนฝ่ายเจ้าสาว เบลและมาม่อนอาสาจะเป็นคนโปรยดอกไม้ตามทาง
หวั่นใจเหลือเกินกลัวเจ้าชาย SM มันจะปามีดแทนดอกไม้ในตะกล้า

แต่พอเห็นท่าทางกระดีกระด๊าของไอ้สองตัวนั้นก็ดันยอมมันไปซะได้....

“เออใช่...อิเอมิสึแกน่ะ แอบไปไข่ทิ้งไว้ที่อื่นนอกจากไอ้หนูรุ่น 10 ป่าว”
คุณเจ้าสาวที่สวยแต่ตัวถามขึ้นด้วยถ่อยคำที่เป็นกันเองจนน่าตบให้คว่ำ

“บ้าหรอ สควอโล่ ฉันน่ะรักนานะคนเดียวเสมอ นอกจากสึนะแล้วก็เธอน่ะ ป๊ะป๊าไม่มีลูกคนอื่นหรอกนะ”
ใครลูกแกกันฟ่ะ!
พูดไปก็ทำน้ำตาปริมเหมือนเวลา โดนลูกสงสัยว่าแอบหนีไปอาบอบนวด
สควอโล่ได้แต่มองภาพชวนอนาถจิตตรงหน้าก่อนจะเบือนหนีไป

คงจะมีแต่ แม่ของไอ้หนูรุ่น 10 เท่านั้นละมั้งที่จะรับคนแบบนี้ได้น่ะ
เฮ้อ...พวกผู้หญิงนี้มีพลังยากเกินหยั่งถึงจริงๆแฮะ....

แอ๊ดดดด~~
เสียงเปิดประตูเป็นดั่งสัญญาณให้พิธีเริ่ม อิเอมิซึยกแขนขึ้นเพื่อให้จับ
พร้อมเอามืออีกข้างมากุมไว้แน่นเพื่อช่วยระบายความประหม่า

“ไม่เป็นไร...ทุกอย่างต้องเป็นไปด้วยดี....สควอโล่”
คำพูดให้กำลังใจดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะพาก้าวเดินไปบนเส้นทางปุพรมที่โรยไปด้วยรีบดอกไม้สีขาว ฝีเท้าทีก้าวช้าๆพาเอาใจเต้นตึกตัก
มือเรียวเผลอเกาะอีกฝ่ายแน่นอย่างลืมตัว เสียงดนตรีบรรเลิงไม่ได้ทำให้จิตใจที่หวาดหวั่นสงบลงเลยสักนิด

“ไม่เป็นไรอีกนิดเดียวก็จะถึงแท่นพิธี เงยหน้าขึ้นแล้วแสดงให้ทุกคนเห็นซะว่าไม่มีใครหน้าไหนเหมาะกับแซนซัสเท่าเธอ”
คำพูดนั้นพัดเอาความกลัวให้ลอยไป ร่างบางค่อยๆเงิยหน้าขึ้นและมองไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ ที่แท่นพิธีนั้นมีบาทหลวงและ
ร่างสูงของคนที่กำลังจะกลายเป็นสามีของเขายืนอยู่ แซนซัสในสูทสีขาวครีมและเชิ้ตสีดำ ประดับด้วยเนคไทสีขาว
ดวงตาสีแดงนั้นกำลังมองมาที่เขาด้วยแววตาชอบใจจนทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว เหล่าผู้คนต่างมองดูเจ้าสาวที่แสนสง่างามด้วยความชื่นชม
มือหนายื่นออกไปรับร่างเล็ก พร้อมๆกับที่อิเอมิซึค่อยๆปล่อมมือออกและละจากไป


“มัวรออะไร...ไอ้สวะ”
คำถามนั้นถูกส่งมาจากเจ้าชีวิตที่กำลังจะกลายเป็นคู่ชีวิตด้วย มือเรียววางลงที่มือหนาพร้อมเดินไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่...

ฉันคนนี้นี่ละ...คือคนที่จะครอบครองแซนซันเอาไว้
ขอสาบานต่อหน้าพระเจ้าได้เลย...

“แซนซัส เจ้าพร้อมจะดูแลและรักสควอโล่เพียงผู้เดียวตลอดไปหรือไม่?”
คำถามนั้นถูกถามขึ้น สควอโล่ใจเต้นตึกตักเพื่อรอคำตอบ...

“รับ”
คำตอบนั้นทำเอาน้ำตาแทบไห้ริน ตลอดเวลาที่เฝ้ารับใช้ติดตาม และจงรักภัคดีไม่เคยมีครั้งใดที่จะรู้สึกคุ้มค่าเท่านี้

“แล้วเจ้า สเปลบี สควอโล่ เจ้าพร้อมจะดูแลและรักแซนซัสเพียงผู้เดียวตลอดไปหรือไม่?”

“รับ”

“สวมแหวนเป็นหลักฐานแสดงคำมั่นสัญญา”
สิ้นคำกล่าวของบาทหลวง มือหนาเอื้อมจับที่มือกลที่สวมถุงมือสีขาวขึ้นมาสวมแหนวที่นิ้วนางข้างซ้าย
ก่อนจะส่งมือตนเองให้ร่างเพรียวสวมแหนวอีกวงให้ตน แหนวเงินประตับเพชรสีขาวพิสุธ 99 กระรัด
ประกายระยิบระยิบแม้ดูเรียบๆไม่โดดเด่นแต่มูลค่าของมันนั้นช่างหาใดเปรียบเมื่อมันคือแหนวสั่งทำพิเศษ
ที่สลักขื่อของนายเหนือหัวแห่งวาเรียและท่านรองฉลามครั่งผู้เก่งกาญลงไปที่แหวน

เป็นแหนวเพียงคู่เดียวในโลกเท่านั้น...แหนวของเราสองคน...

“ถ้าเช่นนั้นพ่อขอประกาศให้เข้าเป็นสามีภรรยากันจงประทับพันธสัญญาแห่งรักด้วยการจูบ”
เฮ้ย!!จูบเรอะ????!!!จูบหมายถึงการเอาปากประกบปากแล้วจวบๆนั้นน่ะเรอะ!!ไม่เอา!!
สิ้นเสียงร่างเพียวถูกดึงให้เขาใกล้ร่างสูงข้างกาย ริมฝีปากกดลงแนบสนิท เฟรสคิสถูกชิงไปด้วยรสจูบหวานล้ำ ไม่มีการรุกเร้าเร้าร้อน
แต่กลับนุ่มนวลจนชวนใจหาย ลืมกระทั้งการขัดขืนต่อต้าน เมื่อร่างสูงละริมฝีปากออกราวกับได้พรากหัวใจของฉลามน้อยไปอีกครั้ง

“ต่อจากนี้แกเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฏหมายของฉันแล้ว...อย่าคิดให้สวะหน้าไหนจับตัวแก! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่ามันให้หมด!!”
เสียงกระซิบข้างหูราวกับคำที่จะจองจำเขาไว้ข้างกายตลอดไป หากแซนซัสไม่ประเมินค่าสควอโล่ต่ำไปละก็

เขาจะรู้ว่า ฉลามน้อยตัวนี้ ไม่ใช่แมวเชื่องๆที่จะอยู่ในโอวาทแน่นอน...

......
........
...........
.......
.....
พองานแต่งจบคุณเจ้าบ่าวตัวดีก็หายหัวไปเสียอย่างนั้นทิ้งให้ฉลามน้อยต้องมายืนส่งแขกคนเดียว
ผู้คนมากมายที่เคยเสวนาก็เขามาทัก บางคนถึงขั้นร้องห่มร้องไห้เลยทีเดียว...

“แม่ดีใจกับหนูจริงๆฮึก...สึนะเองสักวันก็ต้องมีวันนี้สินะ...อ๋า...เหมือนได้ย้อนกลับไปตอนสาวๆเลยน้า~”
น้ำเสียงสะอื้นเบาๆก่อนจะพูดอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกชายตัวตัวเท่าปลาทูน่า อยู่หนึ่งตัวซะแล้ว
ฝ่ามืออุ่นเกลี่ยผมที่ปรกที่ใบหน้ามนของคุณเจ้าสาวหมาดๆ รอยยิ้มปลื้มปิติถูกส่งมาให้ราวกับเวลามารดามองดูลูกของตนเป็นฝั่งเป็นฝา

เอ๊ะ...แต่นี่ไม่ใช้แม่ฉันนี้นา!!เพราะแกเลยอิเอมิสึมากลอกหูให้เรียก ป๊ะป๊า อยู่ได้!!

“ฮึก...ฉันดีใจกับนายจริงๆนะสควอโล่...ฮึก”
เสียงสะอื้นทั้งรอยยิ้มของวองโกเล่รุ่นที่ 10 ดังขึ้นขนับยืนเช็ดน้ำตาอยู่ตรงหน้าของเขา ผู้พิทักษ์ทั้ง 6 ยืนพร้อมหน้า จะว่าไปคงต้องยกเว้น
โรคุโด มุคุโร่ เอาไว้คนหนึ่งเพราะตอนนี้อยู่ในสถานภาพ จำคุก อยู่ แต่วันดีคืนดีก็ใช้ร่างมายาโผล่มาก่อกวนเป็นบ้างครั้ง

“คุณจะร้องไห้ทำไมแค่เพื่อนสัตว์น้ำแต่งงาน...ถ้าคุณอยากแต่งเมื่อไหร่ก็บอกสิผมจะได้ไปขอ”
คำพูดที่เริ่มดูสุภาพขึ้นมากเพราะเวลาผ่านมาได้หลายปีของฮิบาริดังขึ้นข้างกายเอกนภาที่แสนขี้แง

“ฮะฮะฮะ สควอโล่วันนี้นายสวยมากๆเลยนะ อ่าดอกไม้สีแดงเหมาะกับสีผมนายมากๆเลยละ ฮะฮะฮะ”
เสียงหัวเราะพร้อมพูดเรื่องไร้สาระของพิรุนยามเช้าเชกเช่น ยามมาโมโตะ ทาเคชิ ดังพร้อมกับสัมผัสที่เส้นผมสีเงินนุ่มของคุณเจ้าสาว
แต่ก้ถูกปัดออกโดยคนที่มีผมสีเงินอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆกาย

“อย่าไปเนียนไอ้แหล! หัวฉันก็สีเงินเหมือนกันละน่า”

“แต่มันไม่เหมือนกันนี้โกคุเดระ...หรือว่าหึงที่ฉันชมคนอื่น?”
ถามทีเล่นทีจริงแต่คนฟังเดินฟึดฟัดหนีไปเสียแล้ว หลายปีที่ผ่านมาอัลโกบาเร่โนต่างๆก็โตขึ้นมาก
แต่ทำไมมาม่อนมันสูงช้ากว่าทุกคนนักฟ่ะเนี๋ย อย่างรีบอร์น เผลอแปบๆ 5 ปีก็สูงกว่าไอ้หนุรุ่น 10 สะแล้ว ไอ้ลูกวัวก็โตขึ้นมานิดนึงละนะ
ส่วนไอ้บ้ามวยนั้นไปวิ่งสุดหูรูดที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ พอมาคิดๆดูแฟมิรี่ของรุ่นที่ 10 เนี๋ยมีคนปกติบ้างไหมนะ???

“ไปได้แล้วสึนะ! เจ้าสาวต้องพักแล้ว”
อัลโกบาเรโน่รีบอร์นดุขึ้นพรางยันโครมคนตัวเล็ก ทางฮิบาริเองก้ไม่มีท่าทางห้ามปรามหรือเข้าช่วย แต่กลับ...

“จะนอนเล่นอีกนานไหมคุณน่ะ ที่ผมยอมมาสุ่มหัวกับคุณวันนี้ต้องกลับไปขย้ำเสียให้เข็ด”
ว่าแล้วก็เดินอ่าปากหามวอดๆเดินไปซะงั้น จะว่าดีใจนิดนึงก็ได้ที่พอรู้ตัวอีกทีก็มีคนรู้จักที่คุยกันได้มากขนาดนี้แล้ว

เอาเป็นว่าฉันจะดีใจนิดๆละกัน

“สควอโล่อ่า~นายนี่สวยจังน้า ทำไมไม่มาแต่งกับฉันนะ”
เสียงขอดีโน่ คาบัคโรเน่ เพื่อนเก่าแก่สุดขี้แง และ แหยเป็นที่สุด เดินเข้ากอดพรางสะอึกสะอื้นร่ำไห้ มันก็น่าดีใจที่มีคนมาร้องไห้ดีใจให้
แต่ไหงมันรู้สึกเหมือนกับว่า ไม่ดีไม่งามอย่างไรอย่างนั้น

หรือเรื่องนี้จะเปลี่ยนสมการเป็น DS ??

ไร้ปฏิกิรกิยาตอบโต้ ไม่มีท่าทางปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น ภาพของเจ้าสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์ เส้นผมสีเงินสวยประดับดอกกุหลาบสีแดงโดดเด่น
ใบหน้าหวานมีสีหน้าเหนื่อยหน่าย ขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของบุรุษผมสีทองผู้งามพร้อมราวกับเจ้าชายขี้ม้าขาว แห่ง คาบัคโรเน่
ดูจะเป็นภาพที่งดงามในสายตาประชากรโดยรอบ หากเป็นคนอื่นคนไกลที่ไม่ได้ร่วมงานคงจะคิดว่า

เจ้าชายผมสีทองอร่ามนั้นคือเจ้าบ่าวของงานแต่งนี้เป็นแน่แท้ แต่ไอ้เจ้าบ่าวตัวจริงนั้นมันกลับ.....


ไปตายห่าอยู่ที่ไหนไม่รู้....


“เฮ้ยสควอโล่...ถ้าบอสละก็....”
เสียงเข้มของเลวี่อัสนีผู้ไม่ถูกโฉลกกับพิรุธสีเลือดอย่างร้ายกาจ ดังขึ้นเรียกขณะส่งดาบประจำตำแหน่งของหลาม
ที่ถอดออกจากมือเก็บเอาไว้ มาให้ สีหน้าฉงนฉายชัดก่อนที่จะเบิกตากว้างอย่างตกใจในสิ่งที่ได้ยินจากปากศัตรูคู่อาฆาต

ที่ตอนนี้กลายเป็นพันธมิตรที่แสนมีประโยชน์

....
......
..........
.....
...
ทางด้านคนที่หายหัวไปหลังงานแต่ง บาร์หรูไฮโซตกแต่งอย่างหรูหราดูมืดสลัวเหมาะแก่บรรยากาศทำเรื่องผิดศีลธรรม
บุรุษผมสีดำ ผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีแดง และผมทรงเกาหลีเทรนใหม่ ใบหน้าคมเข้มนั้นกระตุกยิ้มร้ายกาจแสนทรงเสน่ห์
ขณะนั่งอ้อมล้อมไปด้วยหญิงสาวร่างอรชรขนาบข้างสองด้านค่อยออเซาะเอาอกเอาใจ ชุดสูทสีขาวถูกถอดทิ้งไว้ข้างกาย
เหลือเพียงเชิ้ตสีดำสนิทที่ปลดกระดุมสองเม็ดบนเผยเห็นร่องกล้ามสุดแมนสุดแสนจะ เซะซี่ชวนน้ำลายหก

ใช่แล้วตอนนี้เจ้าบ่าวหมาดๆที่ “ไปตายห่าที่ไหนไม่รู้” นั้น…..

กำลังรื่นเริงลั้นล้าอยู่กับอีหนูในคลับหรูไฮโซสังกัดวองโกเล่แฟมิรี่!!!

“ท่านแซนซันแต่งงานแล้วแบบนี้...ก็คงไปไหนไม่ค่อยได้สินะค่ะ ฉันเหงาจัง”
เสียงหวานกระแนะกระแหนพรางซบลงที่บ่าร่างสูงพรางแนบชิดอกที่แสนอึ๋มบึ๋มกับร่างสูง
แซนซันเพียงจิบเหล้าในแก้วพรางยิ้มเยาะขึ้น

“ไม่จำเป็นต้องสนใจ มันก็แค่งานแต่งสวะๆที่จัดฉากหลอกตาไอ้แก่เพื่อให้มันเลิกยุ่งกับฉันเท่านั้นละ”
ตอบไปพรางโน้มหน้าลงซุกไซ้แก้มเนียนของร่างอรชรที่จัดได้ว่าสวยข้างกาย

“แต่สวมแหวนแบบนี้ใครๆก็รู้ว่ามีเจ้าของแล้วสิค่ะ แต่แหวนนี้คงแพงน่าดูฉันก็อยากได้บ้างจัง”
อีกสาวนางหนึ่งก็ไม่น้อยหน้าทำสีหน้าเศร้าใจอย่างมีจริตมารยาก่อนจะซบลงที่อกอีกข้าง
แซนซันละจากหญิงสาวคนแรงมามองอีกคนที่แสร้งทสายตาเศร้าสร้อยเรียกร้องความเห็นใจ

“แหนวนี้มันก็แค่แหวนสวะๆจะให้ฉันสั่งทำแบบนี้อีกกี่วงก็ได้”
ว่าเสร็จก็กระดกเหล้าเข้าปากอีกครั้ง ช่างไม่รู้เลยจริงว่ามีฉลามยักษ์ตัวโตที่องค์ลงยืนมองอยู่ห่างไปไม่ถึง 10 เมตร
เหล่าแขกทั้งร้านค่อยๆถูกอพยบ ออกจากเขตอันตรายเพราะจะมีคนโดนเฉือดตายไม่รู้ตัว จนตอนนี้เหลือเพียงโต๊ะของเอกนภา

ที่เริงรื่นลั้นล้ากับชู้สาวไม่สนใจสภานการณ์

“อ๋อหรอ?แหวนสวะๆหรอ?ดาร์ริ่ง~”
เสียงหวานดังขึ้นเรียกร่างสูงด้วยสรรพนามหวานหู แต่คนฟังกลับขนลุกเกรียว ชายตามองที่มาของเสียงขณะกระดกปรันดีเข้าคอ
ก่อนจะแทบพุ่งพรูดออกจากปากเมื่อมองเห็นบุคคลไม่พึ่งประสงค์ยืนในชุดเจ้าสาวยาวลากพื้น ร่างเพรียมสูงในชุดแต่งงาน
ที่ประดับด้วยเครื่องประดับอัญมณีสี แดงและดำ รอยยิ้มวาดขึ้นช่างงามชวนฝันหากแต่งที่มีข้างซ้ายนั้นกลับมีดาบยาววาบวับติดอยู่และ

ที่นิ้วนางข้างซ้ายนั้นก็มีแหวนเงินสวมอยู่เช่นกัน!

“สวัสดีคุณสามี”
พูดทักทายทั้งที่พึ่งห่างกันได้ไม่ถึง 3 ชั่วโมง ใบหน้ายียวนนั้นยังคงแย้มยิ้มจนตาปิด
แต่รังสีฆ่าฟันที่ปล่อยออกมาก็มากพอที่จะทำให้รู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์เสียแค่ไหน

“แกมาได้ยังไง?ไอ้สวะ”
ถามออกไป ทั้งที่ไม่ได้อยากจะรู้คำตอบมากนัก แต่สิ่งที่ทำให้ชวนแปลกใจมากกว่าก็คือ
คนเจ้าทิฐิอย่างฉลามครั่งแห่งวาเรียกล้าใส่ชุดแต่งงาน กระโปรงยาวชวนรำคาญนั้น ออกมาเดินข้างนอกได้ยังไง

หรือมันจะโกรธจนลืมตัว?

“ว่าไง ...นี่ขนาดแต่งกันแล้วแกยังกล้าทำกับฉันแบบนี้....งั้นก็เตรียมอำลาเมียน้อยแกไว้เหอะ! ฉันจะสับไม่ให้เหลือ”!!
พูดพรางจ่อดาบยาวไปที่คอของแม่สาวอกบึ๋มที่ตัวสั่นอย่างหวาดกลัว

“โธ่ๆๆๆดูสิเมียน้อยแกกลัวจนร้องไห้แล้วน้า~ที่รักจะไม่ปลอบอีหนูนี้หน่อยหรอ?”
ว่าขณะที่นั่งไขว้ห้างดั่งเช่นราชินีมือก็จ่อดาษอยู่ที่คอสาวสุดอึ๋มใส่กระโปรงแหวกเห็นถึงน่องขาขาว
หล่อนตัวสั่นขณะเกาะที่แขนร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่ข้างกาย ไม่น่าเชื่อว่าการแต่งงานทำให้คนเปลี่ยน

จากเคะทาสที่โดนย่ำยีทุกชาวค่ำอัพเกรดเป็นเคะราชินีได้ในพริบตา!!!

“ทะ..ท่าน..แซน..ซัส..ฮึก.”
สะอื้นไห้เรียกความเห็นใจ ดวงตาสีซีดแข็งกร้าวดูน่าหวาดกลัวแซนซันยันตัวลุกขึ้นก่อนเดินหนีไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด
ร่างเพรียวบางเดินตามไปติดๆ บรรยากาศชวนอึดอัดเมือ่ มือเรียวคว้าแขนร่างสูงไว้เพื่อรั้งให้เครียให้รู้เรื่อง

มาเที่ยวกับอีหนูหลังงานแต่ง ขอด่าสักฉอดหน่อยเหอะ!!

ฉากแบบนี้ชักเหมือนจะเคยเห็นในหนัง ฉลามน้อยมองร่างสูงด้วยสายตาเดือดดาลอย่างหงุดหงิดใจ คนต้นเหตุก็ทำมึนเมินเสียอย่างนั้น

“ทำไม่แกมันไม่รู้จักพอสักทีว่ะแซนซัส แกแต่งงานกับฉันแล้วนะเว้ย “
เสียงหวานโวยวาย มือก็เขย่าแขนร่างสูงเหมือนกับนางเอก MV ที่เห็นบ่อยๆไม่มีผิด

“ก็แค่แต่งงานไม่ได้หมายความว่าฉันต้องผูกติดชีวิตกับสวะอย่างแก!”
เอกนภาแห่งวาเรียก็ตรงตามคอนเซ็ป ชั่ว โฉด หล่อ เลว ไม่มีผิดเพี้ยน คำตอบนั้นทำเอาร่างเพรียวนิ่งค้างอย่างอึ้งสนิท
มือก็เผลอกุมที่ท้องของตนอย่างลืมตัวตามสัญชาตญาณความเป็นแม่คน...

หรือนี้จะเริ่มเข้าบทดาร์ก???

“ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว!!”
ด่าไปด้วยคำพูดที่ดูจากหนังมาเมื่อวาน ไม่ได้คิดจะโฆษณาแต่งอย่างไรแต่ตอนนี้ปากมันพาไป
หลามน้อยจ้องมองนายเหนือหัวด้วยสายตาร้าวราน

“แล้วไงไอ้สวะ!!”
ตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้านหน้าด้านๆ

“เออดี!!แต่งงานบังหน้าหนีพ่อแบบนี้!! แกไม่เห็นความสำคัญของลูกเลยใช่ไหม!!ถ้าต้องให้มีพ่อแบบแกไปแต่งกับไอ้แหยมันยังดีซะกว่า!!”
ว่าเสร็จก็เดินหันหลังหนีทันทีคนฟังชักเดือนปุดๆเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่ 3 คนไม่พึ่งจะได้ยินจากปากภรรเมีย...

หรือเรื่องนี้จะ DS จริงๆ?

“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว!!และไม่คิดเปลี่ยนด้วยจำไว้ไอ้สวะ!”

“เออ!!ในเมื่อมันเลิกสำสอนไปหาอีหนูไม่ได้ก็หย่ากันไปเลย!!ฉันไม่อยากให้ลูกฉันมีพ่อเวรๆแบบแก!!”
ยังแต่งกันได้ ไม่ถึงวัน ก็จะหย่ากันเสียแล้ว สควอโล่พยายามถอดแหนวออกจากนิ้วของตน
แต่แซนซัสกับผลักอีกคนเสียล้มกระแทกพื้นซะงั้น!!

แม่งพาลนี้หว่า!!

“กล้าดียังไงมาขอหย่า!!ฉันไม่หย่าให้แกหรอกไอ้สวะ!!”
ปฏิเสธอย่างเอาแต่ใจ แต่กลับต้องแปลกใจเมื่อไร้เสียตอบกลับจากฉลามน้อยที่ชอบโวยวายหนวกหู
ดวงตาสีแดงมองที่ร่างเพรียวที่นั่งก้มหน้านิ่งที่พื้น

“...ซะ..แซน..ซัส...”
เสียงนั้นสั่นขึ้นชวนให้แปลกใจ

“อะไรไอ้สวะ?เป็นอะไรอีก?”

“ปะ..ปวดท้อง”
ใบหน้าหวานซีด และฉายแววตื่นตกใจ แซนซัสพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามันท้อง ดันลืมเสียสนิทว่ามันท้องก่อนแต่งเมื่อกี้ผลักเสียเต็มแรง

หรือมันจะแท้ง?

พอคิดได้แค่นั้นร่างสูงก็คว้าคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้นขึ้นทันที!!สควอโล่กอดกุมท้องของตนเองแน่นอย่างตื่นตกใจกลัวว่าจะแท้งจริงๆ
บอสใหญ่แห่งวาเรียเร่งรีบรุดหน้าไปที่รถขันหรูของตนมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที!!

สรุปนี่...จะเข้าดราม่าจริงๆแล้วใช่ไหม?


TBC!!!!!

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 9.1

3 ความคิดเห็น
P.9.1

“เฮ้ย...ไม่เข้าไปไม่ได้หรอว่ะบอส”
เสียงฉลามน้อยสั่นอย่างหวาดระแวงตอนนี้เอกนภาแห่งวาเรีย และว่าที่สะใภ้ของรุ่นที่ 9 กำลังยื่นโต้เถียงกันอยู่หน้าคฤหาสวองโกเล่
อย่างเอาเป็นเอาตาย

“เรื่องมากทำไม!!จะช้าจะเร็วก็ต้องมาอยู่ดีละว่ะ...”
แซนซันเริ่มหัวเสียเมื่อร่างบางนั้นไม่ยอมเข้าไปในคฤหาสอย่างที่สั่ง

“แต่ว่า..บอส...ฉันไม่อยากไปเจอพ่อแกนี่หว่า”
มันจะอะไรนักธรรมดาเจอกันออกบ่อยพอตอนนี้ทำมาเป็นกลัว!!สวะเอ๊ย!!

“แซนซัน...ที่หลังห้ามเรียกฉันว่า บอส อีก แล้วนั้นก็ไม่ใช่พ่อฉันคนเดียวอีกหน่อยก็เป็นพ่อแกแล้ว”
ตอบออกไปพรางยิ้มอย่างนึกสนุก ร่างบางหน้าเหวอไปพักหนึ่งก่อนจะพยายามตั้งสติ

ไอ้บ้านี่ต้องสติหลุดไปแล้วแน่ๆ มาทำดีด้วยผิดหูผิดตาแบบนี้มาแผนชั่ว เอ๊ย!!ชัวว์

“แต่ฉันยังไม่พร้อมนี่หว่า...กลับไปเตรียมใจก่อนเหอะ!!ได้เวลาให้นมลูกแล้ว!!”
ว่าแล้วก็ยื่อแขนร่างสูงไว้ แซนซันก็ไม่ใช่พระเอกที่ดีตามแบบฉบับหนังเกาหลี
อีกฝ่ายคว้าร่างเพรียวขึ้นบ่าแล้วออกเดินทันที

“ลูกมันยังไม่คลอดอย่ามาแหลสดไอ้สวะ!!”

อ๊ากกกกกกก!!!อิบอสเฮงซวยยยย!!!

……..
………….
…………….
…………
…….

“แหมๆๆๆรักกันดีจังน้า~~”
เสียงของชายแก่บอสรุ่น ที่ 9 แห่งวองโกเล่พูดขึ้นขณะมองดูภาพลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมัดร่างบางของว่าที่ “สะใภ้”
ไว้กับเก้าอี้ด้วยเชือกผลิตพิเศษจากวองโกเล่อย่างแน่นหนา ตอนนี้ร่างสูงคงเริ่มจะเห็นความดีของวองโกเล่รุ่นที่ 10
ขึ้นมาบ้างหลังจากหัวเสียเรื่องประตูสั่งทำพิเศษที่ถีบยังไงก็ไม่พัง

ชายแก่ที่เป็นไม้ใกล้ฝังนั่งยิ้มพรางฮัมเพลงอารมณ์ดีโดยมีฉลามน้อยนั่งสถบด่าในใจ

ตรงไหนของแก๊!!!ไปตัดแว่นเหอะ!!เพราะมีพ่อแบบแกนี่ละ แซนซันถึงกลายเป็นไอ้บ้าตัณหากลับ โหด ดิบ เถื่อน ครบสูตรแบบนี้!!
เลี้ยงลูกให้เป็นเหมือนพระเอกในหนังหน่อยไม่ได้รึไงว่ะ!!หน้ากับทรงผมมันผ่านแต่นิสัยเอามันกลับที่เดิมแล้วคลอดใหม่เหอะ!!

“มีอะไรพูดมาซิจ๊ะ!!แซนซัน”
ถามเสียงหวานอย่างอารมณ์ดีราวกับแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าลูกของตนจะมาพูดเรื่องอะไร...

จะไม่รู้ได้อย่างไรก็ในเมื่อแผนทั้งหมดถูกวางโดย บอสคนปัจจุบัน วองโกเล่รุ่นที่ 10 และวองโกเล่รุ่นที่ 9 เองนี่นา
ที่ส่งข่าวเท็จว่าท่านชายซาดิสผู้พิทักษ์เมฆาของ วองโกเล่รุ่นที่ 10 แพ้ เพื่อล่อสควอโล่ออกไป เป็นไปตามที่ต้องการซะขนาดนี้
ไม่ให้นั่งยิ้มจะให้ทำอะไร แต่ว่าที่ลูกสะใภ้ของเขาก็ช่างแสนซื่อนั่งมองตาปริบๆเป็นฉลามเกยตื้นอยู่ได้...

“ไอ้แก่...สควอโล่มันท้อง...ลูกฉันเอง”
อยู่ๆแซนซันก็พูดผ่างออกไปเสียอย่างนั้น ท่ามกลางสายตาของประชากรนับสิบในห้องโถง ไม่มีการบอกสาเหตุที่ทำให้ผู้ชายทั้งแท่ง
ท้องได้ ไม่มีการบอกว่าทำไมถึงเป็นลูกของมัน ไม่มีการพูดอะไรไรอีกเลย...

กรี๊ดดดดด!!!ไอ้บ้า!!!!!

“แซนซัน!!เดี๋ยวพ่อแกก็หัวใจวายตายหรอก!!”
ตวาดร่างสูงข้างกายเสียงสูง อีกฝ่ายกลับทำหูทวนลมหันหน้าหนีไปทางอื่นเสียอย่างนั้น

สนกรูบ้างเด้!!

“แย่แน่ๆ....ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป รู้ถึงไหนอายถึงนั้น”
เสียงที่เคยสุขุมนุ่มลึกเสมอๆของชายแก่วัยทอง เริ่มเครียดขึ้นมาทันตา ชายชรายัดตัวลุกขึ้นพรางก้มหน้าลงต่ำ
ก่อนจะกำมือแน่นราวโกรธเคือง เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นจนทำเอาเหล่าผู้อารักขาโดยรอบสะดุ้งสุดตัวด้วยความหวั่นเกรงต่อนายเหนือหัว
ผู้แสนอารมณ์ดีเสมอ

ไม่โกรธก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว อยู่ๆลูกมาบอกว่าทำผู้ชายท้อง
ชาวบ้านรู้เขาคงต้องมองว่าวองโกเล่เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

“เฮ้อ…”
เสียงถอนหายใจเบาๆดังขึ้นอย่างหนักใจ สควอโล่เหล่ไปมองร่างสูงข้างกายอย่างจนปัญญาเมื่อดูเหมือนว่าที่สาระมีจะไม่ให้ความสนใจ
ต่อท่าทีผู้เป็นพ่อกลับกระดกเหล้าเข้าปากอย่างเยือกเย็น...แกช่วยสนใจพ่อแกหน่อยเหอะ

“ทำไม...”
เสียงของชายชราดังขึ้นอีกครั้งเรียกร่างบางหนึ่งเดียวที่โดนมัดติดเก้าอี้หันไปมอง
รังสีอึมครึมแผ่กระจายออกมาจนฉลามครั่งแห่งวาเรียต้องกลืนน้ำลายลงคอดังอึกอย่างอึดอัดใจ

โกธรแหงมๆ

“ทำไมแกไม่รีบมาบอกเร็วกว่านี้ถ้าชาวบ้านเขามารู้ว่าท้องก่อนแต่งจะทำยังไง!!!”

เฮ้ยย!!!เครียดผิดเรื่องแล้วไอ้แก่!!!

ชายชราเริ่มออกอาการหัวเสียพรางคว้าเอาโทรศัพท์โทรสั่งเตรียมของเสียยกใหญ่

“แซนซัน...พ่อแกบ้าแน่ๆพาไปเช็คสมองเหอะ”
กระซิบบอกร่างสูง อีกฝ่ายกลับแย้มยิ้มราวกับคำนวนไว้แล้วอย่างดี เพิ่งจะรู้ว่าร่างสูงก็มีสมองไว้ใช้ก็คราวนี้
ธรรมดาเห็นใช้แต่กำลัง เรื่องชั่วๆนี้ถนัดนัก!!

“แซนซัน!!จัดงานแต่ง!!”
เฮ้ย!!

“OK”
มันจะง่ายไปไหมไอ้คุณบอสสสสส

ยกนิ้ว OK ยินยอมแต่โดยดีไม่สนคนที่จะ KO อยู่ข้างๆ ร่างบางเริ่มเหงื่อแตกพลักๆ เมื่อเห็นสายตาปิติยินดีของว่าที่พ่อสามี
ร่างนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะวางมือลงที่บ่าของฉลามน้อยแหนมมัดเบาๆ

“อีก 3 วันเราก็จะเป็นพ่อลุกกันแล้วนะ สควอโล่จังเอ๊า!!เรียกคุณพ่อสิ”
ผู้ออกมาไม่ดูหน้าตาคงฟัง สควอโล่ช๊อคไปเสียแล้ว ดูท่าทางงานนี้มีหวังคงได้สละโสดจริงๆ
ฉันยังซิงอยู่เลยนะเว๊ย!จะให้แต่งเลยเรอะหมั่นก่อนไม่ได้รึไง ถึงจะท้องก่อนแต่งก็เหอะขอแค่หมั่นก่อนก็ได้!!

“ซะ...แซนซัน..”
เรียกร่างสูงอย่างต้องการความช่วยเหลือแต่กลับได้ตอบกลับมาเพียงรอยยิ้มโฉด

“อะไร?อีก 3 วันแกจะเป็นเมียฉันแล้ว ดีใจหน่อยสิ ฮึ”
พูดเพียงแค่นั้นก่อนกระดกเหล้าต่อไม่สนใจคนที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อ

เห็นทีคงจะไม่รอแน่งานนี้...สงสัยต้องซ้อมเรียกมันว่า ดาร์ริ่ง ด้วยมั่งเนี๋ย...

…..
…….
………
……
….

วันแต่ง
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก นับตั้งแต่วันที่ไปปราสาทวองโกเล่เขาก็ไม่ได้เจอบอสอีกเลยเพราะว่า ไอ้หนูรุ่น 10 บอกเป็นธรรมเนียม
ที่ห้ามให้คู่บ่าวสาวเจอหน้ากันก่อนแต่งงาน ไม่อย่างนั้นจะอยู่กันไม่ยืด อยากจะบอกมันเหลือเกินว่ายังไม่ทันได้แต่ง
ก็มีรางว่าจะได้หย่าร้างอยู่รอมร่อ

สควอโล่ถูกจับเข้าคอสเจ้าสาวฉบับเร่งด่วนแบบวองโกเล่ ตลอด 3 วัน บอสรุ่นที่ 9 ก็แวะเวียนมาหาตลอดพร้อมบังคับให้เรียกตนว่า
“ท่านพ่อ หรือ ป๊ะป๊า” ช่างน่าอนาถใจที่ต้องมามีพ่อสามีแบบนี้

ถ้าลูกฉันเกิดมาขอสาบานเลยว่าจะเลี้ยงเองไม่ให้โตขึ้นแล้วกลายเป็นแบบพ่อมัน และวันนี้ก็ถูกลากออกจากเตียงตั้งแต่ตี 3
มาแต่งองค์ทรงเครื่องเหล่าช่างแต่งหน้าต่างกระดี้กระด๊าเสียยกใหญ่เวลาแต่งหน้าให้เขา

“ว๊ายๆๆๆเธอดูสิผิวดีมากเลยนะเนี๋ย!!แหมๆสวยแบบนี้ท่านแซนซันต้องปลื้มมากแน่ๆ”
เสียงหนึ่งในเผ่าพันธุ์ของลุซซูเรียดังขึ้นขณะจับที่ผิวสีขาวของฉลามน้อยแห่งวาเรียที่กำลังทำหน้าเซงสุดจิต เมื่อชุดที่ตนต้องใส่นั้น....
ดันเป็นกระโปรงยาวลากพื้นสีขาวสะอาดเสียจนน่าหงุดหงิดและส้นสูงส้นเข็ม!!

ทำไมฉันต้องมาแต่งตัวน่าอายแบบนี้ว่ะ!!แต่พอโดนย้อนกลับถามว่า “ถ้านายไม่แต่งจะให้แซนซันใส่รึไง”
แค่นั้นแหละก็เผลอตกปากรับคำไปเสียได้!! แค่คิดสภาพหมอนั้นใส่มีหวังได้หัวเราะน้ำตาเล็ดจนโดนกระทืบจนแท้งลูงแหงๆ

ดีใจไว้ด้วยละไอ้หนู ฉันทำเพื่อแกเลยนะ...ว่าแต่ต้องให้เรียกว่า ป่ะป๋า หรือ ม่าม๊า ละเนี่ย...

“นี่ๆๆดูสีผมสีสวยมากเลยนะเนี๋ยถ้ายาวกว่านี้คงดี...เหลือแค่บ่าแบบนี้คงต้องรวบละมั้งเนี๋ย”
สาว(?)อีกคนว่าพรางจับที่เส้นผมสีเงินที่เคยยาวถึงเอว แต่บัดนี้เหลือแค่ไหล่ พรางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จัดทรงผมให้เขา
เหล่าผองเพื่อนประเภทเดียวกับลุซซูเรียต่างดุกระตือรือร้นเสียเหลือเกิน

เอาเหอะจะแต่งก็รีบแต่งเหอะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว...

……
…….
……..
……
…..

“กรี๊ดดดดดดดด!!สควอลี่อกอิเจ๊จะแตกกก!!”
เสียงเพื่อนสาว(?)คุณเจ๊สุดเริ่ดนามลุซซูเรียดังขึ้นมาจากห้องแต่งตัวเจ้าสาว
พาเอาคนข้างนอกชักจะเป็นห่วงสวัสดิภาพทางพรมหจรรย์ของเจ้าสาวตะหงิดๆ เพราะยังไงเจ้าสาวก็ยังเป็น

“ผุ้ชาย”

“เฮ้ยแกไม่มีอกจะแตกได้ไงใหญ่นักนี่อกน่ะ!!”
ฝ่ายเจ้าสาวที่นั่งทำหน้าเซงเป็ดอยู่หน้ากระจกพรางมองสารรูปตัวเองในกระจก
จะว่าแปลกใจก็แปลกอยู่แต่หงุดหงิดใจตัวเองชะมัด เรื่องอะไรน่ะหรอ?

ก้เรื่องที่ดันเผลอคิดได้ว่าตัวเองสวยอ่ะดิ!!
ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ยจะมาหลงรักตัวเองตอนแต่งหญิงแบบนี้ได้ยังไง!!

“แหม~สควอโล่ละก็...ให้หมอเสริมหน่อยเดี๋ยวก็มีเองแหละ..ว่าแต่มีหมอดีๆหล่อแนะนำให้บ้างป่ะ เจ๊จะได้ไป..ตั-”

“หุบปากไปเลยอิเจ๊!”
ยังไม่ทันพูดจบสควอโล่ก็พูดขึ้นขัดก่อนจะยืนเต็มความสูง มือเรียวยาวที่สวมถุงมือสีขาวกำแน่น ร่างสง่าในชุดสีขาวยาวลากพื้นดูบริสุทธิ์
ดั่งเทพธิดามาจุติ เส้นผมสีเงินถูกรวบขึ้นและประดับด้วยดอกไม้สีขาวเล็ก ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีอ่อน
ผิวขาวกระจ่างใสเพราะไม่ค่อยได้ต้องแดดต้องลมเนื่องจากใส่แต่เสื้อแขนยาวตลอดตอนนี้ดูเปร่งปรั่งยิ่งกว่าเก่า
เพราะการบำรุงด้วยคอสเจ้าสาวสูตรวองโกเล่ คงจะดีไม่น้อยหากดวงตาคู่สีฟ้าสวยไม่ขุ่นมัวอย่างอารมณ์เสีย

“ไม่เอาน่าสควอโล่จังวันนี้จะแต่งงานแล้วนะ!!ยิ้มหน่อยสิ”
เสียงสูงดัดดังขึ้นพูดปลอบใจพรางประคองร่างที่เก่ๆกักๆเดินด้วยส้นสูงมานั่งที่โซฟาข้างกาย
มือเรียวนุ่ม(?)จับเบาที่เขาเล็กของคนที่ทำสีหน้าปั่นยาก

“แต่ฉันยังไม่พร้อมนี่หว่า...ลุซซูเลีย..พวกไอ้บอสมันไม่ถามความเห็นฉันเลยนะเว้ย”
ว่าพรางทำสีหน้าไม่พอใจ ตอนนี้ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ก็คนมันกลัวนี้หว่า

แต่งงานมันยากเกินไป ให้ไปฆ่าคนมันยังง่ายกว่าเลย

“น่าๆสควอโล่เจ๊ว่าดีออก...ได้แต่งงานกับคนที่รัก...มีลุกกับคนรัก..มันก้ดีแล้วนา...สควอโลโชคดีแล้วนะที่ท้องได้ ทีเจ๊อยากท้องยังไม่ได้เลย”
พูดพรางทำเสียงเศร้า ฉลามน้อยนั่งก้มหน้าพรางถอนหายใจ ใช่ว่าที่ลุซพูดมาจะผิด แต่อยากจะบอกเหลือเกินว่าจะดีมากท่าตูไม่ได้ท้องเอง...
ลุซซูเรียหัวเราะเบาๆก่อนจะบีบที่แก้มนวนเบาๆ จะว่าไปแล้วไม่ว่าเรื่องอะไรเขามักจะมาปรึกษากระเทยเพื่อนสาว(?)คนนี้เสมอ

“ขอบใจนะเว้ย...ฉันสบายใจขึ้นมากแล้ว”
ตอบไปแล้วยิ้มน้อยๆ อีกฝ่ายยิ้มตอบพรางหัวเราะคิกคัก

“ว่าแต่”

“หือ?”

“สควอโล่จังรู้จักหมอหล่อๆบ้างไหมอ่ะ เจ็อยากได้สาระมีเป็นคนมีความรู้อ่ะ”
อิเจ็พูดพรางทำสายตาปิ๊งๆจนน่าบีบตกโซฟา ทีเรื่องผู้ชายนี้ขาดไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว
ฉลามน้อนถอนหายใจพรางคิดถึงหมอที่ตนรู้จัง มันก็มีอยู่คนเดียวอะนะ...

“มีหมอที่รู้จัก...แต่มันเป็นหมอทำคลอดนะ”

“ผมไม่ได้เป็นหมอทำคลอดนะคุณ...ผมเป็น อายุรแพทย์ต่างหาก รู้จักป่ะ?”
เสียงกวนพระบาทดังขึ้นจากด้านหลัง ปรากฏร่างกายสมส่วนในชุดสูทและคลุมด้วยเสื้อกราวสีขาวตัวยาว
ราวกับกลัวว่าชาวบ้านจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นหมอ ดวงตาสีฟ้าสดใสจ้องมองร่างเพียวของคนไข้พรางแย้มยิ้ม

“ใครอ่ะสควอโล่น่ารักมั๊กๆสเป็กเจ๊เลย…หนุ่มแว่นโมเอะมั๊กๆ”
พูดกระซิบกับร่างเพรียวข้างกายก่อนทำสีหน้าเขินอายเสียจนน่าขนลุก

ผู้ชายทุกคนบนโลก ก็สเป็กแกหมดนั้นแหละ

“ก็บอกว่าหมอไม่ได้ยินไง...ไปรับแขกหน้างานได้แล้วไป!!ฉันจะพักก่อนเริ่มพิธี”
สควอโล่พูดไล่อีกฝ่ายแล้วดันให้ออกจากห้องไป อิเจ๊ก็ยังไม่วายส่งสายตาปิ๊งๆ พร้อมส่งจูบชวนสยองให้
คุณหมอหัวทองทำสี ที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด จนตอนนี้เหลือเพียงคุณหมอหนุ่มผมทองและคุณเจ้าสาวหัวเงิน

“ไก่งามเพราะคน ฉลามงามเพราะแต่งจริงๆนะเนี่ยคุณ”
หัวเราะฮึๆก่อนจะยื้นถุงยาพร้อมกล่องของขวัญเล็กๆกล่องหนึ่งให้คุณเจ้าสาวสายฟ้าแลบตรงหน้า
จ๊อตโตะมีท่าทางนิ่งเฉยก่อนจะแสร้งทำเป็นเส่มองทางอื่นปกปิดความกระดากอายที่ต้องให้ของขวัญคนอื่น

มองมุมไหนก็คล้ายไอ้หนูรุ่น 10 แฮะ อิเอมิสึ แกแอบไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนป่าวเนี๋ย!!

“ให้ฉัน?แกนี้ใจดีกับคนไข้จังนะ...ยังไงก็ขอบใจละกัน”
มือเรียวรับกล่องของขวัญมาพรางเปิดดูเซ็ตเครื่องประดับสีดำแดง อยู่ในกล่องที่แสนเรียบนั้น ความแปลกใจปรากฏบนใบหน้าหวาน
อย่างไม่ต้องสงสัย มือของคนในชุดกราวเอื้อมไปปรดสร้องไข่มุกสีขาวนวนออกจากคอระหง ดอกไม้สีขาวดอกเล็กดูอ่อนหวานค่อยๆถูกดึงออก
จากผมที่ม้วนไว้ ต่างหูเพชรระยิบระยิบโดนแกะออกอย่างเบามือ

“ทำอะไรของแก...จะเอาไปขายรึไง..เป็นหมอริอาจขโมย โดนลดเงินเดือนมารึไงแกน่ะ”
บ่นฉอดๆจนคนฟังระอาใจขอให้ลูกมันเกิดมาไม่นิสัยแบบนี้ละกันนะ

“ชุดสีขาวก็ไม่เลวแหะ....แต่คุณไม่เหมาะกับเครื่องประดับสีขาวหรอกนะ มีแต่สีแดงกับดำเท่านั้นละที่เหมาะกับคุณ เพราะคุณคือหยาดพิรุนที่จะเคียงคู่กับนภายามราตรีที่ฉโลมไปด้วยเลือดไงละ”
ว่าพรางค่อยใส่ต่างหูประดับอัญมณีสีดำเล็กและมีรูปทรงหยดน้ำสีแดงอยู่ข้างใต้ คอระหงที่เคยประดับไข่มุก ถูกแทนที่ด้วยสร้อยดีไซค์เรียบ
ที่ประดับไปด้วยเพชรเม็ดสีแดงที่ดูแปลกตา ตรงกลางดูเรียบๆแต่กลับน่าสยใจจนพิรุนสีเลือดแอบถูกใจ ดอกกุหลาบสีแดงสดทราถูกเสียบไว้
ในแจกันถูกดึกออกและตัดก้านอย่างระมัดระวังก่อนจะเสียบแทนที่เหล่าดอกไม้ที่แลดูอ่อนหวาน

“นี้ละถึงจะเรียกว่าสมบูรณ์...”
พูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อมองดูผลงานของตน สควอโล่มองตัวใจกระจกเมื่อตนถูกแต่งแต่มด้วยอัญมณีสีเข็ม น่าแปลกใจ
ทั้งๆที่ยอมรับว่าใส่เครื่องประดับสีขาวแล้วดูสายแต่พอมาใส่สีแดงและดำกลับถูกใจยิ่งกว่า
มือเรียวสวมถุงมือจับที่สร้อยเพชรบนคออย่างชอบใจลึกๆ

ของจริงรึป่าวว่ะ...แต่รสนิยมดีใช้ได้นี่ ไอ้หมอปากหมา

“นี่คุณอย่าเล่นมากรู้ไหมว่าเซ็ตเครื่องประดับนี้ราคาเท่าไหร่ โดยเฉพาะไอ้เพชรสีแดงที่คุณเล่นนั้นนะทำเอาขนหน้าแข้งผมร่วงหมดขาเลยนะ”
หมอหนุ่มพูดขึ้นเมื่อมองสร้อยที่ประดับคออีกฝ่าย เพชรแท้ยิ่งมีสีเข้มราคายิ่งแพง
แม้เพชรมีสีจะไม่ค่อยเป็นที่นิยมแต่ราคาของมันก็ไม่เคยตก เพราะเป็นของหายาก

เฮ้อ...ทำงานคราวนี้เปลื้องตัวจริงๆเชียว...

“โอ้...ทุ่มทุนนะเนี๋ย...เอาละฉันจะรับไว้ละกัน..ขอบใจนะหมอ...ไปเหอะอีก 10 นาทีจะเริ่มพิธีแล้ว...”
ได้ของเสร็จก็ออกปากไล่แต่อย่างน้อยยังดีที่พูดขอบคุณคุณหมอหนุ่มเดินออกจากห้องไป
ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตัดสินใจออกไปเผชิญหน้ากับความจริงที่เลี่ยงไม่ได้

คงต้องลุยเท่านั้นสินะ!!
.......
...........
..............
.........
....

TBC!!!!

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 8

3 ความคิดเห็น
P.8

วาเรียกำลังจะแตก....


เพราะว่าสองผู้มีอำนาจกำลังโต้เถียงกันอย่างรุนแรง เหตุจาก....

เอกนภาเอาชะนีมาลั้นล้าในห้องนอน และ....

ฉลามน้อยเอาฮาเร็มผู้ชายเข้าบ้าน!!!!

เสียงโครมครามดังขึ้นไม่หยุดในห้องนั่งเล่นแสนกว้างขวางของวาเรีย เหล่าลูกน้องไม่มีใครกล้าเปิดประตูเพื่อดูเหตุการณ์สุดระทึกภายใน
ลุซซูเรีย มาม่อน และ เบลต่างเริ่มคิดหนักเป็นห่วงสภาพคนท้องว่าอาจจะโดนกระทืบจนแท้งลูกเอา

โครม!!!
โต๊ะวางแจกันถูกถีบล้มกระแทกพื้นเสียงดัง ร่างสูงผุ้เป็นเจ้าของฝ่าพระบาทมองหน้าร่างบางที่ยืนนิ่งเฉยอย่างเดือดดาล
คนความอดทนต่ำกำลังจะระเบิดเต็มที....

“แกกล้าดียังไงเอาผู้ชายแปลกหน้าเข้าบ้าน!!”
เสียงเข้มแข็งกร้าวตวาดลั่นอย่างเดือดดาลเมื่อหลังจากเห็นภาพปลาน้อยคิดเป็นเจ้าของฮาเร็มพาชายหนุ่มหน้าตาดีนับ 10
มาจัดปาร์ตี้ในห้องรับแขก!

มันคิดจะเล่นสวิงกิ้งใช่ไหม!!!(ไอ้บ้า~)

“แล้วแกกล้าดียังไงเอาชะนีไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้าบ้านละห๊า!!”
ฉลามน้อยก็ใช่ว่าจะเป็นคนดี เริ่มโต้กลับพร้อมขว้างปาข้าวของใส่ร่างสูงของนายเหนือหัวแห่งวาเรีย
ทั้งที่เมื่อก่อนมันไม่กล้า หรือนี่จะเป็น..........

ฤทธิ์คนท้อง?

แต่มีหรือชายโฉดที่ฟันผู้หญิงมานับ 100 จะมาแคร์กับเรื่องแค่นี้
ร่างสูงเบะปากอย่างไม่ใส่ใจพรางกอดอกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงชวนให้บรรดาแม่ยก XS กระทืบให้ตายคาตรีนแบบดับเครื่องชน

"ในเมื่อแกเป็นเมียฉันก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง ฉันจะนอนกับใคร พาผู้หญิงที่ไหนเข้าบ้านก็ต้องห้ามปริปากบ่น
ทำตัวเป็นเมียหลวงชีวิตรันทดเหมือนในละครก็พอ!"
ร่างสูงพูดอย่างไม่ใส่ใจ สควอโล่กัดฟันกรอดเมื่อเหลือบไปเห็นรอยลิปสติกที่ปกเสื้อร่างสูง
มือบางกำแน่น พรางมองจิกร่างสูงอย่างเดือดดาล

ริอาจเอาเมียน้อยเข้าบ้านแล้วยังมาด่ากรูอีกเรอะ!

มือบางคว้าเอาแจกันปาลงพื้นแตกกระจาย เศษกระเบื้องกระเด็นบาดผู้ปาเลือดไหลโชก(โง่หรือโง่ค่ะเนี๋ย~)
แซนซันมองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง หยาดพิรุธแห่งวาเรียกำลังหลั่งเลือดเพราะเศษกระเบื้อง!
(ใช่เรื่องไหม!!)

"ก็ในเมื่อมีแกเป็นสามีแล้วมันไม่ได้เรื่อง!!กะอีแค่หาผู้ชายใหม่เข้าบ้านฉันผิดรึไงว่ะ!!"
ถามออกไปก่อนเดินหนีขึ้นห้องไป......

กรุละเบื่อ!!ฝันไปเหอะว่าจะให้ฉันทำตัวเป็นเมียหลวงชีวิตรันทด!!
กะอิแค่ หันมาทำผมทรงเกาหลี อยากจะเป็นบอยแบน คิดรึไงว่าฉันจะยอม!!
ฉันคนนี้เนี๋ยละจะสอนให้แกรู้เองว่า...เคะทาส มันอัพเป็นเคะราชินีได้เว้ยยยย!!!(5555+)

หากจะย้อนถามว่ามันกลับกันมาตอนไหน ก็หลังจากที่แซนซันบุกเข้าไปที่ห้องพักของฉลามน้อยที่ยังสติหลุดอยู่
ร่างสูงก็จัดการหิ้วตัวคนป่วยกลับวาเรียในทันทีเพราะกลัวว่าจะหนีหายไปไหนอีก แต่พอกลับมาได้ไม่ถึงวัน
เอกนภาแห่งวาเรียก็ดันเอาชะนีนางหนึ่งเข้าห้องซะนี่!!

ทางหลามน้อยที่โกรธจัดก็จัดการขนโฮสต์ทั้งคลับของวองโกเล่มาสังสรรค์ในห้องรับแขกพอแซนซันรู้เข้า

เรื่องก็เป็นอย่างที่เห็น....
...............................
.....................
............
.....
ปัง!!!
เสียงปิดประตูโครมใหญ่ทำให้ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อย ร่างสูงนิ่งอึ้งพรางมองเศษกระเบื้องและหยดเลือดที่พื้น

นี่เขาเป็นอะไร?

แค่เห็นไอ้ฉลามนั้นเลือดออกก็แทบอย่างจะวิ่งเข้าไปดู แค่เห็นท่าทางตอนมันลั้นล้าชนแก้ว
และคุยหยอกล้ออยู่กับผู้ชายแปลกหน้าก็แทบอยากจะไปกระชากมันออกมาให้พ้นๆ พอเห็นสายตามองจิกก็รู้สึกกลัว?

หรือเขามีแววจะกลัวเมีย....

หรือนี่จะเป็นความรู้สึกของคนมีเมียและกำลังเป็นพ่อ?(เกี่ยวกันไหม?)

เมื่อเบื่อที่จะคิด เพราะคงคิดได้แค่นี่ เอกนภาที่สมองขาด DHA
ก็เดินตรงขึ้นไปบนห้องนอนของร่างบางที่หายลับไปเมื่อครู่ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด หรือว่าร่างสูงกำลังจะ...

ง้อ?

โครม!!
เสียงฝ่าพระบาทยันโครมเข้าให้ที่ประตูไม้แทนการเคราะเรียกด้วยเสียงหวานหูอันผู้ดีพึ่งมี
ร่างสูงตะโกนเรียกคนข้างในเสียงดังปาวๆหากนี่เป็นอาพาทเม้นคงมีคนขว้างรองเท้า และ กะระมัง มาเป็นแน่!

“ไอ้ฉลาม!!!เปิดประตู!!”
คำสังนั้นทำเอาคนในห้องที่อารมณ์ยังเดือดดาลนิ่งเฉย ร่างบางสะบัดหน้าหนีทำเมินไม่สนใจเสียงเรียกที่ประตู

ชิ!!ไอ้บอสเฮงซวย!!โวยวายให้ตายฉันก็ไม่เปิดหรอกเว้ย!

“.........................”
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เอกนภาความดันต่ำก็เริ่มอาระวาดเหมือนคนเอาแต่ใจ เสียงทุบประตูโครมครามดังลั่น
ประตูไม้พิเศษที่ผลิดโดยทีมงานวองโกเล่รุ่นที่ 10 ช่างทนทานดีเสียจนร่างสูงหงุดหงิด

ทีบตั้งนานทำไมมันไม่พัง!!

“เปิดประตูมาคุยกันให้รู้เรื่อง!!!สควอโล่!!”
เสียงเรียกชื่อที่นานปีมีหนจะได้ยินทำให้ร่างบางหันมามองประตูห้องตนเองน้อยๆ แต่แค่เรียกชื่อมีหรือจะทำให้ร่างบางหายโกธร

ไม่มีทางซะหรอก!

“แกอย่ามาทำเสียงน่ารำคาญ...ฉันต้องพักผ่อนเดี๋ยวลูกไม่แข็งแรง”
ช่างเป็นคนที่มีความเป็นแม่สูงนัก แซนซันนิ่งไปสักพักก่อนมองออกไปนอกหน้าต่าง

พระอาทิตย์หลาอยู่กลางฟ้าบอกเวลากลางวันแสกๆ

“อย่ามาตอแหลแกจะนอนเอาโหลรึไงออกมาฟังฉันพูดเดี๋ยวนี้!!”
โวยวายไม่เลิกพรางเริ่มพยายามจะงัดประตูเข้าไป เสียงก๊อกแก๊กๆเริ่มทำให้ร่างบางทนไม่ไหว
สควอโล่ยันประตูออกไปพรางโวยลั่น

“จะอะไรนักว่ะมีอะไรก็รีบพูดๆมา!!”

“ง้อ!!!”
ร่างสูงตะโกนผ่างออกไปไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแล้วเงียบ ร่างบางมองคนตรงหน้าด้วยสายตาอนาถจิตเสียเต็มประดา
นี่ที่มันมาโวยวายหน้าประตูเป็นเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อจะมาพูดคำว่า ง้อ คำเดียวเนี๋ยนะ!!


กรูอยากจะบ้า!!!หัดง้อคนอื่นแบบมีสีสันหน่อยดิว่ะ!!
ผมทรงเกาหลีของแกไม่ได้ช่วยให้มีความคิดแบบพระเอกเกาหลีเลยรึไง!!
ดอกไม้น่ะมีไหม?ตุ๊กตาละ!!ของขวัญน่ะหัดไปหามาสิว่ะ!!เวณเอ๊ย!!

ดุเหมือนว่าสควอโล่จะดูซีรี่เกาหลีของลุซซูเรียมากไป ร่างบางทำท่าทางไม่ใส่ใจก่อนจะหนีเข้าห้อง
แต่ร่างสูงกลับคว้าเอาไว้แล้วดันตัวเข้าห้องไปด้วยกันก่อนเสียงประตูลงกรจะดังขึ้นเป็นสัญญาณ

ฉลามเสร็จแน่....แต่..มันท้องอยู่นี่นา...

“เข้ามาทำไมออกไป!!บอกว่าจะนอนเดี๋ยวลุกฉันไม่แข็งแรง!!”
หาข้ออ้างไล่ร่างสูงไปให้พ้นๆ อีกฝ่ายทำไม่สนใจแต่กลับนอนลงบนเตียงกว้างของลูกน้องใต้บังคบบัญชาแทน

เตียงไม่นุ่มเลยแหะ...แสดงว่าไม่ค่อยใช้ทำกิจกรรมบนเตียงสิเนี๋ย...

“เตียงแข็งแบบนี้แสดงว่าแกยังเวอร์จิ้นอยู่สินะ...ไม่หัดใช้ทำอย่างอื่นบ้างเดี่ยวเสียของหมดนะ”
พูดว่าออกไป ทำเป็นเอาเหตุผลมาอ้าง ผีมามอนเข้าสิ่งรึไงเกิดเสียดายของ
งั้นแกก็หัดเสียดายแก้วที่ชอบทำแตกบ้างเหอะวะ!!

“ฉันไม่ใช่แกจะได้ทำตัวสำส่อนไม่เลือกหน้า...ออกไป!!เตียงฉันมีไว้นอนไม่ได้มีไว้เล่นสวิงกิ้ง!”
ออกปากไล่ไปอีกครั้งอีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมฟัง สควอโล่ก็เหนื่อยเต็มทีจะว่าไปตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลเขาก็ยังไม่ได้นอนสักงีบ
ถ้าไม่พักผ่อนให้พอไอ้ตัวเล็กในท้องจะเป็นอะไรป่าวนะ?(ความเป็นแม่สูงนะนู๋)

“แกจะรีบนอนทำไม!!กลางวันแสกๆห่วงตัวในท้องตายรึไง”
พูดออกมาเสียงเบื่อหน่าย สควอโล่กัดฟันกรอดเมื่อได้ยิน ที่เขาว่าคนท้องมักคิดเล็กคิดน้อยนี่ถ้าจะจริง...

แกเรียกว่า “ตัวในท้อง” นี่มันก็ลูกแกนะเว้ย!!!

“เออ!!ฉันห่วงลูกฉัน!!กลัวลูกฉันตายมันผิดรึไง!!ออกไปพ้นๆได้แล้ว!!จะนอน!!”
โวยวายออกไปเพราะแรงโมโหอันเกิดจากความน้อยใจ ส่วนคนพูดไม่คิดก็ยังไม่รู้ตัว...

“ในท้องแกมันก็เกิดจากฉันนี้หว่า...”
น้ำเสียงราวไม่ใส่ใจยิ่งทำให้ร่างบางเคืองหนัก นี่แกไม่เห็นความสำคัญของลูกแกเลยใช่ไหม!!

“นี้ไม่ใช่ลูกแก!!ลูกของฉันคนเดียว!!ฉันยังไม่เคย XXX OOO XOXOXO หรือใช่ท่ากามสูตรกับแกสักท่าจะมาบอกว่าเป็นลูกแกได้ไง!!”
เมื่อเห็นท่าทางปฏิเสธความเป็นภรรยาแบบหัวชนฝาแซนซันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง
ร่างสูงกระชากร่างบางให้ล้มตัวลงมานอนที่เตียงด้วยกันก่อนขึ้นคร่อม สควอโล่เห็นท่าไม่ดีเริ่มหาทางหนีทีไล่อย่างรวดเร็ว

“ทำไมจะไม่ใช่ลูกฉัน! ลูกแกมันก็เกิดจากเลือดฉัน ส่วนเรื่องที่แกว่ารอคลอดก่อนแล้วค่อยทำก็ได้นี้!หรือจะเอาตอนนี้เลย?”
แซนซันถามออกไปไม่ฟังคนตอบ ร่างสูงโน้มตัวลงก่อนซุกเข้าที่ลำคอขาวริมฝีปากหนากดจูบที่ต้นคอเบาๆ พรางขบกัดจนเกิดรอยแดง

เวณแล้วไง!!!ยังไม่ถึงคิวบท NC เมิงจะรีบไปไหน!!

“ปล่อยดิว่ะ!!ในเมื่อรู้ว่าเป็นลูกแกก็ให้ฉันนอนซะ!!ถ้าพักผ่อนไม่พอไอ้หมอเวณบอกว่าจะแท้งเอา...หรือแกอยากให้ฉันแท้งจะได้หมดปัญหา?”
ถามออกไปอย่างหยั่งเชิงซึ้งก็ได้ผลเกินคาด ร่างสูงผละตัวออกก่อนจะจัดร่างของสควอโล่ให้นอนบนเตียงดีๆ
พร้อมเอาผ้าห่มห่มให้ร่างบางเสร็จสรรพ แซนซันครุ่นคิดบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกจาห้องไป

นึกว่ามันจะบอกว่าให้แท้งๆไปเลยซะอีก....

สควอโล่คิดด้วยหัวใจพองโตพรางมองร่างสูงที่เดินออกนอกประตูไปอย่างเงียบเฉียบ
แต่พอหายไปได้แค่พักเดียวก็กลับมาพร้อมกับหมอนส่วนตัวของตัวเองซะงั้น

ไปเอามาทำไม...อย่าบอกนะว่าจะมานอนด้วย..
ไม่ใช่และมั้งคนอย่างไอ้บอสบ้านี้ไม่มีทางทำตัวเป็นสามีที่ดีหรอก

“ไอ้ฉลาม...เหยิบไปจะนอนด้วย”
คำพูดของร่างสูงทำเอาหลามน้อยหัวเราะไม่ออก

หรือมันจะสติหลุดจนบ้าไปแล้ว!!!ไอ้หมอนี้ไม่มีทางเป็นแซนซันแน่ๆ!

ไอ้ผู้ชาย เลว ชั่ว โฉด นั้นไม่มีทางทำแบบนี้แน่!!

ไม่รอให้ร่างบางอนุญาติแซนซันมุดตัวเข้ามาในผ้าห่อมพร้อมวางหมอนลงข้างๆร่างบางแล้วล้มตัวลงนอน

“แซนซัน...แก โอเคนะ..”
ถามออกไปอย่างเป็นห่วงเมื่อร่างสูงเริ่มผิดปกติ คนตัวโตกว่ามองในหน้าหวานที่นอนอยู่ข้างกายนิ่งพรางกระตุกยิ้มนิดๆ

“นอนกับลูกกับเมียผิดรึไง...พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อม...ฉันจะพาแกไปหาไอ้แก่รุ่นที่ 9...เพราะงั้นนอนซะสควอโล่”
พูดจบก็ดันชิ่งหลับไปก่อนซะงั้น!!จะหลับเร็วไปไหมพ่อคุณ!!!

นี่มันจะพากรูไปหาพ่อสามีแล้วงั้นหรอ!!!!

TBC.

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 7

5 ความคิดเห็น
P.7

เสียวนาทีที่ได้เห็นภาพบาดตา ทั้งที่น่าจะคุ้นชิน
แต่ทำไมกลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด...
หรือนี้จะเป็น...ความรู้สึกของแม่คน?
........................
..............
..........
...
“อ๊ะ!!อ๊า!!ท่านแซน...ซัน!”
เสียงหวานรัญจวนดังขึ้นในห้องของคนไข้ วีไอพี ที่กำลังทำกิจกรรมพิเศษกับนางพยาบาลสาวสวยในห้องพักแบบ First class
ร่างหนาปล่อยกายให้ขยับปลดปล่อยไปตามอารมณ์ราคะ ถึงมีสัมพันธ์ทางกายกับใครไปทั่วไม่เลือกหน้า (?)
แต่ชายที่ได้ชื่อว่าแข๊งแกร่งที่สุดในวาเรีย ก็ไม่เคยมีสัมพันธ์ทางใจกับผู้ใด....

หรืออาจจะมีแต่ไม่รู้ตัว?.....

“.................”
ไม่มีเสียงใดเร็ดรอดออกจากปากร่างสูง แซนซันไม่พูดอะไรซักคำเพียงแค่เร่งจังหวะให้เสร็จกิจ
ในใจพลานนึกไปถึง ร่างบางผมสีเงินที่เคยยาวพริ้วไสวทุกครั้งเมื่อต้องลม
แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงบ่าเพราะผู้เป็นเจ้าของประกาศตัดสัมพันธ์(?)กับเขา
ซึ่งตอนนี้ไอ้เจ้าของที่ว่าก็หายหัวไปไหนก็ไม่อาจทราบได้

แกอยู่ไหน?...สควอโล่...

ใจคิดถึงแต่ร่างเพรียวบางหารู้ไม่ว่าอีกไม่กี่อึดใจก็จะได้พบ...แต่ในสภาพแบบนี้ไม่พบเลยคงดีกว่า...

แอ๊ด!!!

“แน่ใจนะเว้ยไอ้หมอเวณว่ามันอยู่ห้องนี้แกพาฉันเข้าห้องผิดมา 4 รอบแล้........ว....”
มือบางเปิดประตูเข้ามาอย่างไร้มารยาทตามความเคยชิน ปากก็ด่าหมอหนุ่มที่ทำหูทวนลม
ก่อนที่เสียงจะขาดหายไปเมื่อพบว่าคนในห้องที่ตนรีบตามหากำลังเริงรักหักสวาทกับนางพยาบาลสาวสวยบนเตียงคนป่วย

ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่แพ้กับร่างสูงบนเตียงพยาบาลที่หันมาสบตาพอดี...

ไม่เข้าใจ...ทำไมเจอหน้ามันทีไร...ก็เล่น Sex seen อยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าทุกที...

“ว๊ายยย!!!!”
นางพยาบาลสาวร้องเสียงดังเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามาเห็นฉากหน้าอับอาย(แล้วทำไมไม่ล็อคประตู!)
หล่อนรีบจัดเสื้อผ้าก่อนจะวิ่งออกนอกห้องไป แต่เมื่อพบกับร่างของหมอใหญ่ประจำโรงพยาบาลขาเรียวก็แทบทรุด

ดวงตาสีฟ้าที่เคยสดใสของจ๊อตโตะกลับนิ่งสงบเย็นชาไม่ต่างกับตอนที่ปลาทูน่าแห่งวองโกเล่เข้าโหมดไฮเปอร์

“ไล่ออก! ไส่หัวไปซะ”
น้ำเสียงแข็งฉายวาวเคะราชินีทำเอา ร่างชะนีน้อยชุดพยาบาลสั้นสะท้าน

“คุณหมอใหญ่...ขะ..ขอโทษค่ะ!!!”
หล่อนร้องอ้อนวอนพรางขอร้องร่างตรงหน้าเพื่อไม่ให้ไล่เธอออก
แต่ชายดวงตาสีฟ้าไม่เพียงไม่ชายตามองกลับเดินผ่านแล้วจับมือสควอโล่ที่ยืนนิ่งหมายจะลากฉลามสติหลุดให้ออกไปจากสถานที่แห่งนี้....

“ไปเถอะคุณ...เครียดมากอันตรายนะ...”
พูดบอกเสียงเบาเพื่อเรียกสติร่างเพรียว
มือที่สั่นเทาของสควอโล่เผลอบีบมือนุ่มนั้นอย่างต้องการที่ยึดเหนี่ยวสติที่หลุดลอยเพราะความตกใจ

ในใจของพิรุนสีเลือดยังคงหาคำตอบของที่มาของ Sex seen ที่ตนได้เจอจนชินตา
นี่อาจจะเป็นสัญชาตญาณ ทั้งที่น่าจะชินชากับเรื่องแบบนี้แค่ครั้งนี้กับเจ็บเป็นพิเศษ
พอเป็นแม่คนแล้วทำไม่ถึงรู้สึกเสียความรู้สึกเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว...

แต่เอ๋?เด็กในท้องไม่ใช่ลูกมันนี้หว่า...หรือนี่จะเป็นปรากฏการ เดจาวู (เกี่ยวกันไหม?)
หรือมันจะเครียดเรื่องที่เขาด่ามันไร้สัมทภาพทางเพศเลยต้องทดสอบ? ใช่แน่ๆ

แซนซันมองดูภาพร่างบางในชุดคนป่วยของโรงพยาบาล
สวะหัวทองที่ใส่ชุดเหมือนหมอกุมมือ ฉลามสวะของเขาอยู่(แน่ใจว่าของป๋า?)

เมื่อร่างบางของเคะราชินี เอ๊ย!แฝดทูน่ากลับชาติมาเกิด ไม่ใช่!
คุณหมอหัวทอง เมื่อเห็นสายตาวาวโรจของร่างสูงในห้องผู้ป่วย ก็พรั้นครุ่นคิดบางอย่างก่อนสั่งคนข้างๆอย่างถือสิทธิ์เสียเต็มประดา

“กลับไปพักที่ห้องก่อน”
เสียงของจ๊อตโตะเริ่มเข้มขึ้น สควอโล่พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายก่อนหันมาสบตากับแซนซันครู่หนึ่ง แววตาตัดรอน(?)
ทำเอาหัวใจของ เอกนภาแห่งวาเรียกระตุกวูบ....

“หายหัวไปไหนมาไอ้สวะ!!”
เสียงตวาดไม่ทันคิดนั้นทำให้ร่างเพรียวสะดุ้ง
ดวงตาสีแดงวาวโรจเมื่อเห็นท่าทางว่าง่ายที่ร่างเพรียวแสดงต่อหมอสวะ

“ฉะ..ฉัน...ฉันรู้สึกไม่ดีจะกลับไม่นอนพัก..”
สควอโล่เมินคำถามของร่างสูงสบัดมือของหมอหนุ่มออกแล้วเดินผละออกไป

มันต้องโมโหเรื่องที่ด่ามันไร้สมัธภาพทางเพศแน่ๆ เผ่นก่อนเหอะ!!

ว่าแล้วหลามน้อยที่ลืมโกรธก็รีบตีครีบหนีไป
ทิ้งไว้เพียงคนที่เข้าใจผิดคิดว่าร่างบางผมสีเงินเสียใจเพราะเห็นภาพบาดตารีบพุดลุกจากเตียงคนป่วย

ร่างสูงผมดำลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อยอย่างเร่งรีบหมายตามไปลากตัว(อดีต)ลูกน้องใต้บังคับบัญชา
แต่กลับโดนขวางโดยหมอหนุ่มผมทองที่มีใบหน้าคล้ายคลึงวองโกเล่รุ่นที่ 10 ปลาทูน่าอัพเกรดพันธุ์ดี

“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”
พูดออกไปอย่างสุภาพทั้งที่สายตาบ่งบอกว่าจะฆ่าร่างสูงเอาง่ายๆ รังสีเคะราชินีแผ่ซ่าน ทำเอาร่างสูงรู้สึกได้

ไอ้หมอสวะตัวเตี้ยนี้ อัพเคะเหนือชั้นกว่าไอ้สวะทูน่านั้นหลายขุม!

“แต่ฉันไม่มีเรื่องต้องคุยกับแกไอ้สวะ!”
พูดออกไปอย่างหัวเสียเมื่อเห็นสายตาชวนหงุดหงิด รีบหาเหตุเดินหนีเพราะไม่มีภูมิคุ้มกันเคะราชินี
แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันกลับเดินมาขวางยิ่งทำให้แซนซันอารมณ์เสียหนักกว่าเก่า

บรรยากาศมาคุประทุขึ้นแผ่ขยายเป็นวงกว้างหากใครมาเห็นทั้งสองคนในตอนนี้คงต้องคิดว่าตนเองตาฝาดเป็นแน่
เมื่อทั้งคู่ต่างมี สิงโตสีดำ และ สิงโตสีทอง เป็น BG ด้านหลัง

“แม้ว่าจะเป็นเรื่องของสควอโล่?”
เป็นคำถามที่ได้ผลฉะงักแซนซันนิ่งอึ้งก่อนจะยอมเดินเข้าไปพูดคุยกับคุณหมอดีๆ


เมะซึน SM เมื่อทำตัวว่าง่ายเมื่อไหร่มันก็เหมือนแมวเชื่องๆ
หน้าที่ 18 บรรทัดที่ 27,
อ้างอิงจากตำราลับเคล็ดลับอัพเคะราชินี
โดย จ๊อตโตะ(หืม?) วองโกเล่รุ่นที่ 1



“มันโกรธชัวว์...โธ่เอ๊ย!!ทำไมตอนนั้นไม่คิดว่ะว่าด่าไปแล้วมันจะอาฑาตบรรลัยแน่ๆถ้ามันตามมากระทืบแล้วยิ่งในสภาพแบบนี้หนีไม่ได้อีก โว๊ยยยย!!”
หลามน้อยสติหลุดพรึมพร่ำขึ้น ใจก็พลานคิดวกวนหาทางหนีทีไล่อย่างเร่งรีบ
ขาเรียวเดินฉับๆไปโดยไม่มองทางจนเผลอไปชนกับร่างปริศนา

ตุบ!

“เฮ้ยเดินดีๆดิว่ะ”
เสียงด่าเขาไม่ดูตัวเองดังขึ้น สควอโล่ทำท่าทางไม่พอใจใสคนที่ตนเดินชนก่อนจะพบว่า
ร่างตรงหน้าคือคุณพ่อ(จะใช่หรอ?)หมาดๆนี่เอง

“สควอโล่? ไม่สบายมาเดินทอดน่องอย่างนี่ได้ไง”
ดีโน่บ่นขึ้นก่อนพยุง(ลาก)ตัวคนป่วยหัวเงินไปพักผ่อนที่ห้อง
สควอโล่เริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นว่าร่างสูงของ สามี(?) ทำตัวไม่รู้เรื่องรู้ราว

“เอ้า...นอนๆๆคนท้องต้องพักผ่อนมากๆ”
ดีโน่พูดเสียงสดใสราวกับเป็นเรื่องปกติ
แต่ร่างบางที่ตอนแรกกำลังจะนอนบนเตียงกลับพุดตัวลุกขึ้น

“แกว่าไงนะ?ไอ้แหย่?”
เสียงกังวานพูดออกไปอย่างไม่มั่นใจ
อเกนพรีซซซซซ!!ขอฟังชัดๆ!

“คนท้องต้องรีบนอน!”
มันยังมีหน้ามาย้ำ!

“แกรู้!!รู้ว่าฉันท้อง!ใครบอกแก!!ไอ้หมอเวณนั้นใช่ไหมห๊ะ!!”
ร่างบางเริ่มรนรานอยู่ไม่สุข ดีโน่หัวเราะแห้งๆพรางนึกไปถึงตอนที่ได้รับจดหมายปริศนาเมื่อเช้าจากโรงพยาบาล
ในจดหมายระบุชัดเจนว่าสควอโล่ท้อง และคนเป็นพ่อก็คือ...

“แต่นั้นไม่ใช่ลูกฉัน...นายอาจจะยังไม่รู้..”
คำพูดของร่างสูงหัวทองทำเอาร่างเพรียบบางใจสั่นกระตุกวูบ ดวงตาสีฟ้าไหวละริก

“ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว!!นี่แกจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม!!”
ร่างบางด่าพรางทำหน้าจะร้องไห้ ดีโน่ชักอยากจะบ้าเมื่อเห็นเพื่อนวันยเยาว์ทำตัวเป็นคุณแม่ลูกอ่อนที่โดนสามีทิ้งเข้าไปทุกที

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น..แต่จะบอกว่าเลือดที่นายใช้ไม่ใช่เลือดฉัน..”

“แล้วมันเลือดใคร! แกอย่ามามัวก็ฉันเห็นแกเจาะเลือดกับตา!!”
สควอโล่เริ่มโวยวายเมื่อดีโน่ทำท่าทางจะไม่รับผิดชอบ(?) ร่างสูงหยิบผลตรวจให้ร่างบางดูก่อนที่ดวงตาสีฟ้าจะเบิกกว้าง...

..........................
.................
...........
......

“มีลูก?กับใคร?”
เสียงเข้มนั้นดังขึ้นเหมือนกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินจากคุณหมอตรงหน้า

“กับคุณ...สควอโล่กำลังมีเด็กที่เกิดจากเลือดของคุณ...”
คำเน้นย้ำนั้นดังขึ้นอีกครั้งราวย้ำเตือนความจริงที่ไม่น่าเชื่อถือ

“แล้ว?”

“เด็กในท้องเป็นลูกของคุณกับสควอโล่....”

ลูกของคุณกับสควอโล่…………..
ลูกของคุณกับสควอโล่………………….
ลูกของคุณกับสควอโล่……………………..
ลูกของคุณกับสควอโล่………………………….
ลูกของคุณกับสควอโล่.........................................................

เสียงออโต้ซาร์วทำเอาสติหลุด เอกนภากำลังช๊อกกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างสูงทุบกำปั้นกับโต๊ะดังปังก่อนเถียง

“มันจะท้องกับฉันได้ยังไง ฉันยังไม่ได้ XXX กับ OOO แถมยังไม่เคย XOXOXO กับมันเลย แล้วมันจะท้องได้ยังไงไอ้สวะ!!”
แซนซันเข้าขั้นโคม่า สติร่างสูงขาดสะบันในใจเต้นรัวไม่เข้าใจตัวเอง ว่าดีใจหรือเสียใจ...

“คุณไม่เชื่อก็ไม่เป็นอะไร...ผมแค่อยากจะบอกคุณไว้ว่าอย่าให้สควอโล่รับงานที่อันตรายเพราะมันเป็นอะนตรายต่อแม่และเด็ก
ตอนแรกก็จะฝากมามอนมาบอกคุณแค่พอบอกว่าเป็นลูกคุณเท่านั้นละก็สลบไปเลย...ไม่ไหวๆ”

ใครมันจะไปไหว...บอกว่าเป็นลูกของชายที่อันตรายติดอันดับ 1 ใน 5 เลคกิ้งมาเฟียขนาดนี้

“ไอ้สวะนั้นรู้ไหมว่าเป็นลูกฉัน...”
ถามออกไปใจก็นึกหวั่น ถ้ามันรู้มีหวังขอทำแท้งเอาเด็กออกชัวว์!!

“ไม่รู้...ตอนแรกสควอโล่เลือกใช่เลือดของ ดีโน่ คาบัคโลเน่ แต่ผมได้รับคำสั่งตรงจาก วองโกเลารุ่นที่ 9 และ 10 ให้ใช้เลือดของคุณ
แต่อีกสักพักคงรู้เพราะผมบอก ดีโน่ ไปแล้วว่าในท้องเป็นลูกคุณไม่ใช่เขา”
จ๊อตโตะอธิบาย แซนซันตอนนี้มีท่าทางนิ่งเงียบจนน่าแปลกใจ

หรือช๊อกจนวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว....

ไอ้แก่กับไอ้หนุนั้นมันวางแผ่นทั้งหมดใช่ไหม!!ที่ใช้เลือดเขา ได้ทั้งสะใภ้ กับ ได้หลาน!! ยิ่งนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนี่หว่า!

แต่เดี๋ยวก่อน....

“แกบอกว่าไอ้ฉลามสวะมันเลือก ไอ้ม้าสวะ ใช่ไหม? ทำไมไม่เลือกฉัน..มันรักฉันไม่ใช่รึไง?”
เป็นคำถามที่ร่างบางอยากจะตบกบาลให้ร่างสูงหายโง่!

นี่พ่อคุณเล่นพาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไปเริงรักลั้นล้าในปราสาท ไม่พอยังไปตบเขา และสั่งให้ขอโทษผู้หญิงเกรดต่ำ
ทำร้ายร่างกายสารพัด ทั้งทุบตี ปาแก้ว สควอโล่ไม่ใช่หนุ่ม M นะเว้ยจะได้มีความสุดตอนโดนกระทืบ!
ยังมีหน้ามาถามว่าทำไมไม่เลือก ทำตัวเป้นหนุ่ม SM ซึนเดระ ขนาดนี้ ถ้าไม่รู้ตัวก็ไม่รู้จะพูดไงแล้ว!

“ไม่รู้สิ...”
และแน่นอนข้อความข้างบนนั้นคุณหมอจ๊อตโตะคนเก่งก็คงได้แต่พูดในใจ

“มันอยู่ไหน?”
แซนซันถามออกมาพรางยันตัวลุกขึ้นด้วยท่าทางนิ่งสงบ

“จะไปทำไม ถ้าไปทำร้ายร่างกายขอบอกไว้ก่อนว่าถ้าเด็กแท้งสควอโล่ก็ตายด้วย!”
จ๊อตโตะพูดดักร่างสูงหันหน้ามามองหมอสวะข้างกายช้าๆก่อนกระตุกยิ้มบาง

“จะไปเยี่ยมเมียของตัวเองที่ท้องอ่อนหน่อยไม่ได้รึไง?”


TBC.

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 6

1 ความคิดเห็น
P.6

“ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ?”
เสียงของหมอหนุ่มถามขึ้นกับ “ญาติ” คนไข้ของสควอโล่ เด็กทารกอัลโคบาเรโน่
ไวเปอร์หรือมามอนนั่งมองหน้าหมอหนุ่มนิ่ง ก่อนพยักหน้า....

“ใช่ฉันเอง...”
เสียงเล็กๆนั้นบอก ท่าทางกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัดทำให้
คุณหมอมือหนึ่งเริ่มคิดภาพว่าเด็กตรงหน้าเป็นคนดูแลบัญชีของวาเรียได้ยังไง

ชักเริ่มสงสัยแล้วสิว่าวาเรียนี่อยู่กันยังไง...

“เฮ้ยแก!!มาม่อนไหงเป็นแกมาได้ละว่ะเนี๋ย..”
สคอโล่ในชุดผู้ป่วยเดินออกมาจากห้องพิเศษที่อยู่ติดของของคุณหมอมือหนึ่ง
ร่างเพรียวผมเงินมีท่าทางกระชับกระเชงจนดูไม่เหมือนคน “ท้อง”สักนิด

“นี่คุณ...บอกให้นอนเฉยๆฟังไม่รู้เรื่องรึไง...หรือต้องให้ผมพูดภาษาปลาเนี๋ย”
คุณหมอดุเข้าให้อย่างหงุดหงิดตลอดวันที่เขารับงานอื่นไม่ได้ก็เพราะ
มีปลาฉลามที่ชอบอยู่ไม่สุขอยู่ในการดูแลเนี๋ยละ

ให้ตายเหอะ!!จะอยู่เฉยหน่อยได้ไหมเนี๋ยยยย!!

“เอาน่า...แล้วไหงแกทำผมสีทองละว่ะเนี๋ย”
สควอโล่มองอย่างแปลกใจเมื่อคุณหมอผมสีชาในอดีต
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีทองเหมือนของม้าพยศหนุ่มแห่งคาบัลโลเน่แทนซะแล้ว...

“ก็แค่คิดว่าสีทองมันแจ่มดีเท่านั้นละ”
ดวงตาสีฟ้าหันมามองสบคนถามอย่างแปลกใจ คำตอบสั่นง่ายได้ใจความทำให้สควอโล่ยิ้มแหยๆ

นี่คงไม่ใช่ว่า...เห็นผมไอ้ดีโน่มัน สวยก็เลยไปทำตามใช่ไหมเนี๋ย....
แต่มองไปมองมาหน้าตาชักคล้ายๆใครกันนะ?

“เอาละ...ในเมื่อคนไข้กับญาติก็อยู่กับพร้อมผมจะพูดเกี่ยวกับการดูแลตัวเองในระหว่างตั้งครรถ์นะ...อย่างแรกคือห้ามให้คุณสควอโล่ไปทำงานที่ต้องใช่แรงหรือต่อสู้เพราะจะมีผลกระทบกับร่างกายและเด็กในท้อง ข้อสอง เรื่องอาหารการกินต้องบำรุงเป็นพิเศษ ข้อที่สามต้องมาให้ผมตรวจ 2 อาทิตย์ 1 ครั้ง ข้อที่ 4 ต้องพักผ่อนให้มากๆ และข้อสุดท้าย กรุณาอย่าไปทำเรื่องอย่างว่ากับใครนะคุณ อันตรายต่อเด็ก”
กฏ 5 ข้อที่ออกมาจากปากคุณหมอ มาม่อนจดเอาไว้ราวกับเป็นการบ้านวิชาคณิต

ไอ้ข้อ 1 – 4 น่ะเข้าใจ แต่ข้อ 5 มาบอกทำเพื่อ!!!

สควอโล่ทำท่าจะโวยวายเมื่อได้ยินคำสั่งคุณหมอทั้ง 5 ข้อ แต่ก็ต้องโดนไล่ออกไปก่อน เพราะคุณหมอต้องการคุยกับ ญาติ 2 ต่อ 2

“นี่คุณมาม่อน....สำหรับเรื่องเลือดที่ผมอยากให้คุณรู้ไว้”
เสียงนุ่มนั้นเกรนนำ ทำให้ทารกน้อยสนใจ

“เลือดของคาบัลโลเน่มีปัญหา?”
หมอหนุ่มเพียงส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำถาม และถอนหายใจราวกับเรื่องร้ายแรง

“ความจริงแล้วเลือดที่ฉีดเข้าไปเป็นเลือดของ...........”

.........................
...........
......
..

“อะไรกันว่ะแค่นี้มีลับลมคมใน คนท้องมันฉันนะเว้ย!!”
ร่างบางนั้นบ่นกระปอดกระแปดอย่างหัวเสีย พรางเริ่มนั่งคิดว่าหมอหนุ่มหน้าตาเหมือนใครที่ตนรู้จัก
โปรแกรมรันหน้าตาเริ่มวิ่งในสมองของปลาฉลามน้อย

อืออ...ใครกันหว่า หน้าตาดูซื่อๆ แต่ตอนจริงจังก็เหมือนเสะขั้นเทพ?
ผมสีทอง? ไอ้คนผมทองที่เรารู้จีกมันก็มีไม่เยอะด้วยสิ...

ไอ้ดีโน่? ไม่ใช่เมื่อวานก็อยู่ด้วยกันไม่เห็นจะเหมือนเลย
บาจิล? ไอ้เด็กนั้นมันคมสีชานี่หว่า
ตาเหม่งร้านขายปลาทูน่า? ไม่ใช่ๆก็ตาลุงนั้นเหม่งนี่นา
สวะหัวทองร้านหนังสือ?ไม่ๆนั้นแค่หนอนหนังสือธรรมดา
เฮียที่ขายข้าวมันไก่?แต่นั้นก็หัวดำ

ความคิดเริ่มจะออกห่างความเป็นจริงเข้าไปทุกที ร่างเพรียวเริ่มคิดถึงสิ่งอื่นที่พอจะนึกได้บ้างขึ้นมาแทน

จะว่าไปถ้าหมอนั้นถอดแว่นออกจะเป็นไงน่า?....
ถ้าผมมันไม่ใช่สีทอง แล้วตามันไม่ใช่สีฟ้า...ไม่ใส่แว่น แล้วทำตัวซื่อๆ...มันเหมือนกับ...

“อ่าใช่แล้ว!!!เจ้านั้นไงละ!!”
เสียงตะโกนราวบรรลุสัจจธรรมดังขึ้น เหล่านางพยาบาลและผู้ป่วยละแวกนั้นหันมามองร่างเพรียวที่ทำเสียงดังเป็นตาเดียว

“เฮ้ยย!!มองหาอะไรกันฟ่ะ!!”
สควอโล่ตวาดใส่ พรางทำท่าทางหงุดหงิด

ครืดดด!!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับร่างเพรียวของคุณหมอที่เดินออกมาพร้อมกับมือนั้นถือกระทะสีดำขนาดเหมาะมือออกมาด้วย

ผัวะ!

“เงียบๆหน่อยสิคุณ...คนเป็น ‘แม่’ น่ะทำตัวก้าวร้าวมากเด็กจะก้าวราวตามนะ”
คุณหมอหนุ่มแว่นที่บัดนี้หัวทองไปเสียแล้วบ่นขึ้นหลังจาก พี่แกเอากระทะจากที่ไหนไม่รู้มาฟาด กบาลฉลามน้อยดังผัวะ

นี่แกมีความเป็นหมอยู่หรือป่าวหา!!

“แล้วหมอเวนที่ไหนเขาเอากระทะฟาดหัวคนท้องกันบ้างละว่ะ!!”
สควอโล่ก็โวยกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ร่างนั้นดูไม่ใส่ใจ มือเรียวลูบที่รอยบุบของกระทะราวกับเสียดายของ

“มามอนละ?”

“สติหลุดไปแล้ว...พอพูดเรื่องอะไรนิดหน่อยให้ฟังก็ช๊อคสลบไปเลย”
คำบอกกล่าวเริ่มทำให้สควอโล่อยากรู้ว่า หนุ่มแว่นพูดอะไรกับอัลโคบาเรโน่หนูน้อย
คุณหมอเดินเข้าไปนั่งเยียดตัวในห้องพักของสควอโล่ เพราะว่าไม่อยากไปปลุกร่างเล็กของเด็กน้อยที่หลับ (สลบ) อยู่อีกห้อง

นี่แกไปพูดอะไรให้เด็กมันฟังเนี๋ย!!!

“นี่ๆพูดเรื่องอะไรกันน่ะ?บอกมั้งดิ”
ท่าทางอยากรู้อยากเห็นทำให้หมอหนุ่มแปลกใจ เขายันตัวขึ้นและยื่นหน้าเข้าใกล้ร่างที่สูงเพรียวกว่า

“ไม่บอก”
ตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะยื่นยาบำรุงครรถ์มาให้เป็นของตอบแทนแล้ว
หนุ่มแว่นจอมกวนส้นตริงก็นอนแผ่ลงบนเตียงคนไข้อย่างอ่อนแรง

เฮ้อ...พึ่งรู้ว่าเป็นหมอประจำวองโกเล่ แล้วมันจะเหนื่อยแบบนี้ รู้งี้ตอนนั้นไม่น่ารับงานเพราะเงินดีเลยแฮะ

“เฮ้ย!!นี่แก!งานการไม่มีทำรึไงมานอนกลิ้งเตียงของฉันเนี๋ย”
สควอโล่ทำท่าทางไม่พอใจเมื่อหนุ่มแว่นบนเตียงเริ่มกลิ้งเกลือกไปมา

ฟันมันสักฉับจะเป็นอะไรไหม!

“เออใช่...ได้ข่าวมาว่าบอสของคุณอยู่อีกตึกหนึ่งด้วย..ไปเยี่ยมไหมละเดียวผมบอกห้องให้”
คำพูดนั้นทำให้ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจ

แซนซันเข้าโรงพยาบาล!!!

“แซนซันเป็นอะไร!!”
ท่าทางกระวนกระวายและร้อนใจนั้นทำให้ร่างสูงนึกสนุก

“ก็หนักอยู่...ในช่วงที่รอ อัลโกบาเรโน่นั้นตื่น จะไปไหมละ?”
ไม่รีรอที่จะตอบสควอโล่ฉุดกระฉากลากถูคุณหมอหนุ่มให้ออกจากห้องตามไปด้วย
หนุ่มแว่นถอนหายใจ เมื่อคิดได้ว่าไม่นาพูดเลยให้ตาย

“ยังไงบอกเลยนะว่าผมจะไปด้วย”
หนุ่มแว่นพูดออกไปอย่างเบื่อหน่ายเหล่า
นางพยาบาลเมื่อเห็นหมอใหญ่ของโรงพยาบาลโดนฉุดอยู่ต่างก้มหัวทำความเคารพเป็นแถว

“มาแล้วไม่ต้องพูดมาก!!”

“นี่คุณ.....”

“อะไรละว่ะ!!!”

“ผิดทางแล้ว”
พูดเพียงแค่นั้นทำเอาสควอโล่เบรคแทบไม่ทัน!

“แล้วทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้ละว่ะ!!!แกกก!”
ฉลามหนุ่มหัวเสียหนักเข้าไปใหญ่ คุณหมอแกะมือออกจากการจับกุมแล้วเดินนำหน้า

“ตามมา...แล้วก็เรียกชื่อผมบ้างก็ดีนะ..ยังไง 9 เดือนนับจากนี้เราต้องเจอกันบ่อยๆอยู่แล้ว”
ร่างนั้นพูดขณะเดินนำไปอย่างช้าๆ สควอโล่ทำหน้าแปลกใจก่อนภาพของคนที่อยู่ในความคิดจะซ้อนทับขึ้นมา
ภาพของคนที่หน้าเหมือนกับหนุ่มแว่นหัวทองอย่างกับตัวก๊อปปี้

“แกน่ะ...ชื่อเจมส์ ?”
คำถามห้วนๆทำให้คุณหมอเงียบไปพักหนึ่งก่อนหันหน้ากลับมา
แว่นตาถูดถอดออกมาเช็ดทำให้ สควอโล่เริ่มคิดว่าตัวเองตาฟาดแหงมๆ

“เรียกผมว่า จ๊อตโตะ ก็ได้”
ตอบเพียงแค่นั้นก่อนสวมแว่น และเดินนำหน้าไป

ใช่แล้วหน้าของไอ้หมอนั้น เหมือนไอ้หนูรุ่นสิบอย่างกับแกะ จะมีก็ตรงสีผม กับสีตา แล้วก็ผมที่ไม่ชี้ฟู เท่านั้นละที่ไม่เหมือน

นอกนั้นเหมือนหมดเลย!!

“แล้วจะนิ่งอีกนานไหม?ไม่ไปแล้วรึไงหาแซนซันน่ะ”
จ๊อตโตะถามออกมาเมื่อสควอโล่ยืนนิ่ง ร่างเพรียวนั้นเหมือนกับจะพึ่งนึกได้เลยเดินมามาติดๆ

ตกลงแซนซันมันเข้าโรงพยาบาลมาทำไมว่ะเนี๋ย?

.....................
..............
........
...
..


TBC~

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 5

4 ความคิดเห็น
P.5

..................
........
...
.

“นะๆๆๆๆๆไปบริจาคเลือดเถอะ เผื่อพ่อไม่สบายไง”
ชายแก่ วองโกเล่ รุ่นที่ 9 เกาะขาลูกชายอย่างออดอ้อน
ช่างเป็นภาพที่ชวนอนาถใจยิ่งนักเมื่อชายแก่คราวปู่มาทำท่าทางออดอ้อนเช่นนี้

“อยากได้แก ก็ไปหาเลือด พวกโรคจิตเองละกัน”
ท่านลูกชายสะบัดหนีอย่างเหลืออด ผู้พ่อก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี

“แต่พ่ออยากได้เลือดลูกนี้นา..นะๆๆๆๆ”

“โว๊ยยยย!!อะไรนักว่ะก็ได้!!”
แซนซันชักจะทนไม่ไหว เออ!!ไปก็ได้!!

ทำไมชีวิตฉันถึงเฮงซวยขนาดได้พ่อ ไม่สมประกอบได้ขนาดนี้ฟ่ะ ลูกน้องแต่ละคนก็ไม่ปกติ ชีวิตของคนที่ชื่อ แซนซัน มันมีอะไรดีบ้างเนี่ย!!
ดีก็แค่มีผู้หญิงมาให้เล่นทุกคืน มีเงินให้ใช้เป็นฟ่อน อย่างอื่นไม่มีดีซักอย่าง!!!

……………….
………..
……..
….

โรงพยาบาล

“นี่จะดีหรอ...ฉันไม่ได้เลือดกรุ๊ปเดียวกับนายนะ...จะเอาเลือดฉันไปทำไม”
เสียงม้าพยศแห่ง คาบัคโลเน่ พูดขึ้นเมื่อเพื่อนของตน ยื่นถุงเก็บเลือดและสายน้ำเกลือมาให้

“เอาเลือดแกมาให้ฉัน...ฉันกำลังจะตายและต้องใช้เลือดแก”
สควอโล่พูดขึ้นอย่างไม่แยแส สีหน้าที่ซีดเผือกของม้าหนุ่มผมทองซักนิด
คนฟังตัวสั่นงิกๆพรางมองร่างเพรียวตั้งแต่หัวจรดเท้า..

มันเหมือนคนกำลังจะตายตรงไหนว่ะ!!!

“ฉันว่าไม่เหมาะมั้ง~”
ดีโน่พยายามเกลี้ยกล่อมร่างบาง หนุ่มผมทองมองไปทางคุณหมอหน้าอ่อนที่นั่งดูดนมสตอเบอรี่จวบๆอย่างขอความช่วยเหลือ
หนุ่มผมสีชาเหมือนจะเห็นใจ เดินเข้ามาใกล้และวางมือลงที่ไหล่ของสควอโล่ พร้อมทำสีหน้าหนักใจ

“นี่ๆคุณสควอโล่....เลือดน่ะต้องบิ้วอารมณ์ให้ดีๆหน่อยนะถึงจะออกมาได้คุณภาพ”
ไอ้คุณหมอเฮงซวยพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะหันไปมองเอกสารในมือต่ออย่างไม่ใส่ใจ

สนใจกรูหน่อยเด้!!!

“เอาละ!!บิ้วอารมณ์ดีๆแล้วไปนอนบนเตียงซะไปไอ้ม้าพยศ...”
พี่แกสั่งไม่สนใจคนฟัง หมอหนุ่มหันมายิ้มก่อนจะพูดเพียงสั่นๆกับเขาว่า

“ทำใจเถอะครับ...มันไม่เจ็บหรอก..แต่โคตรเจ็บเลย”
แล้วมาบอกกรูทำเพื่อ!!!

ว่าเสร็จเฮียแกก็ฝังเข็มเข้าเนื้อทันที เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นในห้องของคุณหมอ มือหนึ่ง
ม้าพยศต้องสินชื่อก็เพราะเข็มฉีดยาก็วันนี้เนี๋ยละ โลหิตสีแดงสดไหลลงถุงผ่านสายน้ำเกลือ
รหัสบนถุงมีลายมือหวัดที่เขียนเอาไว้ว่า “S71” ไม่รู้ว่าด้วยขี้เกียจตั้งตัวเลขหรือเจตนา

แต่ว่าถุงเลือดนี้จะสร้างเรื่องให้ไม่น้อยเชียวละ...

.....................
..............
........
...
.
“บริจากเลือด”
เสียงเข้มพูดขึ้นกับหมอหนุ่มในห้องส่วนตัวเพื่อบริจารเลือด แซนซันนั่งมองเข็มตรงหน้าด้วยความนิ่งเฉย
หนุ่มแว่นตรงหน้าก็ไม่มีทีท่าจะกล้าฝังเข็มเขา เมื่อร่างสูงทนไม่ไหว จึงแทงฉึกเข้าเนื้อตัวเองซะงั้น!!

อืดอาดนัก!!

โลหิตทรงค่า ของนภาสีนิลแห่งวองโกเล่ ไหลสู่ถุงเก็บเลือดผ่านสายน้ำเกลือ แซนซันนั่งนิ่งมองเลือดของตน อย่างแปลกใจ
ไม่มีโอกาสบ่อยนักที่เขาจะเลือดออก แตพอพูดถึงเลือด ก็ต้องทำให้นึกถึงคนที่ชอบมาป่วนเปี่ยนใกล้ๆ
พร้อมกับ เลือดที่โชกตัวทุกครั้งหลังจากกลับมาจากทำภารกิจ

ไอ้ฉลามเฮงซวย...อย่าคิดว่าฉันจะง้อแกซะให้ยาก
....ให้มันรู้ไปซิว่ะ..ขาดแกไปสักคนแล้วฉันจะอยู่ไม่ได้...

หยิ่งว้อย!!

“อ่า..เสร็จแล้วนะครับท่านแซนซัน เชิญพักผ่อนก่อนจะครับ”
คุณหมอรีบจรรีจากไปพร้อมถุงเลือดที่มี รหัสเขียนไว้อย่างบรรจงว่า “S.71” แซนซันนอนมองเพดานสีขาวในห้องพักส่วนตัว

“แกรีบๆกลับมาขอโทษฉันซะดีๆสควอโล่”
พูดขึ้นลอยๆเพียงแค่นั้น ก่อนจะหลับตาลง ก็ในเมื่อศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่ ใครจะยอมแพ้ก่อนกัน


ฉันจะไม่มีทางยอมไปขอโทษแกก่อนคอยดูเหอะ!!

……………..
………..
……

.
“นี่คุณสควอโล่พร้อมนะ...”
หมอ เจมส์ ถามขึ้นกับร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงเตรียมถ่ายเลือด
เลือดของดีโน่ถูกนำไปห้องแช่ก่อนเพื่อเตรียมเลือดให้พร้อม 30 นาที
สควอโล่ดูมีท่าทางเป็นกังวนเล็กน้อยจนหมอหนุ่มต้องยิ้มขำ

“นี่คุณ...ไม่ต้องเครียดหรอกน่า..ผมน่ะมือหนึ่งของที่นี่นะ”

“แล้วแกเป็นที่เท่าไหรของที่อื่นว่ะ?...”
สควอโล่พูดขึ้นลอยๆ จะบอกว่าไม่กังวนคงไม่ได้ ตั้งแต่ไล่ดีโน่มันกลับไป เขาก็เริ่มมีอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
ไม่รู้ว่าควรจะบอกเจ้าของเลือดดีรึป่าวว่ามันจะเป็นพ่อคน แต่พอเห็นหน้าที่เหมือนจะร้องไห้แล้วก็ไม่กล้าพูดออกไปซักคำ
ก็ได้แต่ไล่มันกลับไปไม่ให้รับรู้ว่า เกิดอะไรขึ้น...

“ผมไม่ปล่อยให้คุณตายหรอก..อีกอย่างเลือดของ คาบัคโรเน่ที่ได้มา ก็มีดีกรีพอสมควรยังไงก็รอดชัวว์”
คำพูดให้กำลังใจถูกเอ่ยขึ้น โดยคุณหมอมือหนึ่งที่ปากหน้าหารองเท้ามากระแทกซัก ที สองที
หนุ่มผมสีชาก้มมองดูนาฬิกาที่บอกเวลา ว่าควรทำการถ่ายเลือดได้แล้ว...

ถุงเลือดถูกนำออกมาจากกล่องแช่ สายยางและเข็มถ่ายเลือดถูกฝังเข้าที่บริเวณท้องน้อยของสควอโล่
ถุงเลือดถูกแขวนขึ้นที่ต้นเสา โดยที่หน้าถุงนั้นเขียนไว้ว่า...

“S.71”

ไม่มีใครรู้เลยว่า อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป หากรู้ว่าเลือดที่ถูกถ่ายเข้าไปเป็นเลือดของใคร
แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งนี้ละ ที่รู้ดีไปเสียทุกอย่าง หมอหนุ่มมองปริมาณเลือดที่เริ่มหายไปจากถุงด้วยสายตาเรียบเฉย
ยานอนหลับทำให้สควอโล่หลับไปแล้ว ที่เหลือก็แค่รอดูให้เลือดหมดก็พอ

“จะให้เด็กออกมาแข็งแรง ก็ต้องหาเลือดที่ดีกรีแรงหน่อยซิ...ทีนี้ก็เสร็จไปอีกหนึ่งงาน”
เสียงนุ่มพูดขึ้นลอยๆพรางมองไปซองจดหมายสีขาว ที่จ่าหน้าซองถึงตนโดยมีกำกับผู้ส่งด้วยตัวเลขสีส้ม

/ 27 /
..............................
................
.......
..
.
TBC.

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 4

1 ความคิดเห็น
Part 4

“จะ..จะเป็นไปได้ยังไงฉันเป็นผู้ชายนะ..จะท้องได้ไงเล่า!แล้วไอ้ที่จะตายน่ะคืออะไร”
ฉลามหนุ่มเริ่มออกอาการสติแตกอย่างเห็นได้ชัด จากความรู้สึกของร่างกายตัวเองก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่ามีอะไร
แปลกๆอยู่ในตัวของเขา แต่จะให้เชื่อว่า ผู้ชายที่แมนขนานฉลามบุกเรียกพี่เนี่ยนะ ท้อง!!

แล้วกรูท้องกับใคร!!

นี่เป็นลูกไม่มีพ่อหรอเนี๋ย!!!

“สารที่คุณได้รับการฉีดจาก ด๊อกเตอร์ โซเนีย จาก ดีเอโก้ แฟมิรี่ คือตัวอย่างทดลองอันเดียวที่ได้ผล หากว่าฉีดสารนี้เข้าร่างกาย
ก็จะทำให้ตายได้ภายในเวลา 3 วินาที แต่ถ้าหากฉีดได้พอเหมาะ และ ร่างกายผู้รับสารเข้ากันได้กับยา ก็จะทำปฏิกิริยาให้ ตั้งครรภ์
แต่ว่าถ้าในเวลา 3 วัน คุณไม่ได้รับสารที่จะเพิ่มเสถียรภาพให้กับ สารที่ทำปฏิกิริยาในร่างกาย
สิ่งที่อยู่ในร่างกายคุณก็จะฆ่าคุณให้ตายใน 3 วินาที”
คำอธิบายอิงทฤษฏีจ้าถูกร่ายออกมาไม่ได้เข้าสมอง ปลาฉลามน้อยสักนิด
ใบหน้าเหวอรับประทานชวนให้หมอหนุ่มอยากเขกกะโหลกขึ้นมาตะหงิดๆ

“หมอ...พูดง่ายๆก็คือ ...ฉันท้อง แล้วถ้าไม่หาสารบ้าอะไรสักอย่างมาใน 3 วัน ฉันก็จะตายใช่ไหม?”
ร่างบางพูดขึ้นลอยๆ ช่างเป็นคนที่มีความสามารถ ย่อประโยค 4 บรรทัดเหลือบรรทัดเดียวได้...

“ถะ..ถูกต้องนะคร้าบบบบ!”
มันยังมีเวลามาเล่นมุข...

“แล้วไอ้สารที่ว่านั้นอะไร?”

“เลือด 100 CC. ของผู้มีไฟธาตุนภา”
ช่างเป็นอะไรที่ประจวบเหมาะขนาดนี้...ธาตุอื่นไม่ได้รึไงว่ะ!!

“ทำไมต้องนภา?”
ร่างบางถามออกไปอย่างหงุดหงิดเมื่อนึกถึงผู้มีไฟธาตุนภาที่ตนรู้จัก
แต่ละคนก็ดีๆกันทั้งนั้นนี้ คนหนึ่งก็ซุ่มซ่าม อีกคนก็อ่อนต่อโลก ส่วนไอ้อีกคนที่เหลือไม่ต้องพูดถึง เจ้า S แห่งปี

“เพราะว่าคุณเป็น พิรุณสิ่งที่จะลบล้างได้ก็มีแต่นภาไงเล่า...จะเอาธาตุอื่นก็ได้นะแต่เพื่อเด็กในท้อง...
ไปหาเลือดมาละกัน....ภายใน 3 วันนะคุณไม่งั้นก็กลับบ้านเก่าที่ก้นทะเลไปซะ”
คุณหมอพูดเสร็จก็เดินออกไปพร้อมแก้วกาแฟ ทิ้งไว้เพียงฉลามจิตตกนั่งระทมทุกข์อยู่ผู้เดียว

“ทำไมชีวิตฉันถึงเฮงซวยอย่างนี้เนี๋ยยยยยย!!!”
เสียงคำรามของฉลามครั่งดังลั่นโรงพยาบาล ช่างเป็นเสียงร้องที่น่าสงสารจับใจ(?)
กร๊ากกกกๆๆๆ

.........................
...........
.....
..

“นี่ๆลุซซิเลีย สควอโล่จะลาออกจริงๆหรอ...เจ้าชายไม่ชอบใจเลย..ชิชิชิชิ~”
เจ้าชายน้อยถามขินพรางนอนเกลื้อกกลิงที่พื้นห้องรับแขกหลังจากที่สควอโล่ออกไป
บอสก็โดนลากตัวไปปราสาทวองโกเล่เหมือนกัน

“เจ๊ก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่บอสก็เกินไป..โดนซะบ้างถึงจะเข็ด...”
ลุซบ่นขึ้นพรางทำแผลให้ อัลโกบาเลโน่ น้อยที่หัวโนนั่งน้ำตาซึมอยู่ข้างๆเจ้าชายน้อย....

เจ็บจัง....TT^TT
ฉันจะเอาเงินค่าทำขวัญ~

ปัง!!!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏร่างของฉลามหนุ่ม ทุกคนต่างดีใจที่ร่างบางกลับมา
แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นท่าทางที่แปลกไป....

“สควอโล่จัง!!เจ๊เป็นห่วงจะแย่ทำงานเสร็จรึป่าว?”

“............”
ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ มีแต่สายตาเหม่อลอย และดวงหน้าที่แสดงว่าตอนนี้
สควอโล่ได้สติหลุดไปแล้ว....

ร่างบางเดินแหวกผู้คนขึ้นไปชั้นสอง ช้าๆ มือเรียวจับที่ท้องของตนเองเบาๆ
ตั้งแต่เกิดมา ก็พึ่ง จะเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่เลือกจะเอาเด็กไว้ หรือทำแท้งนี่ละ...

อ่า....ในท้องของฉันกำลังมีเด็กอยู่จริงๆหรอเนี๋ย....
มันเป็นเด็กจริงๆหรอ...ไม่ใช่เอเลี่ยนแน่นะ?

แต่ไอ้หมอเฮงซวยนั้นก็บอกว่า ยาที่ไอ้แก่ฉีดเป็นแค่ตัวกระตุ้น แต่เด็กคนนี้จะเกิดมาได้จากตัวของเรา
เลือดเนื้อของเรา กับเลือดของผู้มีไฟธาตุนภา...

หรือก็หมายถึง...คนที่มีไฟธาตุนภาคือพ่อของเด็ก...

แล้วกรูจะเอา...เลือดมาจากใครเล่า ไอ้หมอเวน!

สควอโล่นั่งปลงตกอยู่ในห้องนอนในมือถือเพียงถุงยาที่มีแต่พวกยาบำรุงและยาแก้อาเจียนทั้งนั้น
....ยิ่งเป็นสิ่งตอกย้ำว่า…..

กรูกำลังจะท้อง กับไอ้บ้าตัวไหนสักตัวที่มีไฟธาตุนภา...

“โธ่เว๊ย!!แล้วฉันจะเอาเลือดใครละเว้ย!!”
สควอโล่โวยวายลั่นอย่างเหลืออดความเครียดกำลังมารุมเร้าเขา
เหมือนกับตนเองการเป็นผีดูดเลือดมือใหม่ที่หาแหล่งอาหารยังไงยังงั้น...

/อย่าเครียดมากนะคุณ...เป็นอันตรายต่อสารที่กระตุ้นอยู่ในตัว..ไม่สิต้องบอกว่าเป็นอันตรายต่อลูกในท้องนะคุณแม่...ฮะฮะฮะ~/

เสียงของหมอหนุ่มดังขึ้นในสมอง แต่ตอนนี้จะให้เย็นยังไงไหว
ความเครียดและตะหนักทำให้ร่างบางต้องระบายอารมณ์โดยการปาถุงยาในมือทิ้งออกไปทางประตูหารู้ไม่ว่า
ลุซซูเลียและมาม่อนเปิดประตูออกมาพอดี

ผัวะ!

“ก้าวร้าวจังนะสควอโล่จัง...แต่นี่มัน...ยาสำหรับดูแลครรถ์นี่นา”
ลุซพูดขึ้นมาม่อนเก็บยาเข้ามาดู ทั้งสองมองไปทางร่างบางที่มีท่าทางตกใจและกระวนกระวาย

สควอโล่จังจะเอายาไปให้สาวที่ไหน!!

“ฉะ...ฉัน..ป่าว...อะโอ๊ก!!”
มันจับได้แล้วว่าเขาท้อง!!
ความเครียดที่รุมเร้าตอนให้ร่างกายอ่อนแรง สารกระตุ้นในร่างกายทำงานหนักขึ้นจนสควอโล่รู้สึกอยากอาเจียน
ร่างบางวิ่งเข้าห้องน้ำไป หนึ่งกระเทย กับ อีกหนึ่งทารกน้อย มองหน้ากัน ปิ๊ปๆ

อย่าบอกนะว่า มันท้อง!!

“ไม่น่า..มาม่อนจะเป็นไปได้ยังไง”
ลุซพูดขึ้นเสียงสั่น...

สควอโล่จังจะท้องได้ไงละ ขนาดเจ๊ยังท้องไม่ได้เลยฮ๊า~

“อะ..โอ๊ก!!มาม่อนเอายามาให้ฉันที.....อ้วกกกก”
เสียงที่ดังจากห้องน้ำทำให้ทั่งสองเริ่มคิดหนัก

“เคยได้ยินมาว่า...ดีเอโก้แฟมิรี่มีการวิจัยลับเรื่องการตั้งครรภ์ โดยใช้เลือด
แต่ก็มีความเสี่ยงต่อชีวิตมาก...ถ้าสควอโล่ได้รับสารนั้นละก็...”

มาม่อนเริ่มอธิบายตามแหล่งข่าวที่เขาได้ยินมา

ก็มีสิทธิ์ถึง 80.59% ที่จะสำเร็จ...แต่อะไรจะลงตัวราวแต่งฟิคขนาดนั้น~

“อ้วกกกก...พวกแกพูดอะไรกันอยู่เอายามาเร็ว”
เสียงหวานเตือนสติทั้งสอง กระเทยหนึ่ง และ เด็กทารก วิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที!!!

ตำนานบทแรกที่มีสิทธิลงกินเนสบุ๊คปรากฏขึ้นแล้ว!!

……………….
………….
……..
….
..
.

“หมายความว่า...สควอโล่จังกำลังมีเด็กสินะ”
ลุซซูเรียพูดพรางทำท่าทางตื่นเต้น หล่อนมีท่าทางวี๊ดว๊ายอย่างเห็นได้ชัด
มาม่อนที่อยู่ๆก็คลานมานอนทับที่ท้องของฉลามหนุ่มซะงั้น หูเล็กๆนั้นแนบลงที่ท้องของสควอโล่
ท่าทางราวเด็กน้อยที่กำลังมีน้องชายทำให้สควอโล่มองอย่างแปลกใจ

“ในนี้มีเด็กสินะ...ฉันจะได้ดูตอนเกิดมารึป่าว? ตอนฉันเกิดก็ไม่ได้เกิดออกมาแบบคนปกติ...ถ้าได้เห็นคนที่เกิดแบบปกติก็คงดี”
ท่าทางที่ดูสมเป็นเด็กน้อยทำให้สควอโล่เริ่มฉุกคิดว่า จะเอาเด็กไว้หรือจะยอมตาย...

มีลูกแล้วจะกลายเป็นเด็กแบบมาม่อนสินะ....
เด็กตัวเล็กแก้มยุ้ยๆแบบนี้...แต่ขออย่าให้หิวเงินแบบนี้เลยนะ...
....เลี้ยงไม่ไหว...

มือเรียวเอื้อมออกไปจับที่หัวของมาม่อนเบาๆ
ท่าทีแปลกใจนั้นทำให้สควอโล่เริ่มคิดและตัดสินใจกับชีวิตตัวเอง...และชีวิตของสิ่งในท้อง...

ตั้งแต่เกิดมาก็พึ่งคิดที่จะห่วงตัวเองก็ตอนนี้ เราไม่เคยเป็นกังวนกับเรื่องอะไรนอกจากเรื่องของบอส...
ถ้ามีเด็กคนนี้เราจะเลี้ยงดู...และให้ความสำคัญได้อย่างมากที่สุดรึป่าวนะ?...

“แน่นอน...ต้องมีวันที่นายได้เห็นเด็กคนนี้คลอดออกมาแน่ๆ”
ใช่..ต้องมีวันที่นายได้เห็น....ตัดสินใจแล้วฉันจะเอาเลือดของผู้มีไฟธาตุนภามาให้ได้...

ฉันจะคลอดเด็กคนนี้เอง!!!

“ลุซซูเรีย...ติดต่อ ไอ้ม้าพยส คาบัคโลเน่ให้ที”
คำตอบของการตัดสินใจทำให้ ลุซดูตกใจไม่น้อย

ทำไม่ สควอโล่ไม่เลือกบอสละ!!!

“บอสไม่มีทางยอมเสียเลือดเพื่อฉัน....แต่ถ้าเป็นไอ้ม้าบ้านั้น..มันต้องยอม”
ราวอ่านใจได้ สควอโล่ตอบออกไปอย่างมั่นอกมั่นใจ

“แต่เลือดนั้นก็คือ พ่อของเด็กนะ..จะไม่ดีกว่าหรอถ้าเป็นลูกของแกกับบอส”
เสียงปริศนาดังขึ้น เลวี่ปรากฏตัวแสดงถึงว่าเขาได้ยินเรื่องทุกอย่างแล้ว ....
ช่างน่าแปลกใจที่มันอยู่เพราะปกติจะหายหัวไปทำภารกิจ ...
ส่วน เบลมีท่าทางดีใจมากมายจนหน้ากระทืบทิ้ง

“มีเด็กหรอ มีเด็กหรอ เจ้าชายจะมีน้องสินะ!!!”
ให้เป็นน้องแกฉันไม่เอาหรอกไอ้โรคจิต...

“เอาเหอะน่า~บอกไอ้ม้าโง่นั้นให้ไปบริจาคเลือดมาให้ฉันซะ!!”

TBC

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 3

2 ความคิดเห็น
P.3

....................

.............

........

....

.

ฐานทัพลับ ของ ดีเอโก้ แฟมิรี่ กำลังโดนถล่มโดยคนๆเดียว
บุรุษหนุ่มผมเงินที่กำลังเดือดระอุฟาดฟันศัตรูที่กู่เขามาราวกับต้องการระบายอารมณ์ที่คุกกรุ่น


“อ๊ากกกก...ช่วยด้วย”

เสียงร้อยโหยหวยดังขึ้นตลอดทางเดิน ร่างบางระเลงเพลงดาบไม่ยั้ง



“อ๊ากกกก!!”


“อุ๊ก!!อั๊ก!!”

เสียงร้องยังคนดังขึ้น เหล่าผู้คนที่บาดเจ็บแต่ไม่ถึงตายต่างร้องโหยหวน อยู่ๆร่างบางที่ยืนอยู่เหนือกอง
ผู้คนที่โชกเลือดก็ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

“พวกแก!!!โดนฟันแล้วร้องอย่างอื่นไม่เป็นรึไงว่ะ!!ร้องอยู่ได้ ‘อ๊าก อุ๊ก อั๊ก’น่ะที่หลังหัด ร้องเป็น อ๊า อู๊ โอ๊ บ้างดิว่ะ จะได้ไม่เจ็บไง!!”
พอพูดเสร็จเพียงแค่นั้น สควอโล่ก็เดินไปทันที มุ่งหน้าไปห้องในสุดของฐานทัพลับ อันเป็นที่กบดาลของหัวหน้าแฟมิรี่ พ่อเลี้ยงของมาเรีย
สาวแพศยาที่อาจหาญกล้าลองดีกับ สเปลบี สควอโล่


หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด!!

คำๆนี้เป็นเพียงคำเดียวที่จะอธิบายอารมณ์ของฉลามหนุ่มได้ คำว่า ของเล่น ที่ออกมาจากปากของแซนซันยังวนเวียนอยู่ในหัว
เป็นเสียง เซอว์ราวร่างบางขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนถีบประตูเข้าไปเพื่อจัดการภารกิจให้เสร็จก่อนจะอำลาวาเรียไป


ปัง!!

“พ่ออินังมาเรียนั้นโผล่หัวมาดิ”

สควอโล่ตะโกนราวเมียหลวงบุกบ้านพ่อเมียน้อยดังขึ้น ในห้องในสุดที่เป็นดั่งห้องทดลองวิทยาศาสตร์ ก็ได้ข่าวมาอยู่เหมือนกัน ว่า ดีเอโก้ แฟมิรี่ เป็นแฟมิรี่ที่มีความสามารถด้านวิทยาการที่ล่ำสมัยมาก
เป็นหนึ่งในแฟมิรี่สำคัญที่เป็นผู้คิดค้นวิทยาการใหม่ๆให้วองโกเล่ ไอ้เด็กรุ่น 10 นั้นบริหารแฟมิรี่ยังไงให้เขาคิดทรยศได้ว่ะเนี๋ย แต่จะไปว่าเขาก็ไม่ถูก หากให้แซนซันเป็นวองโกเล่ อาจจะหนักกว่านี้ก็ได้


พอพูดถึงแซนซัน.....โมโหเว้ย!!


“เข้ามาไม่เคาะประตูแบบนี้ วาเรียไม่สั่งสอนเธอรึไง สเปลบี สควอโล่”

เสียงชายแก่ในชุด กราวเดินออกมาจากความมืด สายตาคมจับมองที่ร่างบางหน้าประตู สคอโล่ถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนเอื้อมมือออกไปทางประตูไม้ที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่


ก๊อก ก๊อก


“พอใจยัง”

เคาะประตูพังๆนั้นก่อนถาม ชายแก่ยิ้มเยาะน้อยๆ ดูก็พอรู้ว่า ไอ้แก่ตรงหน้าไม่ใช่คนเลวร้ายแต่ก็ต้องระวัง!

สควอโล่ตั้งท่าเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ชายคนนั้นกลับเดินเข้ามาใกล้และพินิจดูใบหน้าหวานใสที่มีแววหงุดหงิดตลอดเวลา


“ช่างเป็นเด็กที่สวยแต่ก้าวร้าวจริงๆนะ...เฮ้อ~ไอ้ฉันก็อยู่มาจน 50 แล้วไอ้เรื่องความตายก็เตรียมใจไว้แล้ว แต่ถ้างานทดลองที่ฉันทำมาตลอดทั้งชีวิตสำเร็จก็คงจะดี”

ชายคนนั้นกล่าวก่อนจะหยิบหลอดเข็มฉีดยาหลอดใหญ่ที่บรรจุของเหลวสีประหลาดอยู่ในนั้นขึ้นมาดู


“เอาเหอะไอ้แก่...ลูกสาวแกทำเรื่องแสบกับฉันไว้พอดู...แกจะชดใช้ยังไง”

สำเนียงราวยากูซ่าเรียกเก็บค่าที่ ทำเอาชายแก่ยิ้มขำ เขามองใบหน้านั้นอย่างตัดสินใจบางอย่าง หลอดฉีดยาในมือคือหลอดสุดท้าย และเป็นเพียงหลอดเดียวที่ทำสำเร็จ
มือหนาหยิบแก้วบรรจุของเหลวขึ้นมาดื่ม สควอโล่มองชายแก่นิสัยประหลาดตรงหน้าอย่างสงสัย


“นั้นไม่ใช่ลูกฉันหรอก...เป็นลูกของน้องชายที่ตายไป...ฉันรับเลี้ยงเอาไว้เพราะสงสารน้องสะใภ้”

สรุปพ่ออินังตัวดีหนีตายไปก่อนแล้วสินะเนี๋ย...


“เอาเหอะ...ฉันก็ไม่อยากฆ่าแกหรอกนะ..แต่ในเมื่อแกมีแผนทรยศ วองโกเล่ แฟมิรี่ ฉันก็คงปล่อยแกไปไม่ได้”

สควอโล่พูดพรางง้างมืออกเตรียมฟัดร่างชายแก่ให้ขาดสะบั้น ในจังหวะเดียวกันนั้น ชายคนนั้นกลับก้มต่ำลงพรางแทงเข็มฉีดยาในมือเข้าที่ท้องน้อยของสคอโล่ ความเจ็บจี๊ด
และความกระอักกระอวนเมื่อมีของเหลวบางอย่างเข้าสู่ร่างกายโดยไม่พึงประสงค์


ร่างบางทรุดลงทั้งที่หากเป็นเมื่อก่อนแผลแค่นี้ไม่คณาเขาหรอก แต่ทำไมรู้สึกหมดแรง?


ชายแก่มองดูเด็กหนุ่มที่อ่อนแรงบนพื้น มือเรียวที่จับท้องของตนเองอย่างอ่อนแรงทำให้เขาพอใจเล็กน้อย
มือหนาขยี้ลงที่ผมสีเงินสั่นแค่ไหล่ เบาๆ
สควอโล่เงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเห็นสายตาปิติยินดีอยู่ในดวงตานั้น ร่างชราค่อยๆทรุดลงพรางหอบหายใจอย่างรุนแรง


“กะ..แก..เป็นอะไรน่ะ...หรือว่า?ยาพิษ”

ฉลามครั่งถามอย่างไม่เข้าใจ แก้วน้ำดื่มที่ชายแก่ตรงหน้าดื่มไปคือยาพิษ แล้วมันฉีดอะไรเข้ามาในตัวเขากัน


“งะ..งานทดลองของฉัน...คงต้องฝากเธอทำต่อแล้วละ”

เสียงนั้นเริ่มอ่อนแรง ชายตรงหน้าเอื้อมมือจับผมสีเงินอีกครั้งอย่างเอ็นดู วาระสุดท้ายที่ใกล้เข้ามาของนักวิทยาศาสตร์อันดับหนึ่งคือความตายที่แสนปิติยิ่ง


“อะ..ไอ้แก่!!แกฉีดอะไรให้ฉัน!!”

สควอโล่เริ่มสติแตกเมื่อตอนนี้มีแต่เรื่องที่เขาไม่เข้าใจ กระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนชื่อและที่อยู่ของ นายแพทย์ เจมส์ เฮเลสั่น ถูกยื่นให้เขาจากมือชายชราที่อ่อนแรง
มือเปื้อนเลือดของสควอโล่รับมันไว้ ก่อนมองหน้าชายที่ยิ้มอย่างมีความสุข

จะตายแล้วยิ้มบ้าอะไรเนี๋ย...

“อย่าลืมไปหาคนๆนี้ภายใน 3 วันละ...ไอ้หนู”

สิ้นเสียงสั่งสุดท้าย ชายชรานิสัยประหลาดก็จากโลกนี้ไปด้วยรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนริมฝีปากแห้ง
สควอโล่กำกระดาษแผ่นนั้นแน่ ก่อนที่สติจะเลือนรางและดับวูบไป พร้อมกับแผลที่ท้องน้อยที่สมานกันราว ปฏิหาร


เหมือนกับได้ยินเสียงเต้นตุบๆที่ท้อง...

มีอะไรเขามาให้ตัวเรากันแน่...

.............................

................

.......

...

..

“นี่มันอะไรไอ้แก่”

แซนซันถามขึ้น เมื่อตอนนี้ตนอยู่ในประสาทวองโกเล่ พร้อมกับวองโกเล่ รุ่นที่ 9 และ10 รวมถึงเหล่าผู้พิทักษ์วองโกเล่รุ่นที่ 10 ด้วย


“แหมๆแซนจังพ่อแค่อยากจะเจอหน้าลุกชายหน่อยจะเป็นอะไรไป”

วองโกเล่รุ่นที่ 9 พูดขึ้นพรางมองหน้าคุณลูกชายสุดเลิฟ

ซาวาดะ สึนะโยชิที่นั่งอยู่ข้างๆพ่อของเขาคอยประคบประงมผู้พิทักษ์เมฆา จนเขาหมั่นไส้

“แล้วสคอโล่ละ แซนซัน”

ยามาโมโตะ ทาเคชิ ถามขึ้นเมื่อไม่เห็นหน้านักดาบผมเงิน แซนซันกระตุกเล็กน้อยก่อนจะพาลไปนึกถึงประโยคสุดท้ายที่ได้พูดกับฉลามสวะของตน



ไอ้คนไร้สมัทภาพทางเพศ!!

ไอ้คนไร้สมัทภาพทางเพศ!!!

ไอ้คนไร้สมัทภาพทางเพศ!!!!!!!



ราวเสียง ออโต้ เซอร์ราวตอกย้ำให้โมโหขึ้นมาอีกครั้ง...

คำก็ไร้สมัทภาพ สองคำก็ไร้สมัทภาพ นี่แกด่าเป็นคำเดียวรึไงไอ้ฉลามสวะ...

หน่อยแหนะริอาจมาวัดดีดรีความเร้าร้อนของฉันกับมาตฐานป่องไม่ป่องเนี๋ยนะ!

แกเคยมาลองรึไงถึงรู้ว่าฉันไม่มีน้ำยา ไอ้ฉลามหัวเงินปากเสีย ไอ้เคะหัวเงินไม่เจียมบอดี้
คิดว่าฉันไม่รู้เรอะว่าแกแอบสนใจไอ้เด็กสวะนักดาบนี่ อย่าได้หวังเลยแกมาจะได้เปลี่ยนที่อยู่อย่างแกรับไปอย่างเดียวก็พอแล้ว!!


แซนซันก็ได้แค่บ่นในใจอย่างหัวเสียพรางมองจิกไปที่ยามาโมโตะที่ไม่รู้อิโน่อิเน่อะไรด้วยเลย...

“มันไปตายที่ไหนแล้วก็ไม่รู้!!”

พอพูดเพียงแค่นั้น เสียงในห้องก็เงียบไป ประชากรที่ไม่รู้ อิโน่อิเน่ต่างลงมติว่า


ทะเลาะกันชัวว์!

“มีอะไรก็ว่ามา...ถ้าไม่มีธุระฉันจะกลับแล้ว”

แซนซันพูดขึ้นพรางมองหน้า ชายแก่ผู้พ่ออย่างหาเรื่อง


“ที่พ่อมาวันนี้อยากจะให้แกไป ตรวจเลือด ตรวจร่างกายหน่อยน่ะ เผื่อว่ามีปัญหาอะไรจะได้ให้หมอแก้ไข ...พ่อเข้าใจลูกนะ แซนซัน ไม่ต้องเครียดไปพ่อเข้าใจ...ตอนนี้พ่อก็เป็น..ไม่สิพ่อยังไม่เป็น...”

น้ำเสียงเห็นใจจากผู้เป็นพ่อทำให้ แซนซันชักหงุดหงิด อิเอมิสึนำขวดยาสีประหลาดมาวางตรงหน้าเขาก่อนจะตบที่ไหลอย่างเห็นใจ

พวกวองโกเล่รุ่นที่ 10 ขอตัวกลับเพราะฮิบาริ เคียวยะ เริ่มออกอาการ งี่เง่า อยากขย้ำคนสุ่มหัวกัน ทุกคนต่างส่งสายตาเห็นใจมาทางเขา แต่ที่อดแปลกใจไม่ได้คงไม่พ้นไอ้หนูรุ่น 10 กลับเดินเข้ามาใกล้แล้วบอกว่า


“ฉันเข้าใจอย่าเครียดนะ...ถึงพวกคุณฮิบาริ กับมุคุโร่จะไม่เคยเป็นแต่ฉันก็เข้าใจความรู้สึกนายนะ”

แล้ววองโกเล่ ที่แสนอ่อนโยนก็จากไปพร้อมปริศนาให้บอสใหญ่วาเรีย



มันเข้าใจอะไรของมัน แล้วอิเอมิซึ เอาอะไรมาให้ เข้าหยิบมันขึ้นมาดูก่อนที่จะตัดสินใจปามันทิ้งแล้วควักปืนยิงเฉียดหัว
วองโกเล่รุ่นที่ 9 ไป 0.182769 เซน


ปัง!!!


“แกคิดอะไรของแกเนี๋ยไอ้แก่!!”

แซนซันคำรามลั่นพรางพุ่งเข้าไปหมายทำร้ายท่านพ่อบังเกิดกร้าว


“กะ..ก็พ่อไม่รู้นี่นา ก็เห็นส่งผู้หญิงไปให้ต้องเยอะ แต่ว่า...”

ชายชราตอบอย่างลังเลพรางมองหน้าลูกชาย


“ก็เลยคิดว่าฉัน ไร้สมัทภาพทางเพศจนต้องเอายาปลุกกำลังยอดชายมาให้เรอะ!!ไอ้แก่สวะ!!”

นภาสีนิลโวยลั่นอิเอมิสึล๊อกตัวเด็กหนุ่มที่ฟิวว์ขาดไว้เพื่อไม่ให้เกิดคดีฆาตกรรมขึ้น


“เอาน่าแซนซัน รุ่นที่ 9 แค่อยากอุ้มหลานเร็วๆเท่านั้นเอง..... ก็เล่นส่งผู้หญิงให้เป็นร้อย มันไม่ป่องขึ้นมาสักคนเลยนี่นา….ใครๆเขาก็ต้องคิดว่านาย...”

อิเอมิสึอิบาย ชายชราที่พื้นพยักหน้าเห็นด้วยอย่ารีบเร่ง


“แกก็เลยคิดว่าฉันเป็น คนไร้สมัทภาพ!!นี้รู้ไว้ซะว่าฉันรู้จักป้องกันเฟ้ย!!มันไม่ท้องง่ายๆหรอก!!”


“แต่ว่าไม่รู้ละก็พ่ออยากอุ้มหลานนี้นา!!”

ท่าทางงอแงชวนสงสารลูกตา ชายชรายังคงโวยวายและทกเทียงกับลูกชายเรื่องอยากได้หลานต่อไป...

.........................

........

...

..


ตอนนี้สควอโล่กำลังจะสติแตก....


“นี่หมอ!...หมอว่าอะไรนะพูดใหม่ดิ”

ร่างบางในชุดคนไข้นั่งมองหน้า นายแพทย์ผมสีชา นาม เจมส์ เฮเลสั่น
หนุ่มแว่นหน้าตาเนียบๆตรงหน้าทำสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง...


“คุณท้องครับและกำลังจะตาย”

ราวกับมีคนมาแสกกลางหน้า สควอโล่มองหน้าหมอหนุ่มอย่างตกใจ

แต่สีหน้าจริงจัง ไม่มีท่าทางล้อเล่นนั้นทำให้ชักหวั่น


ชะตาชีวิตของคนเราช่างเล่นตลก...

...เป็นผู้ชายอยู่ดีๆ...ก็....ท้องได้ซะงั้น!!!


TBC

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 2

1 ความคิดเห็น
ฉลามหนุ่มที่อาจหาญตัดสัมพันธ์(?)กับบอสใหญ่แห่งวาเรีย เดินเข้าโรงรถพรางคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของตน
แต่ยังไม่ทันได้ขึ้น นภากาฬ ก็กระชากหัวไว้ซะงั้น! แต่ก็หลุดไปเพราะผมที่สั้นลง

“จะไปไหน!!ไอ้สวะ”
แซนซันถามพรางกระชากให้อีกฝ่ายเข้าหา สควอโล่ขัดขืนเมื่อร่างสูงบีบต้นแขนอย่างแรง
ก็บอกแล้วว่า นางเอกของเราใช้จะเป็นคนดี สดใสอ่อนโยน เช่น วองโกเล่ รุ่นที่ 10
พิรุนสีเลือดยันโครมเข้าให้ที่ท้องน้อยร่างสูง อย่างสะใจที่ได้ระบายความแค้นมาตลอด 10 ปี

สะใจหลามโว๊ย!!


“วุ่ยวายจริง!!รีบอยู่!!”
ไม่ว่าปล่าว พ่อฉลามน้อยตัวดียังทำสายตาเย้ยยั่นใส่ บอสใหญ่วาเรียที่ยืนมองอยู่อีกนั้น
แซนซันชักฉุนเมื่อเห็น (อดีต)คนในบังคับบัญชา อาจหาญกล้าถีบเขา และ ยันโครม...

มือหนากระชายแขนเรียวอีกครั้ง!!!
ตายแน่แก!!ไอ้ฉลามสวะ!!

“ไอ้บอส!!ปล่อยดิว่ะ!!”
ท่าทางขัดขืนเรียกสายตาไม่พอใจของร่างสูงได้อย่างดี

“ไหนบอกว่าจะลาออก?ฉันไม่ใช่บอสแกแล้วนี่!!”
มือหนากระชากร่างบางให้เข้าใกล้ ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงคืบ

เฮ้ยๆๆๆจะใกล้ไปไหม!!!

“ถึงงั้นก็เหอะ..ตอนนี้ฉันยังอยู่ในพื้นที่ของวาเรีย!ปล่อยซักที!!”
อ้างอิงเหตุผลไปร้อยแปด ไอ้ตอนนั้นมันก็แค่โมโห แต่ในเมื่อพูดไปแล้ว สควอโล่คนนี้ก็จะไม่คืนคำ!!
พวกแกต้องรู้ซะบ้าง ว่าวาเรีย ขาดฉลามไป แล้วจะอยู่กันไม่ได้!!วะฮาๆๆๆ!!

แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย แต่ในใจก็ยังหัวเราะอย่างบ้าครั่งเช่นเดิม แซนซันมองเส้นผมสีเงินที่สั้นลง
มือก็พานเอื้อมไปจับ(กระชาก) ผมเส้นสีเงินสวยสั่นลงเหลือเพียงไหล่บาง...

“แก..ตัดผมทำไม”
นี่แกมากระชากผมฉันเพราะฉันตัดผมเนี๋ยนะ!!

“แล้วจะทำไมเล่า!!มันยาวเกินไปแล้วไว้มาตั้ง 10 ปี ตัดมันออกซะจะเป็นอะไรไป..”
คำตอบของร่างบางทำให้ ร่างสูงดันสคอโล่ติดกำแพง ดวงหน้าหวานใสที่เขาไม่เคยได้มองใกล้ๆเลยตลอด 10 ปี
ทำไมไม่เคยเอะใจว่าร่างข้างกายก็งดงามกว่าสตรีคนใดที่ผ่านมา ใบหน้าคมโน้มเขาใกล้จนร่างบางต้องขืนตัวหนี

โวยยย!!พอตัดผมพึ่งคิดได้รึไงว่ะ!!
รู้งี้ตัดไปต้องนานแล้ว!!
เฮ้ย!!ไม่ใช่ดิ!!!

“ปะ..ปล่อย..ฉันต้องไปทำภารกิจ..”

“ฉันไม่ให้แกไป....”
เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาสะท้าน มือของแซนซันเริ่มอยู่ไม่สุข มือข้างหนึ่งผละออกจากที่ยันกำแพงมาลูบที่แก้มนวล
สควอโล่แก้มแดงขึ้นทันที จมูกคมสันกดลงที่แก้มนุ่มอย่างถือสิทธิ์

“ปะ..ปล่อย..แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย”
ร่างบางดันร่างสูงออกอย่างแรง แซนซันมองสควอโล่ตรงๆอย่างที่ตนเองก็ไม่เข้าใจ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่า
ไอ้สวะตรงหน้าเขาหลงรักเขามาตลอด 10 ปี แต่เพราะไม่เคยสนใจ ก็แค่สวะที่ต้อยต่ำกว่า
แต่พอเห็นร่างบางที่ไม่เคยปฏิเสธคำสั่งของเขากลับตัดผมที่มันสาบานว่าจะไว้ยาวเพื่อเขาออก ในใจกลับหงุดหงิด
พอรู้ตัวอีกทีก็เผลอตามมารั้งมันถึงโรงรถซะแล้ว...

“แก...รักฉันไม่ใช่รึไง..ไอ้สวะ”
ราวมีมีดมาแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ สควอโล่มือสั่นเทาอย่างประหม่า แซนซันจับที่มือเรียวเบาๆ
ก่อนจะจุมพิษลงไป สายตาคมมองร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์

“ไม่คิดจะมาเป็นของเล่นของฉันหน่อยรึไง...รักฉันใช่ไหมละ”
มือหนากดไหล่ให้ร่างบางชิดกำแพงไปอีกครั้ง ริมฝีปากหนากดลงที่ริมฝีปากอิ่มอย่างเร้าร้อน
ดวงตาสีน้ำแข็งเอ่อล้มไปด้วยหยาดน้ำตาใส

ของเล่น....ในเมื่อแกรู้ว่าฉันรักแก...แต่แกก็เห็นค่าของฉันแค่ของเล่น
จะเกินไปหน่อยแล้วนะ!!นี่แกไร้สมัทภาพ ทางเพศจนขนาดลดค่าความรักของชาวบ้านด้วยรึไง!!

มือบางดันร่างสูงออก สายตาแข็งกร้าวมองอีกฝ่ายอย่างเสียความรู้สึก
สควอโล่ขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์ของตนก่อนที่จะบิดกุญแจรถทันที

แกร๊ก!บรืนนนน~~

“แกจะไปไหนสควอโล่!!”
แซนซันตวาดลั่นร่างบางบิดรถออกไปก่อนหันหน้ากลับมามองร่างสูงและยกนิ้มกลางใส่ทันที

“ถ้าแกอยากได้ของเล่นนักละก็!!ไปหาตามซ่องโน่นไป!หรืออยากได้เกรดดีหน่อยไปอ้อนพ่อแกให้ส่งมาให้ก็ได้ไอ้บอสเฮงซวย!!
ลาขาด!!ชาติหน้าก็อย่ามาเจอกันอีกเลย!!ไอ้คนไร้สมัทภาพทางเพศ!!”
พอด่าเสร็จก็บิดรถบึ่งหนีทันที ไม่อยู่รอให้ร่างสูงแจกกระสุนใส่ แซนซันยืนนิ่งอยู่ที่โรงรถ ด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่น
เพลิงโทสะ พร้อมย่างสดฉลามได้ทุเมื่อที่เห็นหน้า

มันกล้าดียังไงมาด่าว่าเขาไร้สมัทภาพทางเพศ!!!!
ไอ้ฉลามสวะ!!เพราะปากแกเป็นแบบนี้นะสิ...ฉันถึงทำใจกดไม่ลงน่ะ!!
ไอ้ฉลามเฮงซวยยยยยย!!

TBC.!!!

[Fic]Love Poison Baby blood.[XS] - 1

7 ความคิดเห็น
ปฐมบท


นภาสีนิล....อยู่ไกลเกินกว่าที่ พิรุณจะเคียงข้าง..

สควอโล่เดินไปตามทางเดินวนไปวนมาหลังจากได้รับคำสั่นให้เฝ้าระวังภัยหน้าของของบอสใหญ่แห่งวาเรียที่กำลัง พลอดรัก กับ คู่หมั้น
ที่รุ่นที่ 9 ส่งมาให้ มาเรีย ลูกสาวคนเดียวของ หัวหน้าแก๊ง ดีเอโก้ แฟมิรี่ แฟมิรี่พันธมิตรที่มีข่าวว่าจะมีการกบฏ ต่อวองโกเล่แฟมิรี่
แบบลับๆอยู่ แฟมิลี่ที่ขึ้นชื่อเรื่องการทดลองวิทยาศาสตร์ การที่จะทำลายล้างให้สิ้นซากจำเป็นต้องมีตัวประกันเอาไว้ก่อน
จะเป็นคำสั่งให้จับตาดูหรืออะไรก็ไม่รู้ละ แต่เล่นกกกันอยู่เป็นอาทิตย์แบบนี้ไปกระดกยาที่ไหนกันมาฟ่ะ....

10 ปี ที่ฉันรอคอยแก
10 ปี ที่ฉันเสียสละทุกอย่างเพื่อแก
10 ปี ที่ฉันยังคงเคารพและเชื่อฟังคำสั่งนายทุกอย่าง
10 ปี ที่ฉัน รักแก โดยที่สิ่งที่ได้กลับมาตลอด 10 ปี
คือ....ความเจ็บปวด....

“อะ...อ๊า...แซนซัน..”
เสียงหวานครางระงมเรียกชื่อของชายผู้ทาบทับ ร่างบางของคุณหนูทายาท ดีเอโก้ แฟมิรี่
สั่นสะท้านและครวญครางเย้ายวนเสียงดังราวกับต้องการเย้ยยั่นร่างของฉลามหนุ่มแห่งวาเรียที่อยู่นอกห้อง สเปลบี สควอโล่
ฉลามคลั่งผมสีเงินแห่งวาเรียที่แสนหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี ดวงตาสีน้ำแข็งเส่มองไปทางอื่น มือเรียว หยิบเครื่องเล่นเอมพี3
ที่เบลให้มาเปิดฟังเพื่อกลบเสียง ครางหวานของหญิงสาวผู้เป็นคู่หมั่นของบอสวาเรีย และเสียงของ ชายที่ตนรักหมดใจ
นภานิลแห่งวาเรีย แซนซัน

นานแค่ไหนแล้วที่เราต้องมารับรู้เรื่องราวแบบนี้
นานแค่ไหนแล้วที่เราได้แต่แอบร้องไห้ทุกค่ำคืน
นานแค่ไหนแล้ว...ที่ต้องเจ็บปวดทรมาน....

เสียงเพลงที่ดังขึ้นจากหูฟังไม่ได้ช่วยให้เสียงหวาน หลุดออกไปจากโสตประสาท สควอโล่ถอนหายใจและพยายามข่มตาเพื่อกักเก็บอารมณ์โกธรและอิจฉาริษยา มือเรียวกระชากเครื่องเล่น MP3 ออกอย่างแรงก่อนโยนไปข้างหลังด้วยอารมณ์ เกี้ยวกราด หารู้ไม่ว่าร่างบางที่เปิดประตูออกมาพอดีนั้นโดน วัตถุเครื่องน้อยกระแทกเข้าอย่างจัง!

ผัวะ!!

“อะ..โอ๊ย!”
เสียงหวานร้องโอดโอยเรียกให้ทั้งคนในห้องและนอกห้องหันไปมอง สควอโล่รีบหันกลับมามองด้วยสายตาตกใจ
เมื่อเห็นสาวน้อยร่างอรชร นั่งทรุดอยู่ที่พื้นคลำหัวปอยๆน้ำตาซึม แซนซันในชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาพรางก้มลงดู
อาการบาดเจ็บของร่างบางอย่างที่ไม่เคยทำให้ใคร ช่างดูแปลกพิลึกจนหน้าขนลุก บุรุษผมเงินที่กำลังจะกล่าวขอโทษต้องนิ่งค้าง
เมื่อเห็นภาพบาดตาตรงหน้า เสียงร้องของ มาเรีย แม่สาวเจ้า เจ้าปัญหาทำให้ เบล มามอน และ
ลุซซิเลียต้องเดินออกมาดูด้วยสายตางัวเงีย

แซนซันลุกขึ้นยืนหันหน้ากลับไปมองร่างเพรียวของฉลามหนุ่มด้วยดวงตาสีแดงเกี้ยวกราด
สควอโล่นิ่งค้างอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆแซนซันกลับเดินเข้ามาใกล้ สัญชาตญาณสั่งให้ถอยหนีออกห่างจากร่างสูงแต่ขากลับก้าวไม่ออก

เพียะ!!
ฝ่ามือหนาตบฉาดเข้าที่ใบหน้าเรียวงามจน ร่างเพรียวบางต้องทรุดลงพื้นเลือดกกริมฝีปาก
มือหนาจิกที่เส้นผมสีเงินยาวให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นก่อนตบฉาดเข้าให้ที่แก้มอีกซีกจนสควอโล่หน้าชา และปากปริแตก
แต่อะไรจะเจ็บเท่าที่หัวใจ

นี่แกตบฉันเพราะแค่เครื่อง MP3 กระแทกหัว ยัยตอแหล นั้นหัวปูดเนี๋ยนะ!!

ก็เพียงได้แค่โวยวายในใจเมื่อใบหน้าด้านชาจนไม่สามารถปริปากพูดได้
เลวี่ที่ไม่เคยจะเข้าข้างสควอโล่กลับเดินเข้ามาขวางอย่างรวดเร็วจนคนอื่นต่างสงสัย

อ๊ะฮ๊า!!แบบนี่เจ๊ตามไม่ทันค่า!!

“พอเถอะครับบอส...ไอ้สควอโล่มันคงไม่ได้ตั้งใจ”
ร่างสูงของผู้พิทักษ์อัสนีแห่งวาเรียพูดขึ้น ลุซซิเลียวิ่งเข้ามาพยุงร่างบางที่นอนทรุดอยู่ที่พื้นเพราะอาการเจ็บแสบที่ได้รับ

“บอสทำเกินไปแล้วนะค่ะ...สควอโล่จังยังไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะค่ะ..เจอหน้ากันก็ตบเอาๆ เจ๊ต่อต้านความรุนแรงคร้า!”
ลุซว่าด้วยเสียงแสดงความไม่พอใจ มือคู่เรียวจับที่ใบหน้าของฉลามหนุ่มที่ดูอิดโรยเบา
แก้มบวมช้ำกับริมฝีปากแดงที่ปริแตกทำให้กระเทยร่างบาง(?)สงสารจับขั้วหัวใจ

“คุกเข่า!!ไอ้ฉลามสวะ!คุกเข่าขอโทษมาเรีย ซะ!!ขอโทษคู่หมั้นฉันซะ!”
คำสั่งที่ประกาศทำให้ทุกคนเบิกตากว้าง มาเรียทำสีหน้าตกใจก่อนฉุดมือของแซนซันไว้ สีหน้าออดอ้อนส่ายหน้าเบาๆ
ก่อนหันมาสบตากับฉลามหนุ่มเพียงชั่วขณะดวงตาใสซื่อกลับฉายแววเย้ยยั่น สควอโล่มองกลับด้วยสายตาเจ็บแค้น
แซนซันมองใบหน้าที่บวมฉึง สายตาหยิ่งยโสทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ มือเรียวจิกผมสีเงินอย่างแรง
เบลที่ยืนดูเหตุการณ์วิ่งเข้ามาขวางแซนซันอย่างรวดเร็ว

“บอสหยุด!!อย่าทำอะไรสควอโล่!!”
นักฆ่าอัจฉริยะอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร เข้าข้างกันเขาไป!!ไอ้สวะพวกนี้!!

“ถอยไป!!นี่คือคำสั่งของฉัน!!คุกเข่าขอโทษเดี๋ยวนี้!!”
แซนซันปัดเบลออกอย่างแรง สควอโล่มองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไม่แซนซันต้องโกธรขนาดนี้
เบลและคนอื่นๆที่พยายามปกป้องเขาถูกปัดทิ้งอย่างแรงรวมทั้งมามอนเด็กน้อยตัวกลมที่ถูกปัดซะกลิ่ง

นายกำลังจะให้ฉันคุกเข่าขอโทษงั้นหรอ...

ทั้งที่นายรู้ว่าฉันรักในศักดิ์ศรีขนาดไหน...

แต่นายก็ยังสั่งให้ฉันคุกเข่าขอโทษ ยัยตอแหลนี่!

เออ!!ให้มันรู้ไปสิวะ!!แค่ MP3 เครื่องเดียวทำให้โมโหขนาดนี้!!

“ไม่เว้ยไอ้บอสเฮงซวย!!ฉันไม่ได้ผิดขนาดต้องคุกเข่าขอโทษ!”
ร่างบางตวาดกลับ!แซนซันฟาดมือเข้าที่เบาหน้างามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างบางกลับฝืนตัวยืนนิ่ง
ดวงตาสีน้ำแข็งมีแววเจ็บราวอย่างที่แซนซันไม่เคยได้เห็นมาก่อน ร่างสูงชะงักก่อนลดมือลงเมื่อพบว่าร่างบางตรงหน้าที่แสนหยิ่งทะนง
เงียบเฉยไม่โวยวายอะไรอีก

ความเงียบทำให้คนในละแวกนั้นเริ่มเป็นกังวล เพราะมันเป็นดั่งสัญญาณเตือนก่อนพายุเข้า

“งั้นเจ้าชายจะขอโทษแทนสควอโล่เอง!!ปล่อยสคอโล่เถอะนะบอส!!”
เจ้าชายน้อยร้องบอกเมื่อเห็นว่าบรรยากาศที่เงียบสงบกดดันเกินไป
สควอโล่กันเบลออกเบาๆ ร่างบางค่อยๆคุกเข่าลงช้าๆ ต่อหน้านภาสีนิล

“ขอโทษ..ฉันผิดเอง..คุณคู่หมั้น”
เสียงนุ่มกล่าวเบาๆพรางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของนายเหนือหัวและศัตรูหัวใจที่เขาไม่อาจต่อสู้ได้ด้วยเลย

“แค่นี้ก็จบ!!”
แซนซันหันหลังไปพร้อมๆกับร่างบางที่เดินเกาะแขนตามไป สายตาของมาเรียที่มองมา
ราวหัวเราะเยาะใส่อย่างบ้าครั่ง ทั้งสองหายเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

อย่าให้ถึงทีเขาบ้างเหอะ..พ่อจะฟาดไม่เลี้ยง!!

ลุซซิเลียโอบร่างของสควอโล่เบาๆ ใครๆก็รู้ว่าสคอโลรักบอสขนาดไหน

บอสนะบอส...จะเกินไปหน่อยแล้วนะ...เล่นนอนกกกับยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ นั้นทั้งอาทิตย์แบบนี้นะ!!
แถม ยัย นั้นดันมาสั่งให้สควอโล่เฝ้าหน้าห้องด้วย!!ร้ายกาจที่สุดเจ๊รับไม่ด้ายยย!!
กกกันขนาดนี้ไม่เรียกคู่หมั้นแล้วค่ะ!ยกเป็นเมียไปเลย!!เจ๊อารมณ์เสีย!!

“แกมาช่วยฉันทำไม..เลวี่?”
คำถามแรกจากริมฝีปากที่ปริแตกถามขึ้น ใบหน้างามทำสีหน้าราวร้านจนน่าสงสารจับใจ

“ถ้าจะยอมให้บอสรักกับผู้หญิง จอมวางแผนนั้นละก็สู้ให้แกดีกว่า”
เลวี่พูดเพียงแค่นั้น ก่อนที่สควอโล่จะถูกพยุงกลับห้องนอน แต่แล้วอยู่ๆ

“ท่านแซนซัน!!!!!เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!!”
เสียงของลูกน้องปลายแถวคนหนึ่งดังขึ้น สควอโล่หันกลับไปมองทางต้นเสียง
ไม่มีทีท่าว่าร่างสูงจะออกมาจากห้องนอนที่พึ่งเข้าไป รองหัวหน้าผมเงินจึ้งตัดสินใจกระโดดลงไปจากระเบียงเพื่อรับงานแทน

เออ!!นอนกกกันเข้าไป!เสียบกันให้พรุนไปเลย!!
นี่ไม่ได้หึงนะเว้ย!!แต่หมั่นไส้!!
นี่ถ้าฉันท้องได้!!คอยดูเหอะ!ฉันจะเอาลูกฉันมาเย้ยแก ไอ้บอสหื่นไร้ สมัทภาพทางเพศ เสียบผู้หญิงมาเป็นร้อย ไม่เห็นป่องซักคนเลยว่ะ!!เพราะงี้น่ะสิตาแก่รุ่น 9 ถึงส่งผู้หญิงมาให้ทำลูกเป็นร้อยเนี๋ย!!
อารมณ์เสียโวยยยยย!!

“มีอะไร?เรื่องด่วนหรอ?”
ร่างบางถามด้วยหน้าบวมทำให้ลูกน้องปลายแถวตกใจเล็กน้อย ทั้งที่ในใจฉลามหนุ่มด่าคนในห้องนอนอย่างไม่เกรงใจ
แต่ใบหน้าที่แสดงออกมากลับเรียบเฉย...

“ครับ!!เมื่อครู่มีสายของเราแจ้งว่าคืนนี้จะมีการลอบสังหารท่านรุ่นที่ 9 ครับ!!”

“ใครหน้าไหนมันกล้าทำเรื่องโง่ๆแบบนี้..แล้วทางวองโกเล่ไม่มีคนอื่นแล้วรึไงถึงได้มาตามถึงวาเรีย!”
เลวี่พูดขึ้นเสียงแข็งพรางเดินลงจากบันได เบลมีท่าทางตื้นเต้นเมื่อได้ยินถึงข่าวคราวของ เหยื่อ ที่ต้องเชือด

“วองโกเล่ได้ส่งคนไปแล้วครับ แต่ว่า...บาดเจ็บสาหัสกลับมาตอนนี้ยังไม่ได้สติ”
สิ้นเสียงรายงานประตูห้องนอนก็เปิดออกเพราะคนในห้องได้ยินเสียงเอ็ดตะโร

“ใคร! ใครบาดเจ็บกลับมา...!”
สควอโล่ร้องถามอย่างเป็นกังวล วองโกเล่มันส่งไอ้อ่อนที่ไหนไปล่ะว่ะเนี๋ย!!!

“ ผะ..ผู้พิทักษ์เมฆา ฮิบาริ เคียวยะครับ!!”
เฮ้ยยย!!ไอ้เด็ก 18 นั้นอ่ะนะ!!

“วะ..ว่าไงนะ!!!!เจ้าชายไม่เชื่อ!”
เบลอุทานอย่างตกใจ ถ้าพูดถึงฮิบาริ เคียวยะ ก็คือ ผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุด
ดูถ้าจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะเนี๋ย…

“แฟมิรี่ไหน?ไอ้สวะ!!”
แซนซันถามขึ้นพร้อมปรากฏกายจากชั้น 2 ใบหน้าขาวของมาเรียซีดเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าร่างสูงตรงหน้ากำลังถามหาความจริง
หล่อนพยายามจะเบี่ยงเบนความสนใจของแซนซันไปทางอื่นแต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผล

“ดีเอโก้แฟมิรี่ครับ! แล้วดูเหมือนว่า คุณมาเรียจะเป็นคนส่งตารางงานของรุ่นที่ 9 ไปให้ฝั่งศัตรู”
สิ้นคำตอบ แซนซันหันหน้ากลับไปมองร่างบางผมสีน้ำตาลยาว ก่อนจะตบฉาดเข้าให้ที่ใบหน้างาม

เพียะ!

“แกกล้าดียังไงมาทรยศฉันไอ้ผู้หญิงสวะ!!”
ร่างอรชรทรุดหมอบลงกับพื้น หญิงสาวแสร้งทำน้ำตาซึมก่อนร้องแก้ตัว

พฤติกรรมก้าวร้าวและรุนแรงผิดกลับเมื่อครู่จากหน้ามือเป็นหลังตีนทำให้ฉลามหนุ่มเอ๋อเล็กน้อย...
เออ!ดีจริงๆ เมื่อกี้ take care กันปานจะรักกันตาย พอมางี้ตบซะหมอบคาพื้น

“ฉะ..ฉัน..ฉันไม่รู้เรื่องนะค่ะท่านแซนซัน...ต้อง..ต้องมีการเข้าใจผิดแน่ๆ”
มาเรียร้องบอกเมื่อเห็นว่าภัยกำลังมาถึงตัวในอีกไม่ช้า สควอโล่มองเห็นการณ์ข้างบนด้วยสายตาเรียบเฉย
ให้ตายเถอะจะเกินไปหน่อยแล้วมั้ง เริ่มเรื่องมาก็ตบไม่ยั้ง แถมยัยมาเรียนั้นพึ่งนอนอยู่กับแกหยกๆไม่ใช่รึไง?

“บอส...ออกคำสั่งด้วย..ฉันจะรับภารกิจฆ่าล้างแฟมิรี่นี้เอง”
ฉลามหนุ่มพูดขึ้น พรางมองจิกสายตาไปที่ แม่สาวเจ้าดวงดับ

เสร็จแน่แก...ยัยผู้หญิงแพศยา กรรมตาสนองแล้วเป็นไงละ

ก็ใช่ว่านางเอกของเราจะเป็นคนดี ดวงตาสีน้ำแข็งมองจิกอย่างสะใจ พรางกระตุกยิ้มที่มุมปาก สุ่มไฟแค้นให้กับ มาเรียยิ่งนัก

อ๊ะฮ๊า!!หลามน้อยมาดราชินี!!!!~

“ใครบอกว่าฉันจะส่งแกไปไอ้ฉลามสวะ!”
ดวงตาสีแดงถอดมองอย่างเย็นชา แซนซันส่งสัญณาณไปทางเบลราวกับบอกให้ไปจัดการ
ราวกับได้ยินเสียงฟ้าผ่าลงกลางแสกหัว..

ตลอด 10 ปีที่ฉันรับใช้แกมา แกยังไม่มอบความเชื่อใจให้ฉันอีกงั้นหรอ
แล้วตำแหน่งรองหัวหน้าแกมายกให้ฉันทำซากอะไรวะ!!

ในเมื่อแกไม่เคยไว้ใจฉัน ไม่เคยเห็นค่าฉัน วันๆก็เอาแต่ตวาด ไม่ก็ตบเอาตบเอา พอกันที!!

“งั้นเจ้าชาย..”

“ไม่ต้องไป!!อยู่ที่นี่กันให้หมดนี่ละ”
ฉลามหนุ่มประกาศกร้าว เส้นผมสีเงินยาว พลิ้วไสว มือเรียว จับที่ผมของตนเบาๆ
ใบหน้าหวานหันมาสบกับร่างสูงของคนที่ตนยอมถวายชีวิต

ฉึบ!!!
ดาบคมกริบตัดลงที่เส้นผมยาว ผมสีเงินร่วงลงที่พื้น ทามกลางสายตาของประชากรชาววาเรีย
ผมที่สควอโล่รักยิ่งชีพ!!!มันตัดแล้ววว!!

ฉันจะไม่ตัดผมจนกว่าแกจะได้เป็นรุ่นที่10!

เส้นผมแห่งพันธสัญญาถูกตัดออกเหลือแค่ไหล่ แซนซันมองดวงตาสีน้ำแข็งอย่างนิ่งค้าง
การที่ร่างบางตัดเส้นผมที่ไม่เคยตัดออกนั้นทิ้งไปเหมือนกับการกล่าวอำลา และ ตัดพันธสัญญาที่มีมาตลอด 10 ปี
แสดงถึงการไม่รับฟังคำสั่งของเขาอีกต่อไป...

“ถ้าหากฉันกลับมาไม่ได้ก็ฝังผมนี้ที่หลุมศพของฉันด้วย....แต่ถ้าฉันกลับมาได้ ฉันของลาออกจากวาเรีย”
คำพูดสุดท้ายเอ่ยออกไปก่อนที่ร่างเพรียวจะเดินออกจากประคูคฤหาสน์ วาเรีย
ราวกับคำอำลาที่มีให้กับนายเหนือหัวที่ตนเฝ้ารับใช้มาตลอด 10 ปี......

TBC.

[Fic]RebornxLambo: Dark story of RL - 5

10 ความคิดเห็น
ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้าผู้สร้างโลก ข้าได้กระทำบาปอันใหญ่หลวงนัก

ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้าผู้ให้กำเนิดมนุษย์ ข้าได้ละเลยกฏของท่านดั่งเช่น อดัม กับ เอวา

ข้าแต่พระองค์....โปรดยกโทษแก่บาปของลูกแกะที่ไม่เชื่อฟังพระองค์

ได้โปรดประทานอภัยแก่ข้าที่แปดเปื้อนไปด้วยโลหิตอันโสมม

โปรดประทานอภัยแก่ข้า...เหตุเพราะข้าหลงรักชายผู้เป็นดั่งยมทูตนั้นด้วย..

.....
.........
............

มือหนาเย็นเฉียบเริ่มร้อนขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ลมหายใจของร่างสูงร้อนระอุเป่ารดอยู่ที่ข้างใบหู เรี่ยวแรงทั้งหมดหายไปราวกับไร้ทางขั้นขืนต่อสู้
แผ่หลังของผมถูกดันชิดจนติดกำแผงกระเบื้องตั้งแต่ตอนไหน จำไม่ได้ ในสมองมีเพียงความว่างเปล่า หูอื่ออึงไม่ได้ยินเสียงใดๆ
จะมีก็เพียงสัมผัสเร่าร้อนที่ริมฝีปากเท่านั้นเป็นตัวบ่งบอกว่าตอนนี้....

.....ไม่ได้ฝันไป....

แท่งเนื้อแข็งแสดงความเต็มไปด้วยอารมย์ร่านราคะ เสียดสีกับบันท้ายมนและหว่างขาเรียวจนไปสัมผัสถึงแก่นกายของร่างเล็ก
ที่โดนกดแนบกำแพงเย็นเฉียบ ดวงหน้าหวานแดงกล่ำแต่ไร้ซึ่งเสียงอันใดเล็ดรอดออกจากริมฝีปากที่โดนบดเบียดจนแดงฉ่ำนั้น
จะมีก็เพียงเสียงครางต่ำในลำคอแสดงความพึงใจของร่างสูงที่ได้ลูบไล้ร่างกายเปลื่อยเปล่าที่ตนใช้แทนเครื่องทำความร้อน
และตอนนี้กำลังจะการเป็นเครื่องสำเร็จความใคร่แทน

“..............”
ไร้เสียงใดรอดออกจากวัวน้อยที่แต่ก่อนชอบแหกปากร้องไห้ ริมฝีปากนั้นเงียบกริบไม่มีเสียงครางออกมาสักแอะอย่างที่ควรจะเป็น
ดวงตาสีเขียวเหม่อมองออกไปอย่างเลื่อนลอย ขณะที่ร่างสูงข้างหลังไม่ได้สนใจเลยว่าอีกคนมีท่าทีอย่างไร

สนใจแต่ตัวเอง....
เห็นแก่ตัว...
เย็นชาหน้าด้าน...

นั้นคือส่วนหนึ่งที่รวมให้เป็นชายคนนี้ ชายที่ชื่อว่า รีบอร์น แต่เมื่อไร้ท่าทีตอบสนองมากเกินไป
ร่างสูงจำต้องกระชากอีกคนให้หันมาดูใบหน้าหวานนั้น

ไม่มีสีหน้าแดงระเรื่อ อย่างหญิงโสเพณีร่านราคะ หรือ คู่นอนคนอื่น
ไม่มีเสียงร้องเว้าวอน เฉกเช่นเด็กหนุ่ม หรือ สาวน้อยที่ไม่ประสีประสา

มีเพียงสายตาเรียบที่มองสบอย่างไร้เยื่อใยจนกระแทกลงไปกลางใจร่างสูงคาสโนว่า
เหมือนเอาฝ่าเท้าเหยียบขยี้ศักดิ์ศรีเพล์บอยผู้มากประสบการณ์

“แกตายด้านรึไง?ไอ้วัวโง่”
พูดออกไปอย่างหงุดหงิดใจกับสีหน้าของอีกฝ่ายที่ไม่เป็นอย่างที่หวัง วัวน้อยเพียงถอนหายใจเบาๆ
มือเรียวโอบรอบคอร่างสูงขณะอีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว กดจูบเร้าร้อนที่ริมฝีปากหนา ลิ้นเล็กชำชอง
เย้ายวนในโพร่งปากจนรีบอร์นเผลอเคริ้มตามรสจูบที่ร้อนเหมือนไฟเผ่าอารมณ์สวาท
มือที่เริ่มลูบไล้แผ่นหลังเล็กให้แนบกายกลับต้องหยุดลงเมื่อร่างเล็กนั้นผละตัวออกมาเสียเฉยๆ

“ไม่ใช่เพราะฉันตายด้านแต่เพราะนายมันไม่ได้เรื่องต่างหาก...รีบอร์น”
กล่าวเสียงเรียบแล้วเดินออกจากห้องน้ำปล่อยอีกคนนิ่งค้างอยู่ในห้องน้ำ อย่างตกตะลึง

ตั้งแต่จำความได้ไม่เคย โดนด่าว่าไร้น้ำยามาก่อน
รีบอร์นเมื่อรวบรวมสติได้ก็รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ
แต่วัวน้อยที่นิสัยเปลี่ยนแปลงไปจากหน้ามือเป็นหลังฝาเท้านั้นก็ได้หายไปเสียแล้ว....

“ปัดโธ่เว้ย!!”
โว๊ยวายออกมาอย่างหัวเสียพรางปัดข้าวของทิ้งด้วยความโกรธกริ้ว

หน่อยแหนะไอ้วัวบ้า!!!อย่าให้เจอตัวนะพ่อจะยิงให้พรุนเชียว!!!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

กริบ...
เสียงแก้วปรันดีถูกวางลงที่โต๊เคาเตอร์ ในผับหรูแห่งหนึ่ง ร่างสุงสีดำปล่อยรังสีอาฆาตไปทั่วเสียจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
ใช่แล้วตอนนี้รีบอร์นกำลังโกรธ ทั้งวันนี้เขาตามหาตัวไอ้วัวโง่ทั้งวันแต่ก้ไม่พบ สึนะเองก้บอกว่ายังไม่ติดต่อเขามา

หายหัวไปไม่ยอมโผ่หัวไปที่คฤหาส มันน่าหงุดหงิดนัก!!!

ยั่วให้อยากแล้วจาก แล้วยังด่าว่าไร้น้ำยาอีก มันน่านัก!!

“ฮ่า ฮ่า เจ้าหนูอารมย์เสียหรอ..คนอื่นเขากลัวกันหมดแล้วนะ~”
เสียงร่าเริงของนักดาษแห่งวองโกเล่ดังขึ้นขณะนั่งลงข้างกายร่างสีดำที่ดูหงุดหงิดใจ ยามาโมโตะ ทาเคชิ
แย้มยิ้มตามแบบฉบับหนุ่มอารมณ์ดี รีบอร์นไม่ตอบกลับกระดกเหล้าเข้าปากไปเงียบๆ

“เรื่องแรมโบ้เรอะ?”
คำถามตรงประเด็นทำเอาคนฟังหันควับไปมองคนพุดที่ยังคงแย้มยิ้มไม่หุบ

“ทำไมคิดแบบนั้น?”
ถามหยั่งเชิง อีกฝ่ายเพียงหัวเราะเบาๆ

“ก็เห็นเมื่อเช้าโกคุเดระหัวเสียใหญ่ที่วัวน้อยมาบอกให้หาที่อยู่ใหม่ให้หน่อยในสภาพเลือดเต็มตัว แถมแต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกสังสัยเจอศัตรูระหว่างทาง…แล้วแรมโบ้เองก็บอกว่าพอดีมีปัญหากับนายที่บ้านพักนิดหน่อยน่ะ”
ยามาโมโตะเล่าสาวความย้อนเหตุการไปเมื่อเช้าที่ แรมโบ้มาปรากฏตัวที่หน้าห้องพักของสุดที่รักของเขาในสภาพดูไม่ได้
รีบอร์นหัวเราะเหอะในลำคอแสร้งทำเป้นไม่สนใจทั้งที่ดวงตาสีดำนั้นฉายแววแค้นเคือง

“ฉันไม่จำเป็นต้องไปสนใจคนชั้นตำแบบนั้นหรอก เจ้านั้นแค่ยิงปืนเป็นก็อัศจรรย์แล้ว”
พูดไปเสียงเรียบ ยามาโมโตะเพียงหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเงียบลงแล้วทำเสียงเศร้าถนัดหู

“แต่เขาก็เปลี่ยนไปเยอะเกินไป จากลูกวัวที่ไม่รู้เรื่องอะไร บริสุทธิ์ วุ่นวาย และร่าเริง ชอบสร้างแต่ปัญหา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็น นักฆ่าอันดับต้นๆเสียได้ โลกนี้เปลี่ยนเขามากเกินไปจริงๆ”

จากเด็กหนุ่มผู้เคยสดใส แต่จนเมื่อ 3 ปีก่อนเด็กคนนั้นก็เปลี่ยนแปลงไปจนทุกคนแปลกใจเริ่มตั้งแต่วันที่ อัสนีผู้ไม่เคยแผลงฤทธิ์แห่งวองโกเล่นั้นกลับมาที่คฤหาสพร้อมเอกสารสั่งฆ่า แก็งมาเฟียคู่อริ ในสภาพเลือดโทรมกาย แต่กลับไม่มีบาดแผลสักที่

รายงาน “ทำความสะอาด”ยกแก๊งถูกส่งถึงมือบอสแห่งวองโกเล่แฟมิรี่ทามกลางสายตาของเหล่าผู้พิทักษ์ที่แตกตื่นอย่างเก็บไม่อยู่
หลังจากนั้นแรมโบ้ก็ไม่เคยร้องไห้ โวยวาย เหมือนแต่ก่อนอีกเลย.....

“มันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเยอะนี่...วัวโง่ๆนั้นคงจะซิงอยู่ละมั้ง”
พูดไปถึงเรื่องเดียวที่เคยมั่นใจจนถึงเมื่อเช้า เหตุที่เขาหงุดหงิดมาจนถึงตอนนี้คือต้องการรู้ว่าร่างนั้นยังคงบริสุทธิ์อยู่ไหม....
ยังไม่ถูกชายใดแตะต้องใช่ไหม เท่านั้น....

ถึงจะเสียซิงแล้วก็ช่างประไลแค่อยากจะรู้ว่ามันไม่ร่านนอนกับใครหน้าไหนมาบ้าง...

พ่อจะฆ่าทิ้งเสียให้หมด...

“นายอาจจะประมาทเกินไปนะรีบอร์น.....ถึงทุกคนจะรู้ว่าแรมโบ้ชอบนาย แต่ตอนนี้เขาน่ะไม่ได้บริสุทธิ์อย่างที่นายคิดแล้วละนะ....เขาไม่ใช่คนที่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว...”
ยามาโมโตะตอบขึ้นขัด ก่อนจะค่อยๆวางแก้วลงที่โต๊ะพร้อมเงิน แผ่นกระดาษเล็กๆถูกวางไว้ข้างๆกายอัลโกบาเลโนไร้หัวใจ
ทั้งที่มอบใจให้เด็กหนุ่มบางคนไปแล้วโดยไม่รู้ตัว ร่างสูงยันตัวขึ้นพร้อมออกเดินไปสอง – สามก้าว
ก่อนจะพูดบางสิ่งออกมาจนคนฟังต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง

“ปืนที่อยู่ที่เอวของนายไม่ใช่แค่นายคนเดียวหรอกนะที่เคยเห็น....แล้วนายรู้รึป่าว...ที่สะโพกของแรมโบ้น่ะมีไฝอยู่สองเม็ดนะ...รู้ไหมรีบอร์น...ถ้าไม่เชื่อลองไปถาม โกคุเดระ หรือ โคโรเนโร่ดูก็ได้นะ....ฉันไปละ”

อัสนีที่เคยสดใสและบริสุทธิ์ ทั้งที่มั่นใจว่าต้องเป็นของเขาคนเดียว
แต่พอคาดสายตาไป กลับกายเป็นของคนอื่นมากมายโดยที่เขาไม่รู้....

อัสนีนั้นไม่ใช่ อัสนีที่ส่องสว่าง ใสซื่อเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว
แต่กลับถูกแต่งแต้มไปด้วยสีดำจนราวกับแสงที่มืดมน....

TBC
 

{*O'edo Diary *} Copyright 2008 All Rights Reserved Baby Blog Designed by Ipiet | All Image Presented by Tadpole's Notez